Was me dat even een les in nederigheid! Wij met zijn allen maar zagen of triviale dingen terwijl die paralympiërs zo'n levenslust hebben, zo'n doorzettingsvermogen hebben. Ik doe er, met heel veel respect, met hoed voor af!
Paralympics
Was me dat even een les in nederigheid! Wij met zijn allen maar zagen of triviale dingen terwijl die paralympiërs zo'n levenslust hebben, zo'n doorzettingsvermogen hebben. Ik doe er, met heel veel respect, met hoed voor af!
Sex and the City
Je weet wel dat programma op tv. Ik moet je eerst vertellen dat ik geen tv heb. En er ook geen wil. Velen zullen dat raar vinden maar dat is niet mijn probleem. Voor mij is een tv een ding dat mensen asociaal maakt. Wanneer het op staat, is er maar 1 ding waar ik aandacht voor heb en dat is dat kastje met bewegende beelden. Alles rondom mij vervaagt, gesprekken gaan aan mij voorbij en dan krijg je wel eens gekke of genante situaties. En ik merk dat dat niet alleen bij mij het geval is. Daarnaast blijf je er veel te lang voorzitten terwijl je eigenlijk al lang in bed zou moeten liggen. Soit, ik mag dan wel geen tv hebben, mijn ventje heeft er wel eentje en natuurlijk staat die daar niet alleen mooi te wezen. Af en toe wordt die ook gebruikt. Het is zoals met snoep, zolang het niet in huis is, is het geen probleem om er af te blijven. Is het in huis dan wordt het opgegeten. Tv is net zo, als het niet in huis is, zijn er honderd andere dingen om mee bezig te zijn. Is hij er wel, zijn die honderd andere dingen ineens minder interessant (not!). Vandaar dat ik Sex and the City ken. Eigenlijk is het maar een domme serie maar blijkbaar moet ze toch ergens aantrekkingskracht hebben want ik blijf er naar kijken. Zou het het voyeurisme zijn dat in iedere mens verborgen zit, dat naar boven komt? Want zeg nu eens eerlijk, jij wil toch ook weten of je een normaal sexleven hebt. Maar wat is normaal? Die enquetes uit de flair die zeggen dat het gemiddelde 3 x per week is? Ha, als je pas samen bent oke, maar koppels die vijf, tien, vijftien jaar of langer samen zijn. Je gaat mij niet wijsmaken dat zij 3 x per week sex hebben. Aan jezelf ken je de halve wereld. Als zij zijn zoals ik dan vallen ze in slaap als ze hun kussen nog maar zien. En ik heb dan nog geen kinderen. Wat moet het zijn als die er nog bijkomen? Maar soit, het ging over Sex and the City, die domme serie waar dat allemaal niet speelt, waar ze nooit moe zijn en waar ze telkens geweldige sex hebben... En toch, geef mij maar het echte leven. Zo verschillend maar zoveel beter. Echte sex, soms heftig met passie, soms langzaam met veel gevoel, soms een vluggertje en soms ook gewoon slecht. Gelukkig is er altijd een volgende keer om het beter te doen...
Wanneer je gewicht teveel gewicht in de schaal legt...
Op die leeftijd is dat een zeer overweldigende ervaring. Die lange gangen, die typische ziekenhuisgeur, het uren wachten. En wat bleek jaar na jaar het verdict: "Gedachtendoos is klein maar daar valt weinig aan te doen maar dat gewicht... Tja daar moet Gedachtendoos toch op gaan letten want in tegenstelling tot de grootte die onder de laagste curve ligt, ligt je gewicht boven de hoogste curve. Volgende conversatie werd om het half jaar opgevoerd:
Mr Doktoor: "Kleine Gedachtendoos, je bent 1 cm gegroeid, da's niet veel hé?"
Kleine Gedachtendoos knikt braaf van nee
Mr Doktoor: "en je bent 2 kg zwaarder geworden, daar moet je toch mee oppassen."
Kleine Gedachtendoos kijkt verwonderd en denkt: " Ik ben toch niet dik?"
