Een boeket bloemen

Gedachtendoos werd vandaag verrast door haar ventje met een mooi boeket bloemen. Witte rozen en witte lelieën fleuren nu de tafel op. En mijn dag :-)

Voila, dat wilde ik even aan de blogwereld laten weten

observaties (gewone en minder gewone)

- Sommige mensen praten veel te veel. Over triviale dingen, je hoeft enkel maar ja te knikken terwijl je aan andere dingen aan't denken bent. Om nadien het verwijt te krijgen dat ze je dat toch gezegd hebben. Ergens tussen alle andere 'interessante' dingen tussendoor die het ene oor in en het andere oor uitgegaan zijn. Ook dat feitje. Oeps...

- Leuk om ongezien mensen te observeren. Zoals die ene zeer slanke dame die, in gesprek met een heer, zich absoluut ongemakkelijk voelde. Haar ene hand ging telkens naar haar kin, haar andere hand met daarin een kop koffie trilde een beetje. Ze zag eruit alsof ze zich het liefst in een donker hoekje zou verstoppen.

- Jaloers op de kat die uitgestrekt, ongegeneerd kan genieten van het moment. Haar kop op haar voorpoten. De nagels die ritmisch in- en uitgetrokken worden. De staart die af en toe een klein zwiepke maakt. Soms een grote geeuw. Geen zorgen.

- Ik saboteer mezelf. Om nadien te kunnen zeuren dat het toch niet lukt, dat het alle moeite niet waard is. Dat ik er beter mee kan stoppen. Misschien is dat juist wat ik moet doen. Stoppen. Stoppen met iets willen bereiken (55 kg, twee keer per week sporten, niet meer snoepen,...) en aanvaarden wat is. Maar dan kan ik niet meer zagen en klagen... Weg die samenhorigheid onder vrouwen (toch erg hé, ben je net een halve kilo kwijt, kan je dat pak koeken toch niet weerstaan zeker. Gij ook? Ja, en niets anders helpt hé. Nee, ik weet het jong, verschrikkelijk hé, blablabla) Weg, het hele ik-ben-toch-zo-zielig, de-hele-wereld-is-tegen-mij gevoel. Af en toe is het toch zo fijn om kalimero te zijn.... Huh!?

- Een kaarsvlammetje is hypnotiserend

- Bubbleshooting is verslavend

- Het is nooit meer echt stil. Altijd hoor je wel ergens een geluid

- Bloggen vraagt tijd, tijd die ik niet altijd heb of wil hebben.

- Sommige mensen praten teveel, ik denk teveel.

To drink alcohol or not to drink alcohol...

that's the question. Gedachtendoos heeft gemerkt dat alcohol haar lichaam geen goed doet. Eigenlijk weet ze dit al een hele tijd maar heeft ze dit altijd bewust genegeerd. want ach zo'n glaasje wijn kan toch smaken en wat maakt ééntje nu uit? Het maakt veel uit. Het maakt me moe, sloom en prikkelbaar. Ik slaap er 's nachts niet goed van. Zelfs na 1 glas word ik midden in de nacht, meestal rond een uur of 4 badend in het zweet, wakker. Opgeschrikt uit één of andere enge droom. Geraak dan maar weer eens in slaap. Geen wonder dat ik 's anderendaags niet aanspreekbaar ben.

Dus gedachtendoos heeft besloten om voor zover mogelijk geen alcohol meer te drinken. Voor zover mogelijk wat houdt dat in? Zowiezo door de week niets meer. Het gebeurde nogal eens dat ik na een zware dag uitgeput in de zetel viel en mezelf een glaasje amaretto of mavrodaphne ingoot, want dat had ik toch wel verdiend. Meestal bleef het bij eentje, soms werden het er twee. Sinds 3 weken houd ik me eraan om op weekdagen geen alcohol meer te drinken. Niet altijd even gemakkelijk maar doordat ik me er beter bij voel, lukt het om een theetje in de plaats te nemen. Weekdagen, dat houd in ook op vrijdag. En dat is wel moeilijk. Vrijdag hadden mijn ventje en ik de gewoonte om het gezellig te maken en bij een fles wijn bij te babbelen. Een gewoonte die niet zo gemakkelijk te doorbreken is. Hij giet zichzelf nog steeds een glas (of twee, drie) in maar tot nu toe heb ik het voor mezelf kunnen weigeren. Zondagen waren ook een delicaat punt. Na de les tango nog wat blijven hangen met een glaasje wijn gebeurde regelmatig. Door de wijn te vervangen door water of thee start ik maandag veel uitgeruster en lig ik maar pas tegen donderdag in de lappenmand.

Als ik het hele alcoholgebeuren objectief bekijk, zou ik het liefst helemaal niets meer drinken maar ik merk dat er een grote sociale druk is om toch mee te drinken. Bij een etentje hoort een aperitiefje en wijn. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat ik tijdens het aankomende kerstdiner bij mijn ouders thuis zeg dat ik niets alcoholisch drink. Ze gaan er vanalles achterzoeken of vinden je maar flauw (broerlief). Idem onder vrienden. Daar hoort alcohol bij en liefst heel veel (ze bekijken me nu al scheef als ik tussendoor een waterke vraag). Waarschijnlijk zou iedereen het wel aanvaarden wanneer er een medische conditie aan de basis ligt. Ja, sorry, geen alcohol voor mij, ik mag niet meer van mijn dokter klinkt natuurlijk veel spannender (Allé jong, wat? hoe? waarom?) dan ik drink niet meer omdat ik me er niet goed bij voel.

