Hoe te beschrijven..

wat er door me heen gaat? Zoveel emoties wisselen mekaar in een snel tempo af. Het ene moment moet ik huilen, een halve minuut later moet ik lachen. Het ene moment voel ik me eenzaam, het volgende moment ben ik blij dat ik op mijn eentje in mijn hangmat kan gaan zitten. Nu eens kwaad, daarna verdrietig. Een vleugje angst afgewisseld met een overvloed aan dankbaarheid. Oppervlakkige gesprekken afgewisseld met diepgaande conversaties. Het passeert hier allemaal de revue. Op één dag, soms zelfs op één uur! 

De yoga is geweldig, het doet me zo'n deugd en toch zijn er momenten dat ik zou willen weglopen uit de les. Twee keer per dag, zes dagen op zeven diezelfde opwarmingsoefeningen... Ik leer hier wat overgave is... De teachings die we krijgen zijn enerzijds eye-openers, anderzijds liggen ze zover van mijn gewone belevingswereld af dat ik soms niet weet wat ik ermee aan moet. Sommige laat ik voorlopig maar even aan de kant liggen, misschien dat ik er later, als ik verder op mijn spiritueel pad ben, wel mee aan de slag wil.

Zoveel dingen om te verwerken, om over na te denken. En die ene levensvraag die altijd terugkomt: wat is mijn levensdoel, waarvoor ben ik hier?  

Groeipijnen

Twee weken ver in de TTC. Mooie momenten afgewisseld met minder leuke momenten. Lachen afgewisseld met tranen. Vreugde afgewisseld met pijn. Ik ontdek vele dingen over mezelf. Voornamelijk de schaduwkant die ik niet kon of wilde zien. Lichamelijke pijnen die voortkomen uit kwaadheid. Kwaadheid en weerstand tegen regels en structuur. Maar onder die kwaadheid zit angst. Angst dat ik dit niet aankan, dat ik er niet goed genoeg voor ben.

Op andere momenten vraag ik me af of dit wel is wat ik wil. Ik weet het niet. Wil ik hier echt mee doorgaan, wil ik gaan lesgeven, gaat dat me voldoening geven? Zo dikwijls denk ik dat ik nooit iets ga vinden om mijn leven zin te geven, dat ik niets echt graag doe. Ik wil van alles wat proeven en mijn hele leven nieuwe dingen blijven leren. Maar hoe kan ik daarmee in mijn levensonderhoud voorzien. Ik heb geen idee en dat frustreert me enorm. De idee dat ik geen controle heb over mijn toekomst. Dat ik het niet weet. Die onzekerheid, dat is iets waar ik moet mee leren omgaan. Ik moet leren vertrouwen te hebben, ik moet leren te geloven dat alles op zijn pootjes komt. En dat dit meestal anders is dan ik me had voorgesteld. Ik moet leren de controle los te laten.

En dan kom ik automatisch terecht bij VV. Heb ik in onze relatie ook teveel controle uitgeoefend? Heb ik alles op mijn manier gedaan?  Ik kan niet anders dan daar ja op antwoorden. Maar ik moet het ook nuanceren. VV heeft het langs zijn kant toegelaten dat ik dat deed. Hij heeft me nooit weerwerk geboden. Nooit eens gezegd: "Dit kan voor mij niet, ik wil het op mijn manier en niet op de jouwe". Ergens mis ik hem, het zou mooi geweest zijn om mijn groeiproces met hem te delen en ik zou het ook fijn gevonden hebben om zijn groeiproces mee te maken. Hij heeft echter anders besloten...

Ik ben er zeker van dat er nog vele dingen zullen naar boven komen en ik ben dankbaar dat ik een hele goede spirituele lerares heb hier op het eiland die niets met de TTC te maken heeft maar die me met mijn neus op mijn schaduwkant kan drukken. Respect voor hoe zij mensen hun ingesleten patronen kan laten zien. En niet alleen dat, ze helpt me ook om die oude patronen los te laten.

Mooie ervaringen

Ik ben nog maar twee dagen ver in de TTC maar ik heb al hele mooie ervaringen mogen meemaken. Niet alleen hier maar ook op mijn weg hier naartoe. Ik had schrik om in mijn eentje de reis te doen. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Ga ik het kunnen? Hoe gaat het zijn? Gaat er wel iemand zijn die me een beetje leuk vindt? Allemaal dingen waarover ik me helemaal geen zorgen had hoeven te maken. De reis is keigoed meegevallen. Op de bus met een Engelse gepraat die ook interesse had in yoga. Op de boot met een Canadees aan de praat geraakt, over vanalles en niks. Beide ontmoetingen hebben me deugd gedaan. Hebben me een gevoel gegeven van niet alleen te zijn.