Ondertussen gaat Mr Doktoor verder tegen ma en pa Gedachtendoos: "Geen frisdranken meer voor jullie dochter." Voordat ma en pa Gedachtendoos kunnen antwoorden zegt Kleine Gedachtendoos: "Mr Doktoor, ik lust geen cola en limonade, ik drink alleen maar water."
Bevestigende knik van ma en pa Gedachtendoos.
Frons in het voorhoofd van Mr Doktoor: "Wat meer sporten dan."
Kleine Gedachtendoos: "Ik turn 4 x per week 3 uur."
Weer bevestigende knik van ma en pa Gedachtendoos.
Diepe zucht van Mr Doktoor: "Geen snoep meer dan."
Kleine Gedachtendoos, ook diepe zucht... "oke".
Niet oké dus, ik at op dat moment niet veel snoep want bij ons thuis gold de regel: eerst vragen en dan pas nemen als't oke was. En het werd echt wel beperkt. Nu moest het compleet gedaan zijn, compleet fout dus. Daar is mijn slechte relatie met eten/snoepen begonnen. Doordat Mr Doktoor op dat moment geen benul had dat ik door het vele sporten spieren had gekweekt waardoor mijn gewicht wel hoger lag dan de meeste kinderen maar ik er veel beter uitzag, heeft hij er voor gezorgd dat ik me veel dikker voelde dan ik was. Hij heeft me zo een jaar of vijf, twee maal per jaar complexen aangepraat die er helemaal niet moesten zijn.
Toen ik op kot ging, was ik met 50 kg voor 1m50 perfect. Alleen zal ik mezelf zo niet. Ik was dik, dikke buik, dikke billen, dikke armen, dik gat. Tijdens het kotleven verandert er zoveel. Het sporten wordt veel minder, het eten is veel onregelmatiger, het snoepen loopt uit de hand (yeah, niemand meer die nee zegt) en wat krijg je dan aan het eind van je universitaire carrière? + 14 kg!
Allerlei diëten zijn de revu gepasseerd met wisselende resultaten maar meer dan 3 kg verliezen lukte me niet. Tot 5 jaar geleden ineens de knop omging. Op mijn voeding letten, 2 à 3 keer per week naar de fitness. Baf, - 10 kg in een half jaar. Superblij was ik maar op de een of andere manier is er heel geniepig telkens een kilootje per jaar terug bijgekomen. Ik zit nog net niet aan de 60 kg, teveel voor mijn lengte. Meestal geef ik er niet zoveel om maar met mijn trouw die er volgend jaar aankomt, wil ik er weer wat aan gaan doen.
Door het hier neer te schrijven, staat er een stok achter de deur. Na lang twijfelen gaat Gedachtendoos met de billen bloot. Op 25/08/2012 waren dit de cijfers:
- gewicht: 59,5 kg
- vetmassa: 22,5 kg
- spiermassa: 37,0 kg
- bovenbeenomtrek: 62 cm
- heupomtrek: 100,5 cm
- buikomtrek: 84 cm
- bovenarmomtrek: 32,5 cm
Maandelijks zal ik in deze blog mij vooruitgang rapporteren. Alle steun is welkom! Doe je mee? Laat een reactie achter, dan kunnen we samen zeuren over hoe oneerlijk het wel niet is dat sommige mensen alles kunnen eten en wij al bijkomen van water :-)
Ik en HTML, geen goei vrienden...
Het is wel duidelijk dat het tussen mij en html nooit iets zal worden. Ik wilde graag een drop down menu op mijn blog om mijn posts in categorieën te classeren. Ik ben er heel de dag mee bezig geweest. Had ik er uiteindelijk eentje opgekregen, trok de lay-out op niks. Maar dat is het minste, als ik daar ook nog eens een hele dag aan gespendeerd had, zou dat wel op zijn pootjes terug gekomen zijn. Het ergste was dat ik mijn posts er met geen mogelijkheid onder kreeg. Eentje wel maar dan??? Ik heb heel het internet afgezocht om daar een antwoord op te vinden. Maar ofwel zijn het allemaal krakken en hebben ze daarbij geen hulp nodig ofwel ligt het aan mij. GRRR, gedachtendoos wou kleine doosjes maken om alle gedachten netjes te ordenen maar nu ligt alles nog meer overhoop in haar hoofd...