Dus tijdens de verplichte nummerkes blijf ik gewoon een glaasje meedrinken maar hou het wel veel beperkter dan vroeger. En wie weet komt er misschien ooit wel die dag dat ik de moed heb om tegen iedereen in te gaan en volledig te stoppen met alcohol

gewicht update 3

Gewoon even snel de cijfers van 24 november.
- gewicht: 60,1 kg
- vetmassa: 22,8 kg
- spiermassa: 37,2 kg
- bovenbeenomtrek: 61 cm
- heupomtrek: 101 cm
- buikomtrek: 82 cm
- bovenarmomtrek: 32 cm

Ik ben er blij mee want het gaat de goede kant uit :-) Misschien niet zo snel als ik zou willen maar dan moet ik ook wat meer mijn best doen...

Afscheid nemen

Langzaam maar zeker is Gedachtendoos afscheid aan't nemen van haar huisje waar ze 10 jaar gewoond heeft. Elk weekend verhuist een klein deel van mijn spullen naar ons huis. Tegen 1 januari zou alles moeten verhuisd zijn want vanaf dan wil ik mijn huisje graag verhuren. Het is een heel vreemd gevoel. Alleen het idee al dat er iemand anders in mijn huisje komt wonen. Het huisje waar ik met veel liefde zo goed als alles vernieuwd heb, waar ik leuke en minder leuke dingen heb meegemaakt, waar ik vrienden heb ontvangen maar ook lekker alleen gecoocoond heb. Ik kan het niet in één keer achterlaten vandaar dat het verhuizen in stukjes gebeurt. Ook al omdat ik niet alles kan meenemen. Mijn ventje en ik hebben alles dubbel, dus een deel zal achterblijven en wordt mee verhuurd. De zetel, het bed, de frigo, de buro, de tafel en de stoelen. Maar ook potten, pannen, borden, bestek, glazen etc. En telkens moet je beslissen, neem ik het mee of laat ik het achter. Sommige dingen zijn emotioneel moeilijk om achter te laten, andere dan weer niet. Ik hoop alleen dat ik iemand vind die er zorg wil voor dragen...

Het is niet alleen moeilijk om mijn huisje achter te laten, ook de stad waar ik zeer graag kom en die ik veel aangenamer vind dan 't stad waar ons huis staat laat ik niet graag achter. Ook al omdat een deel van mijn leven zich daar nog afspeelt. Griekse les, yoga, tango, vrienden... En ik ben niet van plan om dat op te geven. We hebben al afgesproken dat we regelmatig een B&B zullen nemen zodat we op ons favoriete adresjes iets kunnen gaan drinken en 's morgens uitgebreid kunnen gaan ontbijten.

Misschien lijkt het wel dat Gedachtendoos tegen haar zin verhuist. Dat is niet hoor. Ik ben graag in ons huis. Het is er ruimer en veel lichter dan in mijn huisje. Bovendien er is een klein terras. Een ware luxe... En een oven! Super vind ik dat. Ik kook niet graag (zie hier) maar ovenschotels vind ik wel leuk om te maken. Met dank aan "de lekkerste ovenschotels" van libelle. Handig kookboekje en lekkere dingen dat erin staan. Ik scoor er elke keer weer mee :-)

Wij trouwen...

en de voorbereidingen zijn stilletjes begonnen. De datum ligt al lang vast, de zaal ligt ook al een tijdje vast. De getuigen zijn gevraagd en hebben ja gezegd. De gastenlijst is opgesteld. De uitnodiging is eindelijk, na vijftien verschillende ontwerpen, goedgekeurd door mijn wederhelft en kan besteld worden. De afspraak met de traiteur kom er volgende maand aan. We hebben al een idee waar we de bubbels en de wijn gaan halen. We mogen het sportkarretje van mijn nicht lenen om naar het stadhuis te rijden. De openingsdans wordt een tango, alleen weten we nog niet de welke. De dag begint dus stilaan vorm te krijgen. Maar een aantal heel belangrijke dingen moeten nog gedaan worden. De aangifte moet nog gebeuren en natuurlijk komen die openingsuren ons echt niet goed uit. Er zal gepland moeten worden... Het huwelijkscontract moet nog opgesteld worden (langsgaan bij de notaris staat op mijn to-do lijstje van vandaag) en het allerbelangrijkste, het kleed, moet nog gekocht worden.

Sommigen maken me al bang: "Wat? Je gaat binnen 6 maanden trouwen en hebt nog geen kleed? Daar zou ik maar vlug mee beginnen!" AAAAAA, ik wil dat helemaal nu nog niet, ik ben nog 5 kilo te zwaar, 't is winter, ik wil nu helemaal geen lentekleed gaan kopen... Dan is er nog het kleine feitje dat mijn ventje en ik een ander idee hebben over de kleur. Ik wil geen wit of geen beige, kortom, geen typisch trouwkleed. Ik dacht eerder aan een mooie cocktail/avondjurk in een leuk kleurtje die ik bij een andere gelegenheid ook nog eens kan dragen. Mijn ventje zou me wel graag in het wit zien... AAAAAAA, dilemma's!! Ach, we zullen wel zien. Ik heb gezegd dat ik pas begin januari naar Arnhem rijd. Bij Assepoester feestkleding hebben ze 4000 jurken op stock en mag je zelf passen en proberen zonder afspraak, daarnaast hebben ze een eigen atelier waar ze de jurk aanpassen naar jouw wensen. En het allerbelangrijkste, het is er betaalbaar. Ik ben echt niet van plan 1500 euro te geven aan een kleed dat meer in de kast hangt dan dat je het draagt.




