Als ik mijn laatste twee schrijfseltjes terug lees, moet ik effe slikken. Het klinkt zo negatief allemaal. Dat is het niet. Er zijn absoluut moeilijke momenten. Maar daar tegenover staan ook heel mooie momenten. En momenten van diepe inzichten in mezelf. De mooie momenten overheersen nog altijd de moeilijke momenten! Toch blijf je langer stilstaan bij de moeilijke momenten. Wat zit een mens toch raar in elkaar...
Ik voel dat ik groei. Ik groei in de manier waarop ik naar het leven kijk, in de manier waarop ik naar mezelf kijk, in de manier waarop ik naar andere mensen kijk. Veel meer observerend, vanop een afstand in plaats van veroordelend. Ik ben er blij mee, met elke stap die ik zet om minder door mijn gedachten geleid te worden, om minder in mijn emotionele buien te zwelgen, om ze meer vanop een afstand te bekijken.
Mooie inzichten over mezelf komen op de raarste momenten naar boven. Zo heb ik hier inzicht gekregen in de reden waarom ik zo graag yoga geef. En dat is een heel andere reden dan ik wil mensen helpen om te ontspannen, om meer in contact te komen met hun lichaam. Nee, dat is maar een secundaire reden. De echte reden is dat ik me goed voel wanneer mensen goed over mij denken. En dat doen ze als ik yoga geef... Nu, op zich maakt het niet uit om welke reden ik yoga geef maar dit is wel belangrijk om te weten. Het is een stimulans om aan mijn zelfbeeld te werken. Om mijn goed voelen niet te laten afhangen van wat mensen van me denken maar om intrinsiek tevreden te zijn met wie ik ben. Wat ik ook doe, of dat nu yoga geven is of kwaad zijn :-)
Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb en dat die weg nooit zal eindigen maar ik ben blij met alle inzichten die ik hier al gekregen heb. Ik ben ervan overtuigd dat ze nooit geopenbaard zouden zijn geworden als ik in mijn vertrouwde leventje zou zijn gebleven. Moeilijk af en toe maar oh zo fascinerend en mooi!