Vechten met de buren
Ik heb het al eens gehad over hoe we onze kat gered hebben van een zwerversbestaan (Zie hier). Soms lijkt het alsof ze nog op straat leeft. Als je binnenkomt zal ze nooit zelf naar je toe komen. Meestal zit ze onder tafel, moet jij door je knieën gaan, ze aan je hand laten snuffelen en dan pas zal ze je een kopje geven en zich laten aaien. Ze is er dikwijls niet mee opgezet als je haar oppakt. Ze houdt het maximaal een halve minuut uit, meestal springt ze na 5 sec al uit je armen.
Ook met de katten van de buren klikt het absoluut niet. Van de ene heeft ze schrik, als ze die nog maar in de verte ziet, schiet ze als de weerlicht terug binnen. De andere, dat is een ander verhaal. Nero is een gezapige, langharige kater die geen vlieg kwaad doet. Hij zit meestal binnen maar kan via de rolluik die een beetje openstaat buiten. Hij is een beetje een schrikschijter als hij buiten is maar kom je in zijn territorium dan draait hij rond je benen, geeft je kopjes en laat zich uitgebreid knuffelen. Helemaal tegenovergesteld aan ons kat. Misschien daarom dat ze nogal eens in de clinch gaan.
Het eerste wat ons kat doet als ze buiten mag, is gaan kijken of de rolluik bij de buren openstaat. Zo nee, dan gaat ze er tegen staan duwen: "allé laat mij binnen!". Zo ja, dan roefelt ze naar binnen, doet alsof ze thuis is, eet en drinkt uit Nero zijn bakjes en gaat dan in de zetel liggen. De eerste paar minuten gaat dat goed, soms zitten ze vredig naast of tegenover elkaar. Maar dan opeens is't la guerre! Uit het niks vallen ze elkaar aan, grauwen, blazen, krabben.... De plukken haar vliegen in het rond. Even snel als het begonnen is, is het ook weer gedaan. De vraag is altijd: voor hoelang? Gisteren was het weer van datum. Maar deze keer heeft ons kat de meeste schade geïncasseerd. Ze is thuis gekomen met een waterig oog, is in haar reismandje gekropen, waar ze normaal een hekel aan heeft, en zit er nog altijd in! Ik hoop dat ze nu eindelijk geleerd heeft dat je beter een goede buur hebt dan een verre vriend ;-)
Ook met de katten van de buren klikt het absoluut niet. Van de ene heeft ze schrik, als ze die nog maar in de verte ziet, schiet ze als de weerlicht terug binnen. De andere, dat is een ander verhaal. Nero is een gezapige, langharige kater die geen vlieg kwaad doet. Hij zit meestal binnen maar kan via de rolluik die een beetje openstaat buiten. Hij is een beetje een schrikschijter als hij buiten is maar kom je in zijn territorium dan draait hij rond je benen, geeft je kopjes en laat zich uitgebreid knuffelen. Helemaal tegenovergesteld aan ons kat. Misschien daarom dat ze nogal eens in de clinch gaan.