De mooie ervaringen in de TTC hebben ook weer te maken met mensen. Hoe eentje me spontaan een hoofdlamp leende omdat ik die meer nodig had op mijn fiets dan zij op haar brommer. Hoe iemand anders samen met mij een huis om te delen wil gaan zoeken voor maand 2 en 3. Hoe ikzelf heel waardevol advies heb gekregen van iemand die hier op het eiland woont en Agama yoga kent. Ze vertelde mij: zie dit hele gebeuren als een experiment met jezelf als het lab, het experiment, de onderzoeker en het resultaat allemaal tegelijkertijd. Voel je pijn, ga na wat die pijn veroorzaakt, ga diep en laat dan los. Ik heb haar raad al nodig gehad... Veel TTC-studenten zijn veel meer ervaren en dan komt mijn oude angst naar boven: ik kan dit niet, ik ben hier niet goed genoeg voor. De pijn die ik in mijn schouders en nek voelde tijdens de opwarming, kwam ook van dit geloof. Het loslaten via EFT heeft de pijn weggenomen. Ik ben nu al zeker dat er nog vele dingen zullen bovenkomen maar dat is ook waarvoor ik hier ben. Om mezelf en mijn onbewuste reaktiepatronen te leren kennen. Hoe pijnlijk dat ook is.

En dan is er het hotel waar ik verblijf tot 3 februari. Heel vriendelijke mensen die omdat ze weten dat ik Grieks spreek dat ook spreken met mij, en daarbij heel veel geuld hebben. Elke zondag is er een open mic en deze zondag was het tango. Ik heb op een tropisch eiland tango gedanst op blote voeten! Geweldig toch! En omdat er zoveel enthousiasme was, wordt het waarschijnlijk volgende zondag opnieuw georganiseerd. Ik kijk er al naar uit. En nu op naar de evening class!

Goodbye 2013, welcome 2014

Het was een bewogen laatste week van een bewogen jaar. Kerst vieren bij mijn ouders zoals elk jaar. Goed merken dat mijn ma het lastig heeft om heel het gebeuren een plaatsje te geven. En met heel het gebeuren bedoel ik niet alleen de breuk met VV maar ook de manier waarop ik ermee om ga en het feit dat ik morgen op mijn eentje naar de andere kant van de wereld vertrek.

Afscheid nemen van vrienden, samen nog een laatste keer iets gaan drinken, gaan feesten. Slik, vreemd gevoel.

Naar de notaris voor de notariële volmacht en nadien bij VV langs om de papieren van ons huis binnen te brengen. Het was een heel emotioneel moment. Ik heb hem mijn gevoelens over zijn plannen met Molleke voor de voeten geworpen. Heb hem al huilend gezegd dat het me heel veel pijn doet, dat ik het verschrikkelijk vind dat hij een deel van ons plannen met haar gaat uitvoeren, dat volgens mijn gevoel/intuïtie Molleke hem gebruikt om uit haar eigen miserabele situatie te komen. Uiteindelijk toch nog op een mooie manier kunnen afscheid nemen met een dikke knuffel en een "het gaat je goed" langs beide kanten.

De rugzak aan't samenstellen zijn (watte, 18 kg?? Da's veel te veel, laat die broek, dat t-shirt en die cremekes maar thuis) en op dat moment een mailtje krijgen van een collega dat me raakte. En daar kwamen de waterlanders weer. Voor de zoveelste keer deze week... Want nu begint het besef maar echt door te dringen dat je hier veel mensen achterlaat die om je geven.

Oudjaar was supertof. Eerst bij een vriendin en een voor mij onbekende vriend van haar gaan eten. Heel gezellig, lekker gegeten, fijn gebabbeld, goed gelachen. Daarna het stad in om het vuurwerk te bewonderen. Dit jaar stond ik op de eerste rij, op het achterdek van een boot op 50m van de afschietplaats. De max!!! 2014 is op een geweldige manier ingezet, laat het nu op een geweldige manier verdergaan aub...