The End - en het voelt niet goed

The End - gedaan, fini, schluβ, finished. De man van mijn leven heeft besloten om een punt te zetten achter onze relatie. Twaalf en half jaar samen en nu is het gedaan. Hij kan me geen reden geven. Een aantal kleine irritaties die zich ophopen maar waarvan hij tegen mij nooit iets heeft laten blijken. Nooit heb ik eens gehoord: hé zeg, dat vind ik niet fijn of daar kan ik niet tegen. Alles was altijd goed.

Ik voel me klein, nietig, mislukt, boos, bang, verdrietig. Alles tegelijkertijd. Ik heb me de ogen uit mijn hoofd geweend. Het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof hij niet wil vechten voor ons. Voor mij gaat het nog maar anderhalve maand slecht. Toen heeft hij me voor het eerst iets gezegd over zijn gevoelens van twijfel. Voor mij voelt het dan ook aan alsof hij het heel snel opgeeft. Anderhalve maand vechten voor een relatie van 12 jaar? Dat lijkt mij zeer kort. Ik voel me aan de kant gezet, gedumpt. Het meisje reageert/doet iets anders dan wat ik in mijn hoofd had, dus ik zet ze aan de kant. Met het meisje praten, uitleggen wat ze doet, hoe dat verschilt met wat je in je hoofd had, hoe jij zou willen wat er gedaan moet worden, die stap is overgeslagen. We gaan van: "Ah niet goed" naar "Ah weg dan". Het zou fijn geweest zijn mocht het van "Ah niet goed" naar "Ah iets anders proberen dan" gegaan zijn.

Maar kijk, als jij niet wil vechten, kan ik niet anders doen dan je laten gaan. Ook al zou ik het anders willen. Het doet me denken aan de volgende liedjestekst: Ik wil jouw schouder om op te huilen, jouw huis om in te schuilen, maar alles wat ik wil lijkt zover weg, zover weg van mij...

Het ga je goed mijn ventje, ik hoop dat je het geluk vindt. Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden ook al doet het nu allemaal verschrikkelijk veel pijn. This is not the end because in the end everything will be allright, if it is not allright, it is not the end yet....

20 september 2013: een dag om snel te vergeten

Gekozen voor mezelf

Na een aantal voorvallen waarvan ik het gevoel kreeg dat ik enkel tot het meubilair behoor, dat ik niet waard ben om mee te praten, dat er andere mensen/vrouwen zijn die meer over zijn intiem leven en zijn gevoelens weten dan ik, heb ik besloten om voor mezelf te kiezen. Ik heb mijn huisje, dat nu toch niet verhuurd is, grondig van onder tot boven aangepakt. Alle spullen die ik er niet meer wil hebben eruit gedaan. En nu kan ik het stilletjes terug tot een thuis beginnen om te toveren. Voor mij alleen. Al is het maar voor de laatste drie maanden voor het grote Thailand-avontuur begint, het gaat me deugd doen. Een plek volledig van mij, waar hij mag komen als gast. En waar hij mijn regels te respecteren heeft. Hoe vaak ik er ga zijn, zal een beetje afhangen van hoe ik me voel.

Over respect gesproken: ik wil niet op de tweede of derde plaats komen, ik wil dat hij me betrekt in wat er in zijn leven, zijn hoofd en zijn hart omgaat. Ik voel me nu zo afgewezen. Alsof ik maar een aanhangsel ben dat af en toe ook nog eens aandacht nodig heeft. Maar ja, dan heeft hij alles al gezegd tegen zijn vriendin. Dus wat schiet er voor mij nog over?

Daarnaast heb ik het gevoel dat hij dingen voor me achterhoudt. Zogezegd met de reden 'me niet te willen kwetsen'. Bullshit, het niet weten, maar het ergens wel aanvoelen, kwetst nog veel meer dan het wel te weten. Want nu kan ik alleen maar raden wat er aan de hand is. Waar hij zit, wat hij aan het doen is, wie bij hem is. Het wel weten doet ook pijn, maar dan is er maar één mogelijkheid, nu zijn er honderden. De ene al wat 'erger' dan de andere.

Kon ik het allemaal maar loslaten. Kon ik me er allemaal maar niet druk om maken. Kon het me allemaal maar niet raken. Soms lukt het, als ik in het moment ben. Soms helemaal niet. Vandaag helemaal niet...