Het eerste wat ons kat doet als ze buiten mag, is gaan kijken of de rolluik bij de buren openstaat. Zo nee, dan gaat ze er tegen staan duwen: "allé laat mij binnen!". Zo ja, dan roefelt ze naar binnen, doet alsof ze thuis is, eet en drinkt uit Nero zijn bakjes en gaat dan in de zetel liggen. De eerste paar minuten gaat dat goed, soms zitten ze vredig naast of tegenover elkaar. Maar dan opeens is't la guerre! Uit het niks vallen ze elkaar aan, grauwen, blazen, krabben.... De plukken haar vliegen in het rond. Even snel als het begonnen is, is het ook weer gedaan. De vraag is altijd: voor hoelang? Gisteren was het weer van datum. Maar deze keer heeft ons kat de meeste schade geïncasseerd. Ze is thuis gekomen met een waterig oog, is in haar reismandje gekropen, waar ze normaal een hekel aan heeft, en zit er nog altijd in! Ik hoop dat ze nu eindelijk geleerd heeft dat je beter een goede buur hebt dan een verre vriend ;-)
Tangoweekend: even weg van de wereld
Vrijdagmorgend al opgestaan met de kriebels in mijn buik. Laat het vlug vrijdagavond zijn want dan start het tangoweekend voor halfgevorderden. Toch altijd spannend. Wie gaat er zijn? Bekenden? Koppels met veel ervaring? Heel veel ervaring? Hoe gaat de sfeer zijn?
Na de kennismaking met een glaasje argentijnse wijn werden we naar de danszaal geroepen voor ons eerste les. Back to basics: stappen. Ik hoor jullie al denken, halfgevorderd en dat moet leren stappen... Ja inderdaad. Het is niet zomaar als duo tegelijk stappen dat je in argentijnse tango moet doen. Je moet het doen op gevoel, connectie heet dat in vaktermen. Als volger moet je stappen hoe je leider dat aangeeft. Hij geeft aan of de stap groot of klein is, waar en wanneer je je voet mag neerzetten, of dit snel of traag moet gebeuren.En dat allemaal zonder woorden enkel door de connectie tussen de beide danspartners.Je hoeft doorvoor zelfs niet dicht bij elkaar te staan. Als volger leg je je handen op de borst van de leider, sluit je je ogen en voel je door de beweging van het bovenlichaam wat je moet doen. Je begrijpt dat er op dat moment niets anders meer bestaat dan die "bovennatuurlijke" band tussen danspartners. De wereld om je heen is helemaal verdwenen. Zorgen en stress vallen zo van je af. Ze moeten wel, anders komt die connectie nooit tot stand en juist dat is heel de magie van tango.
Zaterdagochtend: na een stevig ontbijt zijn we klaar voor drie sessies verdeeld over de hele dag. Rustig beginnen met voor de volgers wat versieringen om de dans mooier te maken maar ook om de leiders te verrassen en zelf inbreng te hebben in de dans. Als volger ben je, om het met de woorden van de dansleraars te zeggen: "geen strooien poppeke waarmee over de dansvloer kan gezwierd worden" maar kan je zelf bijdragen aan de dans. Na dat rustige begin wordt het wat intersiever met een volledig uitgewerkte sequentie. Niet alleen de dans wordt intensiever, ook de hitte draagt bij tot de intensiteit. Liters water vliegen erdoor. Als afsluiter een sessie rond muzikaliteit: hoe interpreteer ik de muziek, wat hoor ik, hoe dans ik daarop. Leerrijk maar ook af en toe frustrerend, of hoe ik andere dingen hoor dan mijn ventje/partner en we mekaar dan volledig kwijt raken... Om de frustraties af te schudden wordt er geëindigd met een mini salon met verzoeknummertjes, zaalig.
Zondag alweer, de laatste dag :-(
We starten met een verrassing voor de jarige onder ons midden. Op een aantal van haar favoriete tango's mag ze met de aanwezige leiders dansen onder het toeziend oog van alle deelnemers. Het viel op dat het met sommige leiders beter lukte dan met andere. Dat moet toch wel een beetje stress geweest zijn...Iedereen die kijkt wat je doet, hoe je het doet, hoe je je voeten plaatst, waar je in de fout gaat.
Daarna een sessie neotango. Ik persoonlijk vind dat fantastisch. Muziek van Gotang Project, Bajofondo, Otros Aires, Gotye, zelfs Adele. Een iets andere stijl van dansen maar toch blijft dat intieme behouden. Ideetjes voor de openingsdans beginnen stilletjes te rijpen. Namiddag, de laatste en meest verrassende sessie van het hele weekend. De leiders worden volgers en de volgers worden leiders. Veel gelachen maar ook heel veel gezweet, letterlijk en figuurlijk. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken als ik zeg dat ik de rol van de leider zwaar onderschat heb. Voortaan zal mijn tong zeven keer omgedraaid worden vooraleer kritiek te uiten, beloofd!