Bah, bah, bah

Ik sleep me door de dag en val 's avonds uitgeput in de zetel. Alles voelt als bah. Meer wil ik er niet over zeggen. Ik wacht tot het weer overgaat.

Gewicht update 2: in de soep

Het draait in de soep bij gedachtendoos. En met het bedoel ik dan de afvalrace. Voor mijn verlof gestaag bezig. Twee maal per week fitness, éénmaal per week yoga, zo gezond mogelijk eten. Goed bezig! Verlof: + 2,5 kg! Ja, wat wilde, heel de dag met uw kont op een zonnig strand, 's avonds met uw kont op een restaurantstoel. Veel te veel eten want oh ja, we beginnen met Griekse sla (gezond), dolmadakia kunnen ook niet ontbreken. En slakken, want die hebben we thuis niet. Oh, en feta uit de oven! Mmmm, als hoofdgerecht dan geit uit de oven in een lekker tomatensauske en dat dessertje dat ze u gratis aanbieden kan je toch niet laten staan... Ondertussen nog wat wijn drinken en achteraf de verplichte raki's aan de bar. Hoe ik het gepresteerd heb om twee dagen geen alcohol te drinken is me nog altijd een raadsel. De Kretenzers zijn zo pushy als het op hunne raki aankomt...

Dan de eerste weken na het verlof van pure frustratie (wegens + 2,5 kg, slecht weer, koud, veel werk,...) dan maar kilo's chocola opgegeten. Snappen wie snappen kan. Volgens mij hebben mijn hersenen ergens een verbinding gemist. Degene die zegt dat chocola echt niet gaat bijdragen tot mooie lichaamsvormen. Wil iemand ze aub eens komen uitleggen dat chocolade alleen maar aanleiding geeft tot nen blubberbuik? En dat ze die handen aub moeten aansturen om naar gezonde dingen te grijpen?

Bij deze, met het schaamrood op mijn wangen, de maandelijkse update:
- gewicht: 61,2 kg
- vetmassa: 24,0 kg
- spiermassa: 37,2 kg
- bovenbeenomtrek: 62 cm
- heupomtrek: 101 cm
- buikomtrek: 84 cm
- bovenarmomtrek: 32 cm

En bij deze ook de belofte van beterschap. Zaterdag terug yoga gehad na 4 weken ziekte van Gwenda. Vandaag ook een uurtje met yoga bezig geweest. Ik weet dat dat niet de meest snelle en effectieve manier is om het gewicht naar beneden te krijgen maar voor mij is het wel een manier om de chocolade-aanvallen onder controle te houden. En hopelijk kan ik daardoor volgende maand betere cijfers voorleggen...


Een gestolen moment

Deze middag in het zonnetje op het terras. Weggekropen in een hoekje om de wind die guur aanvoelt zoveel mogelijk te ontwijken. Genieten van wat misschien de laatste aangename momenten zijn voor de herfst echt doorkomt en de winter zijn intrede doet. De ogen gesloten, de gedachten eventjes stil. De geluiden van een stad in beweging des te luider. Het lijkt alsof de tijd alleen voor mij stil staat. Alsof in deze tijdloze ruimte alles rondom mij maar doorgaat en doorgaat en ik er even ben uitgestapt. Om naar deze gekke wereld te kijken en me te verwonderen. Om daarna ruw uit mijn verwondering gerukt te worden door de GSM die rinkelt. Weg stilte, weg verwondering, weg rust. Mijn gestolen moment heeft slechts kort geduurd maar het was mooi zolang het duurde.

Kommer en kwel?

Wanneer je een aantal blogs volgt, lees je redelijk wat kommer en kwel. In de krant is het ook van datte. In mijn omgeving ook. Het lijkt wel alsof er niets anders meer is. En natuurlijk kan gedachtendoos niet ontbreken. 't Is maandag dus voor mij is het ook allemaal kommer en kwel. Ik kijk nu al uit naar het weekend... De week is nog maar een halve dag bezig en de fut is er al helemaal uit.

En toch wou ik het eigenlijk helemaal niet hebben over kommer en kwel. Het zonneke schijnt, ik leef, ben gezond, heb een dak boven mijn hoofd, heb een ventje dat mij graag ziet, heb een kat die vreselijk lief kan zijn, heb buren die behulpzaam zijn (is ooit wel anders geweest...), heb een job (wel eentje die ik niet altijd even graag doe, maar in tijden van crisis mag men niet te kieskeurig zijn hé). Allemaal dingen om dankbaar om te zijn. En dat wou ik even kwijt. Ik wou even gewoon dank u zeggen.

Maar ik zou nog veel meer dank u zeggen als ik niet moest gaan werken en er toch centjes zouden binnenkomen, als ik mijn yogadroom kon uitbouwen, als ik in een warm land kon gaan wonen. Als ik elke dag tijd en fut zou hebben om gezond te koken, te sporten, te lezen, te leren. Ooit nog es...

Waarom werken?

