Zaterdag een hele mooie dag. Bbq met vrienden, eten, drinken, lachen, praten, badminton spelen. Genoten. Tot op een gegeven moment ik besefte dat ik één oorbel kwijt was. Niet zomaar een oorbel maar mijn trouwoorbel. Die met rozekwarts voor de liefde en aquamarijn voor helderheid van geest en zelfexpressie. Ineens was ik compleet van de kaart. Het was een teken, een teken dat alles rondom mij aan't instorten is. Eerst mijn verlovingsring die ik verloren ben, nu mijn oorbel. Waarom moet mij dit overkomen? Al huilend in de keuken, zoeken naar een pillamp, daarmee proberen een oorbel te zoeken. Niets gevonden. Weg ontspanning, hallo piekeren. Besloten om maar in mijn bed te kruipen. Mijn ventje die me volgde. Hij heeft me heel dicht tegen zich aangetrokken, terwijl ik al snikkend mijn onzekerheid uitsprak. "Alles komt goed" fluisterde hij, het heeft alleen tijd nodig. Ik heb me aan zijn woorden en aan hem vastgeklampt.
's Anderendaags 's morgens opgestaan en direkt gaan zoeken. Ik heb geen minuut nodig gehad, ik zag ze direkt liggen in het gras. Is dit ook een teken? Alles komt goed... In the end...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je om gedachtendoos mee te helpen aanvullen!