Ik heb genoten. Genoten van de dans, van de wereld even te vergeten, van enkel bezig te zijn met het nu, van iets moois bij te leren, van samen op te gaan in de muziek en elkaar. Aan Saskia en Steven, de manier waarop jullie de passie voor de tango overdragen op anderen is ongeëvenaard. Met zoveel humor maar toch tot in de details afgewerkt. Een dikke merci en tot volgend jaar!
Na de kennismaking met een glaasje argentijnse wijn werden we naar de danszaal geroepen voor ons eerste les. Back to basics: stappen. Ik hoor jullie al denken, halfgevorderd en dat moet leren stappen... Ja inderdaad. Het is niet zomaar als duo tegelijk stappen dat je in argentijnse tango moet doen. Je moet het doen op gevoel, connectie heet dat in vaktermen. Als volger moet je stappen hoe je leider dat aangeeft. Hij geeft aan of de stap groot of klein is, waar en wanneer je je voet mag neerzetten, of dit snel of traag moet gebeuren.En dat allemaal zonder woorden enkel door de connectie tussen de beide danspartners.Je hoeft doorvoor zelfs niet dicht bij elkaar te staan. Als volger leg je je handen op de borst van de leider, sluit je je ogen en voel je door de beweging van het bovenlichaam wat je moet doen. Je begrijpt dat er op dat moment niets anders meer bestaat dan die "bovennatuurlijke" band tussen danspartners. De wereld om je heen is helemaal verdwenen. Zorgen en stress vallen zo van je af. Ze moeten wel, anders komt die connectie nooit tot stand en juist dat is heel de magie van tango.
Zaterdagochtend: na een stevig ontbijt zijn we klaar voor drie sessies verdeeld over de hele dag. Rustig beginnen met voor de volgers wat versieringen om de dans mooier te maken maar ook om de leiders te verrassen en zelf inbreng te hebben in de dans. Als volger ben je, om het met de woorden van de dansleraars te zeggen: "geen strooien poppeke waarmee over de dansvloer kan gezwierd worden" maar kan je zelf bijdragen aan de dans. Na dat rustige begin wordt het wat intersiever met een volledig uitgewerkte sequentie. Niet alleen de dans wordt intensiever, ook de hitte draagt bij tot de intensiteit. Liters water vliegen erdoor. Als afsluiter een sessie rond muzikaliteit: hoe interpreteer ik de muziek, wat hoor ik, hoe dans ik daarop. Leerrijk maar ook af en toe frustrerend, of hoe ik andere dingen hoor dan mijn ventje/partner en we mekaar dan volledig kwijt raken... Om de frustraties af te schudden wordt er geëindigd met een mini salon met verzoeknummertjes, zaalig.
Zondag alweer, de laatste dag :-(
We starten met een verrassing voor de jarige onder ons midden. Op een aantal van haar favoriete tango's mag ze met de aanwezige leiders dansen onder het toeziend oog van alle deelnemers. Het viel op dat het met sommige leiders beter lukte dan met andere. Dat moet toch wel een beetje stress geweest zijn...Iedereen die kijkt wat je doet, hoe je het doet, hoe je je voeten plaatst, waar je in de fout gaat.
Daarna een sessie neotango. Ik persoonlijk vind dat fantastisch. Muziek van Gotang Project, Bajofondo, Otros Aires, Gotye, zelfs Adele. Een iets andere stijl van dansen maar toch blijft dat intieme behouden. Ideetjes voor de openingsdans beginnen stilletjes te rijpen. Namiddag, de laatste en meest verrassende sessie van het hele weekend. De leiders worden volgers en de volgers worden leiders. Veel gelachen maar ook heel veel gezweet, letterlijk en figuurlijk. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken als ik zeg dat ik de rol van de leider zwaar onderschat heb. Voortaan zal mijn tong zeven keer omgedraaid worden vooraleer kritiek te uiten, beloofd!