Overlaatst een klein gesprekje gehad met een collega. Ik had op een onbewaakt ogenblik laten vallen dat ik het beu was, dat ik er genoeg van had. De grote waar-ben-ik-in-godsnaam-mee-bezig vraag, de waarvoor-doe-ik het. Haar antwoord was: om geld te verdienen. Ja dat is juist, maar tot welke prijs? Hoever wil ik (en jij) gaan om elke maand een mooi bedrag op mijn bankrekening gestort te krijgen? Tot ik ziek word? Tot ik het echt niet meer zie zitten? Tot mijn lichaam stop zegt omdat het al die stress niet meer aankan? Tot mijn relatie springt omdat ik diezelfde stress op mijn ventje uitwerk?

In alle bovenstaande gevallen is het al te laat, zijn de gevolgen al veel te groot geworden, zijn ze misschien zelfs niet meer om te keren. En waarvoor heb je het dan gedaan? Om geld te verdienen om dingen te kopen die je eigenlijk niet nodig hebt, die je dikwijls meer kosten dan ze waard zijn en die je alleen maar kopzorgen bezorgen (Shit, ik heb die iPhone toch niet ergens laten liggen, ondertussen heel je handtas op zijn kop zetten met een hartslag die de pan uitswingt...). En daardoor heb je de dingen die er echt toe doen verwaarloosd.

Wat zijn de dingen die er echt toe doen? Voor mij zijn dat dingen die je niet met geld kan kopen: vriendschap, liefde, gezondheid, geluk, verwondering. Ook nieuwe dingen leren, genieten van wat er nu is, kleine attenties opmerken en appreciëren. Wanneer ik de stress van me kan afzetten, het allemaal effe kan loslaten, merk ik veel meer dingen op: een voorbijganger die in zichzelf glimlacht, een mooie lucht, iemand die voor je stopt aan een zebrapad en daarbij vriendelijk knikt. De kat die om een aaike komt bedelen. Mijn ventje die me met een glimlach om zijn lippen zijdelings aankijkt. Allemaal dingen die ik niet opmerk als mijn hoofd vol is met dingen die ik nog moet doen, die ik absoluut niet mag vergeten want stel je voor dat ze niet tevreden van me zijn? Stel je voor dat het geld op het einde van de maand er niet zou komen. Wat zou er dan gebeuren? Zou ik minder gestresst zijn omdat niets meer moet? Zou ik de belangrijke dingen wel opmerken? Of zou ik me juist zorgen gaan maken over andere dingen? Zit het in de natuur van de mens om zich altijd maar met morgen bezig te houden? Zou de wereld een betere plaats zijn als we allemaal wat meer met vandaag bezig waren, wat minder met geld en wat meer met de essentie?

Want stel je voor dat je dood zou zijn. Het is een zinnetje dat ik elders op het internet gelezen heb en dat me aan het denken heeft gezet. Als je dood zou zijn, hoe wil je dan herinnerd worden? Als iemand die nergens tijd voor had omdat ze nog vanalles moest doen (wat dat vanalles dan ook mocht wezen), als iemand die zijn of haar werk boven al de rest zette? Uiteindelijk ben je niets, beteken je niets in deze wereld. De wereld draait door met of zonder jou, geen haan die ernaar kraait. Dus waar maak ik me eigenlijk zorgen over? Het is gewoon een kwestie van er even anders tegenaan kijken. En dat ga ik nu doen. 't Is vrijdagavond, alle dingen die nog moeten, zullen er maandag ook nog wel zijn, ik ga ze mijn weekend niet laten domineren. Ik ga genieten van de belangrijke dingen in het leven...

Trots

Gedachtendoos is trots op haar ventje. Sinds vier weken danst hij tango met een blinde dame (laten we haar Molleke noemen) en hij doet dat heel goed! 't Is eigenlijk toevallig gekomen. Na de eerste les van ons niveau, werd de vraag gesteld of één van de leiders wou blijven omdat in het eerste niveau een leider tekort was. Mijn ventje heeft zich opgeofferd en hij was nadien heel enthousiast. Toch vond hij het niet altijd even gemakkelijk. Omdat Molleke niet ziet wat er voorgetoond wordt, moet mijn ventje alles uitleggen en je weet zelf ook dat beelden dikwijls veel meer zeggen dan woorden. Zelfs Saskia en Steven hebben even getwijfeld of ze haar wel zouden toelaten, net omdat ze als leraars niet constant met haar kunnen bezig zijn. Maar Molleke haar enthiousiasme en het feit dat ze nu een leider heeft met ervaring, hebben de doorslag gegeven om toch ja te zeggen.

Ik moet Molleke echt bewonderen, ze is een dame van achteraan in de veertig die sinds 15 jaar lijdt aan een progressieve oogziekte waardoor ze langzaam maar zeker blind wordt. Op dit moment onderscheidt ze enkel nog silhouetten. Een glas op een tafel ziet ze bvb niet meer staan. Maar toch komt ze, alleen, vanuit Wallonië, met de trein naar de les. 'The Tango Lesson' heeft haar gefascineerd en ze wilde nadien altijd al eens tango dansen. De eerste les is ze dan maar zonder leider gekomen in de hoop dat er iemand beschikbaar was. En kijk, het is nog gelukt ook :-).

