De stille kracht in mezelf

In één van mijn vorige posts heb ik geschreven dat ik hier op het eiland een spirituele lerares heb die me mijn schaduwkanten helpt te ontdekken. Eigenlijk is dat een beetje een foute omschrijving. Ze helpt me patronen te ontdekken die ertoe leiden dat ik telkens opnieuw dezelfde situatie ontmoet. En ze helpt om deze patronen los te laten.

Zo had ze me de opdracht gegeven om maar eens te gaan kijken hoe ik me in de relatie met VV had gedragen, hoe ik reageerde en wat ik deed of niet deed. Waaaw, wat een lijst! Als ik die lijst zag, vroeg ik me af hoe het mogelijk was dat we nog 12 jaar samen zijn geweest. Dat hij niet na een maand gillend is weggelopen! Een kleine bloemlezing: Ik regelde alles: onze vakanties, onze financiën, tot zelfs de afspraken bij de kapper (onder het mom van: hij telefoneert niet graag) Ik nam hem dingen uit handen, ik probeerde hem te verbeteren (nee, dat doe je zo toch niet...) Ik had de controle in onze relatie: hoe de dingen gedaan moesten worden, wanneer we elkaar moesten zien,... Als hij de dingen anders zag, praatte ik zo op hem in tot hij meeging in mijn standpunt. Ik verdedigde mezelf, ik sloot mezelf af, ik toonde zelden of nooit gevoelens, werd nooit kwaad, bijna nooit verdrietig. De emoties bleven meestal maar op een vlakke lijn. Ik voelde ze wel maar ik uitte ze nooit. En als ik terugkijk, deed ik net hetzelfde in mijn eerste lange relatie...

We hebben daarop gewerkt en het blijkt dat ik het geloof had (vandaag losgelaten in een sessie met haar) dat emoties tonen gelijk is aan in de steek worden gelaten. Dat als alles onder controle was, alles goed was en dat ze dan van me hielden. Maar liefde kan je niet controleren, je kan niet controleren of iemand van je houdt. Maar dat geloofde het kleine meisje in mij wel. En ik heb dat geloof steeds weer aan mezelf bewezen. Ik koos altijd vriendinnetjes die opeens geen vriendinnetjes meer waren omdat ik een keertje boos was geworden. Ik koos partners die zelf ook niet met hun emoties konden omgaan en dan maar wegliepen als er emoties aan te pas kwamen. Ik zonderde me al op voorhand af in groepen want dan konden ze me toch niet kwetsen.

Taro heeft me laten zien en laten ervaren dat er een kracht is in mezelf die ik elk moment kan aanboren. Een kracht die niet door iemand anders opgeroepen kan worden en die niet kan teniet gedaan worden door iemand anders. Die ik niet kan weggeven, die er altijd is. Die kracht, die stilte, is de plaats in mezelf waar ik thuis ben bij mezelf, waar ik van mezelf hou wat er in de buitenwereld ook gaande is. Aan mij nu om de moed te vinden om anders te reageren, om mijn emoties toe te laten, te laten zijn, ze niet meer onder controle te houden. En telkens die stille kracht aan te boren.

Het schijnt dat de grootste test ligt in de omgang met je familie omdat je van hen (en zij weer van hun ouders) die geloven geleerd hebt. Als je niet meer terug in het patroon vervalt, weet je dat je het echt losgelaten hebt. Mijn test komt er binnen een kleine twee weken aan. Dan komen mijn ouders, broer en zijn vriendin over en gaan we samen drie weken door Thailand reizen. Ik ben er klaar voor...Ik wil niet meer terug naar de controlerende Gedachtendoos.

Als ik Taro een aantal jaren vroeger leren kennen had, zouden VV en ik dan nog samen geweest zijn? Zouden we samen tot een evenwichtige relatie gekomen zijn waar gevoelens wel geuit werden, waar ik hem de persoon zou laten zijn die hij was? Djees, ik heb altijd gedacht dat ik hem niet wilde veranderen... Zat ik ernaast...Ik kan alleen maar zeggen dat ik me niet bewust was van het achterliggende patroon en dat ik het in een volgende relatie anders zal doen.

Hemels...

Hemels, anders kan ik de volgende ervaring niet noemen. Misschien heeft het een officiële naam maar eigenlijk interesseert die me niet. De ervaring op zich is genoeg. En hopelijk blijft het niet bij deze ene keer.

Wat is er gebeurd? Tijdens een meditatie voelde ik me alsof ik in slaap zou gaan vallen. Je kent dat gevoel wel. Je hoofd klapt naar voren en veert dan weer terug. Het was ook zoiets maar niet helemaal. Het was eerder met mijn hele bovenlichaam. En het veerde niet terug maar het spiraalde eerder terug. Maar je kan het het beste vergelijken met precies in slaap vallen. Dan opeens alle haren op mijn armen die rechtop komen en opeens was er geen gedachtendoos meer. Ik bestond volledig uit vibratie, ik was er een deeltje van maar tegelijkertijd ook het geheel. Ik voelde geen lichaam meer, ik weet niet of ik nog ademde en ik heb geen enkel idee hoe lang het geduurd heeft. Dat kan een seconde geweest zijn maar even goed 3 minuten. En dan werd ik me ineens terug bewust van mijn ademhaling, leek het alsof ik terug kleiner werd en voelde ik mijn lichaam terug.

Ik ben er een hele dag ondersteboven van geweest. Zo mooi!