Ik heb genoten. Genoten van de dans, van de wereld even te vergeten, van enkel bezig te zijn met het nu, van iets moois bij te leren, van samen op te gaan in de muziek en elkaar. Aan Saskia en Steven, de manier waarop jullie de passie voor de tango overdragen op anderen is ongeëvenaard. Met zoveel humor maar toch tot in de details afgewerkt. Een dikke merci en tot volgend jaar!
Feels like going crazy
Heb je dat soms ook? Onrust, onrust overal. Niet alleen in je hoofd maar ook in je lichaam. Onrust waardoor je niet kunt blijven zitten maar waardoor je ook niet bezig kunt blijven. Onrust waardoor je wil vertrekken naar andere oorden maar ginder aangekomen is het ook niet dat. Onrust waardoor niets nog goed genoeg is. Je werk wil je niet meer doen, de plaats waar je woont heeft plots niets meer te bieden, de man van je dromen, die mooie, intelligente, grappige prins op het witte paard lijkt eerder een boerenzoon met bijhorende knol te zijn. De inrichting van je huis die je met zoveel zorg hebt samengesteld, vind je maar banaal. Het boek dat je aan't lezen was, kan je niet meer boeien. Je probeert jezelf tot de orde te roepen maar dat lukt niet, it really feels like going crazy...Zoals de golf op het plaatje hierboven, brengt de onrust aanvoer van ontevreden gevoelens en worden de happy feelings die je had, weggetrokken, het kolkende tij van de ontevredenheid in. Tot de zee weer kalm wordt.Soms verdwijnt de onrust net zo snel als ze is gekomen, je alleen latend, afvragend waar dat vandaan kwam en wat het te betekenen had. Soms blijft ze een dag of twee, waardoor je ongenietbaar bent voor je omgeving. Maar meestal, als je echt goed wil kijken, is ze er altijd, sluimerend op de achtergrond. Heeft het iets te betekenen? Of wil ik er een betekenis aan toekennen die er niet is. Is het de onrust die mensen aanspoort om grootse dingen te verwezelijken, om niet alledaagse beslissingen te nemen? Of is onrust gewoon wat het is, onrust?
Reunie die smaakt naar meer
Amai, dat was lang geleden! Ik zat gisteren, of beter gezegd deze morgend, maar om half 6 in mijn bed. Dat moet echt jaren geleden zijn dat dat nog eens is voorgevallen. Het was een superavond. Een reunie van "den turnkring" van vroeger. Heel vroeger, zo'n twintig jaar geleden vroeger... ow, wat worden we oud... Maar het deed zo'n deugd om iedereen nog eens terug te zien en verhalen van ons belevenissen op te halen. En dan merk je dat iedereen dat turnen en alles errond toch op haar eigen manier beleefd heeft. Iedereen had wel andere dingen die waren blijven hangen en wanneer die dan verteld werden, had je zo iets van 'God ja, dat is juist!' Wat hebben we gelachen, over onze naïeviteit van toen, over hoe die en die toen verliefd was op dieje en dieje en hoe dat nogal eens wisselde. We hebben niet alleen gepraat over hoe het vroeger was, ook over hoe het nu is. Wat iedereen doet met haar leven, in haar leven. Hoe iedereen wel iets heeft waar ze mee zit, is het niet met de relatie, dan wel met de gezondheid, de kindjes of het werk. Dingen die iemand tekenen maar die iemand ook maken tot de persoon die ze nu is. Het was mooi om te zien hoe dat alles in elkaar vloeide alsof het geen twintig jaar geleden was dat we mekaar nog gezien hadden maar gewoon vorige week nog...
Een mooie traditie is ontstaan want er is al afgesproken om opnieuw samen te komen na nieuwjaar. Ik kijk er in ieder geval al naar uit!