 Je zou haar uit de les moeten zien komen. Zo mooi, ze straalt echt. Ze heeft al dansschoenen gekocht want mijn ventje geraakt zomaar niet meer van haar af. Molleke haar eigen woorden... En ook mijn ventje doet het heel graag. Voor hem is het een goede herhaling en zeker omdat Molleke echt op elke beweging reageert. Hij gaat zijn techniek helemaal kunnen perfectioneren want een beweging hier of daar teveel en Molleke gaat dingen doen die hij niet bedoeld had. Ook voor de andere leiders in hun les zal het niet altijd even simpel zijn. Saskia en Steven laten regelmatig wisselen van danspartner en dat is zowiezo al wennen. En dan krijg je ineens iemand voor je die op al je bewegingen reageert... Mijn ventje vertelde me dat die eerste wissel niet van een leien dakje verlopen is. Maar Molleke trekt zich dat allemaal niet aan, ze zegt dan nadien heel laconiek: "ah vertrouwde armen rond mij". Als ik niet beter wist, zou ik nog jaloers worden ;-)

Vakantie

Gedachtendoos is sinds zaterdag terug uit het mooie, zonnige Kreta. De eerste werkdag is achter de rug en doet verlangen naar een volgende vakantie. Die spijtig genoeg nog heel wat maanden op zich laat wachten. Al bibberend verzucht ik dat het daar toch veel beter is. In ieder geval qua weer. Qua crisis hoogstwaarschijnlijk niet. En toch, in Kreta lijkt er niet zoveel aan de hand te zijn. De terrassen zitten overvol (en niet alleen met toeristen), de marktkramers doen goede zaken, er wordt nog altijd gebouwd, nieuwe taverna's zijn erbij gekomen en mensen maken plannen. Of zou dit allemaal schijn zijn? Gedachtendoos weet het niet goed, krijgt er geen zicht op.

Enfin, ik wil jullie dit stukje proza, geschreven op een vroege morgen niet onthouden.

Acht uur 's morgens in Kreta. Gedachtendoos is heel stilletjes buitengeslopen om het ventje niet wakker te maken. Zittend op het terras met zicht op een enorme palmboom en de achterliggende bergen geniet ze, met een handdoek om haar heen tegen de ochtendkilte, van de stilte die enkel verstoord wordt door natuurlijke geluiden. Een vogeltje dat tjilpt, een hond die ginder in de verte blaft, een geitenbel. Plotseling een gedraaf van poten, een zwarte schicht die voorbij schiet, een grote sprong neemt, tot hoog in de olijfboom klautert en er niet veel later op haar dooie gemakken weer terug uit komt geparadeerd. De blik in haar ogen lijkt te zeggen:"Heb je me gezien?" Ik knik haar toe dat ik haar inderdaad gezien heb. Even later komt ze miauwend naar me toe. De hotelkat die vertroeteld wordt door iedereen die van katten houdt. Sommige hotelgasten gaan zover dat ze er eten voor kopen. Een mooi gebaar maar ze doen die beestjes er geen plezier mee want in de winter zijn ze op zichzelf aangewezen. Geen kommetje eten dat staat te wachten.

De zon kruipt langzaam hoger en streelt nu ook de bergflanken. Het hotel komt beetje bij beetje tot leven. Mensen verstoren de stilte waar ik eventjes heb van kunnen genieten en die heilzaam is geweest. Niet enkel stemmen scheuren mijn genot aan flarden, ook biepjes en bliepjes van blitse technologie. De GSM/ iPhone/ iPad kon natuurlijk niet thuisblijven en moet geconsulteerd worden vanaf het moment dat de slaap geweken is. Gedachtendoos vraagt zich af hoe je je nu kan ontspannen als je van alles op de hoogte wil blijven? Ik ben zo content dat ik een week geen mails hoef te lezen en te beantwoorden. Dat niemand me kan lastigvallen met telefoontjes. Dat ik ongestoord een boek kan lezen. Dat ik enkel maar moet denken aan op tijd zonnecreme op te doen...

Vakantie... kon dit maar alle dagen zo zijn...

Verwachtingen en hun gevolgen

Het ergste wat er is, zijn verwachtingen die niet ingelost worden. Je verheugt je op een avondje lekker gezellig samen. Samen eten, glaasje wijn drinken, babbeltje doen, de vakantie tegemoet kijken. En dan komt er... niets. Niets van dat alles. Je eet alleen, drinkt uit frustratie een glas wijn, of twee, of drie. De liefde van je leven komt eindelijk thuis, zucht eens diep, zet zijn eten in de microgolf, doucht en gaat slapen. Niks geen knuffel, niks geen gezellige babbel, niks samen de vakantie inluiden.

Je blijft verweesd achter in de zetel, alleen, je vraagt jezelf af waar je dit aan verdiend hebt. Je hebt zo je best gedaan om voor eten te zorgen, gezorgd dat de was en de plas gedaan is. En wat krijg je? Een snel zoentje van ver. Al je verwachtingen aan diggelen, goed om de tranen van twijfel tevoorschijn te laten komen. Je kan jezelf wel vervloeken. Telkens trap je weer in diezelfde val. En telkens neem je je voor om het niet meer te doen.

Ik doe het al veel minder dan vroeger, verwachtingen hebben. Ik heb mezelf er al zo dikwijls mee pijn gedaan. Want dat is het: zelfpijniging, een "toekomst" voor je uitstippelen. Alleen laat die toekomst zich niet uitstippelen. Dat zou toch veel te gemakkelijk zijn, jijzelf die aan de touwtjes trekt, dat kan toch niet. Nee, andere factoren spelen een rol, komen tussen jou en je dromen, je verwachtingen. Nu eens klein, soms groot.

Tranen komen, maar minder dan de vorige keer. Ik wacht op de keer dat er geen verwachtingen zijn en dus ook geen tranen. Wanneer ik eindelijk kan leven in het nu. Ook al zou ik dat nu graag anders gezien hebben. Komt er een tijd wanneer ik het verschil in wat ik wil en wat is, kan aanvaarden zonder het gevoel te hebben dat ik tekort wordt gedaan? Dat ik er het mooie van inzien in plaats van het lelijke?