Alles komt goed... in the end

Zaterdag een hele mooie dag. Bbq met vrienden, eten, drinken, lachen, praten, badminton spelen. Genoten. Tot op een gegeven moment ik besefte dat ik één oorbel kwijt was. Niet zomaar een oorbel maar mijn trouwoorbel. Die met rozekwarts voor de liefde en aquamarijn voor helderheid van geest en zelfexpressie. Ineens was ik compleet van de kaart. Het was een teken, een teken dat alles rondom mij aan't instorten is. Eerst mijn verlovingsring die ik verloren ben, nu mijn oorbel. Waarom moet mij dit overkomen? Al huilend in de keuken, zoeken naar een pillamp, daarmee proberen een oorbel te zoeken. Niets gevonden. Weg ontspanning, hallo piekeren. Besloten om maar in mijn bed te kruipen. Mijn ventje die me volgde. Hij heeft me heel dicht tegen zich aangetrokken, terwijl ik al snikkend mijn onzekerheid uitsprak. "Alles komt goed" fluisterde hij, het heeft alleen tijd nodig. Ik heb me aan zijn woorden en aan hem vastgeklampt.

's Anderendaags 's morgens opgestaan en direkt gaan zoeken. Ik heb geen minuut nodig gehad, ik zag ze direkt liggen in het gras. Is dit ook een teken? Alles komt goed... In the end...

Een goede week

Deze week is een goede week. In mijn beleving betekent dat de rollercoaster min of meer tot stilstand is gekomen. Uitgenomen de woede-uitbarsting van maandag ben ik eigenlijk best wel gelukkig. Zolang ik in het moment ben, kan ik echt genieten van de dingen die gebeuren. Lachen met gekke situaties, zoals die kluns die een volle plateau schuimwijn over een ober kiepert. De kluns knalrood, zich uitputtend in verontschuldigingen, de ober, de voorkant volledig doorweekt, geen spier vertrekkend, zijn waardigheid behoudend. Het had een scene kunnen zijn in één of andere Engelse komische serie. Genieten van een goed gesprek, waaruit af en toe inzichten kunnen ontstaan. Me nestelen in de zetel met een kopje thee, gezet op chinese wijze. Heerlijk. En zelfs de woede-uitbarsting was goed want had ik ze toen niet toegelaten zou ze nu nog altijd aan het gisten zijn.

Sommige mensen begrijpen niet dat ik nog kan genieten van het moment. Als zij in mijn plaats zouden zijn, zouden ze de zwartste periode van hun leven doormaken. Ik heb het al eens op die manier doorgemaakt toen een vorige relatie uiteen gevallen is. Het heeft me drie jaar van mijn leven gekost. Drie jaar waarin ik me meer slecht dan goed voelde. Drie jaar waarin ik op automatische piloot leefde en deed wat er van me verwacht werd (op dat moment studeren en een diploma halen). Ik ben niet van plan om die zelfde weg op te gaan. Ik wil mijn leven bewust meemaken, hier en nu. Niet in een parallelle realiteit van had ik maar... of was het toch maar... of als...

Oke, er zijn momenten dat het pijn doet. Ik laat die pijn dan ook toe. Moet ik op dat moment huilen? Dan huil ik, doe ik dat niet dan duurt de pijn heel de dag. Laat ik het toe, dan kan het op een half uurtje over zijn. Oke, de intimiteit is gereduceerd tot zo ongeveer nul maar een vinger, een trillend speeltje en wat fantasie nemen de grootste behoefte weg. Oke, ik zou willen dat het anders was, dat we nog altijd dat mooie koppel waren dat we een half jaar geleden waren, dat hij niet twijfelde, dat hij met heel zijn hart kon zeggen: ik zie je graag. Zo is het niet. Moet ik daarom mijn leven stilzetten? Ik denk het niet. Ik weet voor mezelf dat hij de man van mijn leven is, anders zou ik niet ja gezegd hebben toen hij me gevraagd heeft om te trouwen... Volgens mij hebben we mekaar nog veel te leren en kunnen we alleen maar groeien in onze relatie. Ik heb mijn keuze gemaakt, de keuze is nu aan hem. En hij mag alle tijd nemen die hij denkt nodig te hebben. Ik zet alleen mijn leven niet stil voor hem.