Een mooie traditie is ontstaan want er is al afgesproken om opnieuw samen te komen na nieuwjaar. Ik kijk er in ieder geval al naar uit!
Slapen, eten, drinken en om aandacht komen vragen
Dat is samengevat zowat het leven van ons kat. En af en toe ben ik daar zo jaloers op!
We hebben haar op de zaterdag voor Pasen gered van een leven als zwerfkat. Ze was toen, ongeveer 4 jaar geleden, al een volwassen kat die in een huis rondliep dat mijn ventje aan het renoveren was. Waarschijnlijk hadden de vorige eigenaars haar daar achtergelaten want ze was helemaal niet mensenschuw. Mijn ventje had me over haar verteld, dat ze 's middags wanneer hij zijn boterhammetjes aan't opeten was, langskwam om wat eten te bedelen, om kopjes te geven en om haar te laten strelen. De nieuwe eigenaars, mijn ventjes zijn opdrachtgevers, wilden haar absoluut niet hebben. Er bleven maar 2 opties over. Ofwel werd ze een zwerfkat ofwel namen wij ze in huis. Het is het laatste geworden. De zaterdag voor Pasen zijn we al het nodige gerief gaan halen, naar het huis gereden, de kat opgehaald, naar de dierenarts gereden en dan naar huis gereden.
Sindsdien is ons dame de koningin van het huis. De zetel is van haar, de eettafel als we het niet zien, ook. Als iets haar niet aanstaat, laat ze het duidelijk blijken door demonstratief met haar rug naar jou te gaan zitten. Maar ze kan ook zo lief zijn. Op schoot springen wanneer je in de zetel gaat zitten, komen miauwen omdat ze geaaid wil worden. Geef je er gehoor aan dan kan ze zo tevreden liggen spinnen.
Wat een leven!
Wil jij ook een katje in huis? Op www.gratiskittens.com kan je gratis een kitten adopteren. Of heb jij de pech dat jouw poes een nestje heeft en weet je niet wat je ermee aanmoet? Ook dan kan je op www.gratiskittens.com terecht om de kittens een nieuwe thuis te geven.
We hebben haar op de zaterdag voor Pasen gered van een leven als zwerfkat. Ze was toen, ongeveer 4 jaar geleden, al een volwassen kat die in een huis rondliep dat mijn ventje aan het renoveren was. Waarschijnlijk hadden de vorige eigenaars haar daar achtergelaten want ze was helemaal niet mensenschuw. Mijn ventje had me over haar verteld, dat ze 's middags wanneer hij zijn boterhammetjes aan't opeten was, langskwam om wat eten te bedelen, om kopjes te geven en om haar te laten strelen. De nieuwe eigenaars, mijn ventjes zijn opdrachtgevers, wilden haar absoluut niet hebben. Er bleven maar 2 opties over. Ofwel werd ze een zwerfkat ofwel namen wij ze in huis. Het is het laatste geworden. De zaterdag voor Pasen zijn we al het nodige gerief gaan halen, naar het huis gereden, de kat opgehaald, naar de dierenarts gereden en dan naar huis gereden.
 |
| Ons dame, koningin van het huis |
Wat een leven!
Wil jij ook een katje in huis? Op www.gratiskittens.com kan je gratis een kitten adopteren. Of heb jij de pech dat jouw poes een nestje heeft en weet je niet wat je ermee aanmoet? Ook dan kan je op www.gratiskittens.com terecht om de kittens een nieuwe thuis te geven.