Overuren

Ken je dat, dat je gedachten alle kanten opspringen? Dat er totaal geen lijn inzit? Dat je je zorgen maakt over alles en niks? Dat je je overweldigd voelt door alles wat je nog moet doen? Dat alles wat je moet doen helemaal niet overeenkomt met wat je wil doen?

Het was weer zo'n dagje vandaag. Mijn hersenen hebben overuren gemaakt. Terwijl ik in de auto zat, gingen zij hun eigen weg. Van het ene onderwerp naar het andere. Van mijn werk (bleih geen goesting) naar de Tango (wat we zondag gezien hebben in de les moet ik nog opschrijven. Ik voelde me een lompe olifant terwijl ik die beweging deed, volgens mij zag dat er absoluut zo onelegant uit als maar kan zijn. Hoe doet die Saskia dat toch? Maar ja, zij danst ook al 12 jaar. Na 2 jaar mag je jezelf daarmee nog niet vergelijken hé. Hoe zouden de andere dames over zichzelf denken? Ik heb er eigenlijk niet op gelet hoe zij het er vanaf brachten.) naar "wat eten we vandaag?" (Iets gemakkelijk, waarvoor ik niet naar winkel moet en dat niet te veel tijd in beslag neemt, maar toch gezond is) naar Grieks (Ik moet echt die griekse werkwoorden studeren anders zal ik niet veel van mijn test terecht brengen) naar vakantie (wanneer vertrekt de laatste trein naar Oostende, ik hoop dat dat na de Griekse les is anders is het weer zo'n heel gedoe met het educatief verlof) enzoverder...

Soms zou ik willen dat mijn hersenen een uitknop hadden zodat ik ze kon stilzetten. Nu ik dit hier opschrijf, besef ik dat ik die uitknop wel degelijk heb. Hij is enkel heel moeilijk bereikbaar. Enkel tijdens de yoga komt hij tevoorschijn. Dan zijn er echt momenten waarop ik aan niets meer denk, dat ik gewoon voel, gewoon bezig ben met wat er op dat moment is. De yogapose en mijn lichaam, mijn ademhaling en het nu. Wat een weldaad, met geen woorden te beschrijven.

Gewicht update 1

Zoals beloofd zou ik  hier melding maken van mijn vorderingen inzake het afslanken.
Dus de cijfers op 22/09/2012
- gewicht: 58,9 kg
- vetmassa: 22,0 kg
- spiermassa: 36,9 kg
- bovenbeenomtrek: 60 cm
- heupomtrek: 100 cm
- buikomtrek: 82 cm
- bovenarmomtrek: 32 cm

Ik ben er blij mee, het is niet veel maar ik ben ook niet erg streng geweest voor mezelf. Niet qua eten en ook niet qua sporten. Ik heb tijdens deze 4 weken niet het gevoel gehad dat ik op dieet ben, dat ik me vanalles moet ontzeggen. Dat is ook helemaal het geval niet. Ik eet waar ik zin in heb. Ik probeer alleen het zoete snoepgoed te beperken, niet helemaal te bannen want dat lukt me toch niet. Ik drink in het weekend mijn glaasje wijn en tijdens feestjes zal ik een chipske niet afslaan. Als je dat allemaal in rekening brengt, mag ik blij zijn dat er nog iets af is :-)

Vind ik niet leuk

Met een slaapkop de blackberry opzetten. Een zeer verwijtende mail van Black (mijn teamleader) te lezen krijgen. Geheel onterecht. The Boss in cc. Ik was er niet goed van, maar wel ineens klaarwakker! Vlammende mail teruggestuurd, misschien ook niet zo'n goed idee...

Weer maar eens gesterkt in het idee om Het Project echt uit te voeren.
Bijna weekend, bijna vakantie... Het is nodig...

Stress...???

Met de komst van september is de hectiek duidelijk terug begonnen. De weg zit overvol. Yeah, file... De avondactiviteiten voor zowel kinderen als volwassenen zijn ook terug gestart. Yeah, weeral file... De weekendactiviteiten nemen een uitbreiding. Yeah, weeral file... De goede voornemens na een vakantie vol eten en drinken zijn gemaakt. Yeah, file in de fitness...

Stress??? Ikke??? Nee hoor... Nooit!
Alleen maar zo opgefokt dat ik er als een kieken zonder kop bijloop, niks gedaan krijg, mijn to-do-lijstje langer zie worden en daardoor nog minder gedaan krijg.
Stress??? Ikke??? Nee hoor... Nooit!

Ik was het even vergeten...

hoe deugd het kan doen om te gaan sporten. Nee, correctie, niet om te gaan sporten want dat is altijd een opgave, maar het gevoel nadien. De energieboost die je krijgt. Het gevoel van iets goeds voor jezelf te hebben gedaan.

Het was weer een tijdje geleden. In april had ik me een abonnement genomen bij Basic Fit want ik voelde dat ik het nodig had. Mijn energielevel was laag, mijn eigenwaarde nog lager. Goed gestart maar het slechts een maand volgehouden. Ik ga daarvoor geen excuses zoeken, het lukte me gewoon niet, ik kon er de puf niet voor opbrengen. Maar voila, gedachtendoos heeft de draad weer opgenomen. Niet in het minst met de trouw in het achterhoofd. Er mogen wat rondingen in mijn kleed te zien zijn maar vetrollen die over de bovenkant komen uitpuilen wil ik liever vermijden. Dat in gedachten houden als je op een crosstrainer staat te zweten met een knalrode kop helpt. Plus het feit dat, als je je ogen van de grond durft te verheffen tot de conclusie komt dat iedereen die zich een beetje inspant een pioenrood hoofd heeft. Ook de strak in het vel zittende flitsende fitnessgirls. Ik hou maar voor ogen dat ik straks één van die flitsende babes zal zijn... Ahum, denk het niet. Maar soit, het heeft deugd gedaan.

Nadien ben ik niet uitgeput in de zetel gevallen zoals meestal het geval is na een gewone werkdag. Ik heb me achter mijn buro gezet en mijn Grieks dat bijna 3 maanden had liggen stofvangen nog eens open gedaan. Je staat er versteld van hoeveel je op die korte tijd vergeet. Duidelijk geen 20 meer...
Tja het goede voornemen om alles voor de start van het nieuwe schooljaar nog eens doorgenomen te hebben, is eraan voor de moeite. Maar binnen een kleine drie weken kan ik het "live" gaan oefenen in Kreta. Ik kijk er enorm naar uit. Nog even zon en energie gaan opdoen. Relaxen, lekker eten (oeps als dat maar goed komt..) genieten en dromen. Het aftellen is begonnen

Gedachtendoos leest...

en verdwijnt uit de echte wereld. Ze gaat helemaal op in de fantasiewereld geschapen door getalenteerde verhalenvertellers. Niets is nog belangrijk, alleen de lotgevallen van de personages. Met moeite rukt ze zich uit de wereld van koningen, koninginnen en intriges om banale doch noodzakelijke levensbehoeften te vervullen. Ze snakt naar een volgende pagina van opeenvolgende woorden die een wereld zo anders dan de hare tot leven doen komen. Haar ogen vliegen over de letters en nemen deze gulzig in zich op zoals een dronkaard een glas wijn aan zijn lippen zet en het in één teug leegdrinkt. De afkick komt wanneer het boek gelezen is, de verhalen verteld, de afloop gekend. Verdwaasd en een beetje spijtig kijkt ze om zich heen, weer met beide voeten in de werkelijkheid, de puinhoop van haar dagelijkse leven aanschouwend om daarna snel weer te verdwijnen in een andere wereld.

Thank God for books!

Haat-liefde verhouding met koken

Gedachtendoos en koken, het zal altijd een moeilijke combinatie blijven. Ik kook niet graag. Ik heb er het geduld niet voor. Ik vind het tijdverlies en ik krijg er stress van. Jaja, je leest het goed, stress! Bij mij lukt het zelden om zowel patatjes, groenten en vlees op het zelfde moment klaar te krijgen. Als de patatjes moeten afgegoten worden is toch juist het vlees wel aan't aanbakken zeker. Of zijn de groenten al klaar terwijl de rest nog 10 minuten moet opstaan. Grrr. Koken heeft mij al veel frustratie en stress bezorgd. Sinds ik de éénpansgerechten ontdekt heb, gaat het wel wat beter. En als ik dan een recept kan volgen, komt het helemaal goed, meestal toch. Maar koken blijft voor gedachtendoos een hele opgave. Als ik dat vertel kijken de meeste vrouwen me aan alsof ik van mars kom (ah nee, vrouwen komen van venus zeker...). Zij vinden koken een vorm van ontspanning, lekker in de weekends taarten bakken, ovengerechtjes maken... Bij mij kan er dat echt niet in hé.

Aan de andere kant weet ik dat eten uit pakjes vol ongezonde dingen zit, dat je er dik van wordt en dat het zelf koken er helemaal niet meer van komt als je eenmaal met pakjeseten begint. Als je moet kiezen tussen 5 minuutjes iets in de microgolf steken of een half uur achter uw potten gaan staan dan koos gedachtendoos nogal snel voor de 5 minuutjes microgolf. Ja, verleden tijd want tegenwoordig lukt het me vrij goed om tenminste 3 x per week te koken. En dan probeer ik het ineens goed te doen hé, voor twee dagen. Twee vliegen in één klap: gezond gegeten en niet de stress van elke dag moeten koken! En natuurlijk hoop ik stiekem dat het ook zichtbaar wordt op de weegschaal...

Paralympics

Met een open mond zitten kijken naar de paralympics. Ongelooflijk wat die menen presteren en hoe ze in het leven staan. Veel van die sporters waren vroeger kerngezond, maken dan iets mee, een ongeval, een beroerte of iets dergelijks en vechten zich helemaal een weg terug. Schitterend vind ik dat. Als mij zoiets zou overkomen, zou ik in een hoekje kruipen, willen dat ze me een spuitje gaven en klaar. Geen last meer met mij. Ik zou niet verder willen leven, laat staan zo gaan sporten!

Was me dat even een les in nederigheid! Wij met zijn allen maar zagen of triviale dingen terwijl die paralympiërs zo'n levenslust hebben, zo'n doorzettingsvermogen hebben. Ik doe er, met heel veel respect, met hoed voor af!