Op een dag vind je de job van je leven...
en dan ben je weg. Die dag mag er voor mijn part snel aankomen. Zoals je kan lezen op de "wie ben ik"-pagina werkt gedachtendoos niet met volle goesting. Naar de buitenwereld toe heb ik een ideale job. Niet slecht betaald, allerlei extralegale voordelen zoals o.a. een bedrijfswagen, GSM, groeps- en hospitalisatieverzekering etc. Ook veel vrijheid. Omdat ik een externe functie heb, deel ik mijn dag zelf in, hoef ik niet elke dag naar kantoor en mag ik mijn administratie van thuis uit doen. Zolang mijn cijfers goed zijn, wordt er weinig op mijn vingers gekeken. Ideaal dus. Maar toch vraag ik me meer dan eens af waar ik in godsnaam mee bezig ben. Meer dan de helft van mijn dagen denk ik dat ik dit absoluut niet wil blijven doen. Maar af en toe, wanneer er interessante vragen/projecten binnenkomen, vind ik de flow en kan ik me erin uitleven. Dan geeft het voldoening om de mensen een genuanceerd advies te kunnen geven over dit of dat product. Moet ik me echter bezighouden met offertes een halve euro onder de concurrentie te zetten dan haak ik af. Het laatste komt in deze crisistijden steeds vaker voor, wat wil zeggen dat ik steeds vaker afhaak en steeds minder zin heb in mijn job. Ik moet het 'gewoon' nog anderhalf jaar volhouden en dan ben ik echt weg. Daarover vertel ik jullie later meer.
Kippenvel bij het turnen
Ik heb iets met turnen. Waarschijnlijk omdat ik heel vroeger zelf 6 jaar artistieke gymnastiek en 2 jaar tumbling/trampoline heb gedaan. Spijtig genoeg komt het zelden op tv. Wanneer het dan toch zover is, eens om de 4 jaar met de olympische spelen, probeer ik er zoveel mogelijk van mee te pikken. Anders dan bij voetbal is het een sport die aangenaam is om naar te kijken*. Ik moet toegeven dat er een aantal werkuren bij ingeschoten zijn om naar het turnen te kijken. En dat gebeurt dan met open mond! Wat de mannen aan de rekstok laten zien, niet gewoon. De oe's en de aa's vliegen op dat moment door het huis. Idem voor de dames op de balk. Ik weet hoe dikwijls ik daar af gedonderd ben dus ik vraag me altijd af hoe ze het toch doen. Als ik ze bezig zie, krijg ik het kippenvel op mijn armen. Vorige week was puur genieten voor mij.Toch kunnen een aantal andere sporten mij ook bekoren om naar te kijken. Het hoogspringen dat nog moet komen en waarbij ik natuurlijk supporter voor Tia, de 100m vond ik adembenemend en als ik de zwemmers hun vlinderslagreeksen zie doen, verwonder ik me er over dat ze boven blijven. Ik heb het ooit eens geprobeerd en zonk als een baksteen richting bodem. Dan was ik met het turnen iets succesvoller. Een gouden medaille in de provinciale kampioenschappen is het hoogste wat ik behaald heb. En trots dat ik daar op was... Maar door blessures heb ik het turnen uiteindelijk opgegeven. Ik heb nog wat allerlei andere sporten gedaan maar niet één die in de buurt kwam. En als ik nu ergens een trampoline zie, begint het altijd te kriebelen. Iemand zin om een club voor "gepensioneerde" trampolinespringers op te zetten?
*Sorry aan al de voetballiefhebbers die ik nu tegen hun schenen heb geschopt!
Ongewone remedie die ECHT helpt bij blaasontsteking
Verdwaald in de blogwereld
Ik zat er duidelijk naast. Er komt heel wat meer bij kijken dan ik dacht. Dashboard, gadgets, uitgelichte foto’s… Ik had er allemaal nog nooit van gehoord. Verdwaald tussen alle helppagina’s zoek ik stilletjes mijn weg. Beetje bij beetje gaat er een wereld voor me open. Een wereld die achter die mooie pagina’s en schrijfseltjes zit. Een wereld onbekend voor de niet-bloggers. Een fascinerende wereld, want telkens ontdek je wel weer iets nieuws. Maar het heeft tijd nodig, veel meer tijd dan ik had verwacht. Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn weg wel vind, al zal het een wat langer en bochtiger parcour worden dan eerst aangenomen.
Aan alle beginnende bloggers en vooral aan mezelf: niet opgeven, je vindt jouw weg tussen de bits en bites wel!
Abonneren op:
Posts (Atom)