Sex and the City

Je weet wel dat programma op tv. Ik moet je eerst vertellen dat ik geen tv heb. En er ook geen wil. Velen zullen dat raar vinden maar dat is niet mijn probleem. Voor mij is een tv een ding dat mensen asociaal maakt. Wanneer het op staat, is er maar 1 ding waar ik aandacht voor heb en dat is dat kastje met bewegende beelden. Alles rondom mij vervaagt, gesprekken gaan aan mij voorbij en dan krijg je wel eens gekke of genante situaties. En ik merk dat dat niet alleen bij mij het geval is. Daarnaast blijf je er veel te lang voorzitten terwijl je eigenlijk al lang in bed zou moeten liggen. Soit, ik mag dan wel geen tv hebben, mijn ventje heeft er wel eentje en natuurlijk staat die daar niet alleen mooi te wezen. Af en toe wordt die ook gebruikt. Het is zoals met snoep, zolang het niet in huis is, is het geen probleem om er af te blijven. Is het in huis dan wordt het opgegeten. Tv is net zo, als het niet in huis is, zijn er honderd andere dingen om mee bezig te zijn. Is hij er wel, zijn die honderd andere dingen ineens minder interessant (not!). Vandaar dat ik Sex and the City ken. Eigenlijk is het maar een domme serie maar blijkbaar moet ze toch ergens aantrekkingskracht hebben want ik blijf er naar kijken. Zou het het voyeurisme zijn dat in iedere mens verborgen zit, dat naar boven komt? Want zeg nu eens eerlijk, jij wil toch ook weten of je een normaal sexleven hebt. Maar wat is normaal? Die enquetes uit de flair die zeggen dat het gemiddelde 3 x per week is? Ha, als je pas samen bent oke, maar koppels die vijf, tien, vijftien jaar of langer samen zijn. Je gaat mij niet wijsmaken dat zij 3 x per week sex hebben. Aan jezelf ken je de halve wereld. Als zij zijn zoals ik dan vallen ze in slaap als ze hun kussen nog maar zien. En ik heb dan nog geen kinderen. Wat moet het zijn als die er nog bijkomen? Maar soit, het ging over Sex and the City, die domme serie waar dat allemaal niet speelt, waar ze nooit moe zijn en waar ze telkens geweldige sex hebben... En toch, geef mij maar het echte leven. Zo verschillend maar zoveel beter. Echte sex, soms heftig met passie, soms langzaam met veel gevoel, soms een vluggertje en soms ook gewoon slecht. Gelukkig is er altijd een volgende keer om het beter te doen...

Wanneer je gewicht teveel gewicht in de schaal legt...

Geen vrouwelijke blog die compleet is wanneer er niet over gewicht wordt geschreven. Mijn gewicht is maar een probleem geworden toen ik een jaar of 11 was. In die tijd moest je nog elke jaar naar het zogeheten PMS, nu beter bekend als het CLB. Omdat ik precies wat aan de kleine kant was en daar maar geen verandereing in scheen te komen, werd ik naar het grote Gasthuisberg gestuurd want er moest toch echt wel iets mis zijn...

Op die leeftijd is dat een zeer overweldigende ervaring. Die lange gangen, die typische ziekenhuisgeur, het uren wachten. En wat bleek jaar na jaar het verdict: "Gedachtendoos is klein maar daar valt weinig aan te doen maar dat gewicht... Tja daar moet Gedachtendoos toch op gaan letten want in tegenstelling tot de grootte die onder de laagste curve ligt, ligt je gewicht boven de hoogste curve. Volgende conversatie werd om het half jaar opgevoerd:

Mr Doktoor: "Kleine Gedachtendoos, je bent 1 cm gegroeid, da's niet veel hé?"
Kleine Gedachtendoos knikt braaf van nee
Mr Doktoor: "en je bent 2 kg zwaarder geworden, daar moet je toch mee oppassen."
Kleine Gedachtendoos kijkt verwonderd en denkt: " Ik ben toch niet dik?"
Ondertussen gaat Mr Doktoor verder tegen ma en pa Gedachtendoos: "Geen frisdranken meer voor jullie dochter." Voordat ma en pa Gedachtendoos kunnen antwoorden zegt Kleine Gedachtendoos: "Mr Doktoor, ik lust geen cola en limonade, ik drink alleen maar water."
Bevestigende knik van ma en pa Gedachtendoos.
Frons in het voorhoofd van Mr Doktoor: "Wat meer sporten dan."
Kleine Gedachtendoos: "Ik turn 4 x per week 3 uur."
Weer bevestigende knik van ma en pa Gedachtendoos.
Diepe zucht van Mr Doktoor: "Geen snoep meer dan."
Kleine Gedachtendoos, ook diepe zucht... "oke".

Niet oké dus, ik at op dat moment niet veel snoep want bij ons thuis gold de regel: eerst vragen en dan pas nemen als't oke was. En het werd echt wel beperkt. Nu moest het compleet gedaan zijn, compleet fout dus. Daar is mijn slechte relatie met eten/snoepen begonnen. Doordat Mr Doktoor op dat moment geen benul had dat ik door het vele sporten spieren had gekweekt waardoor mijn gewicht wel hoger lag dan de meeste kinderen maar ik er veel beter uitzag, heeft hij er voor gezorgd dat ik me veel dikker voelde dan ik was. Hij heeft me zo een jaar of vijf, twee maal per jaar complexen aangepraat die er helemaal niet moesten zijn.

Toen ik op kot ging, was ik met 50 kg voor 1m50 perfect. Alleen zal ik mezelf zo niet. Ik was dik, dikke buik, dikke billen, dikke armen, dik gat. Tijdens het kotleven verandert er zoveel. Het sporten wordt veel minder, het eten is veel onregelmatiger, het snoepen loopt uit de hand (yeah, niemand meer die nee zegt) en wat krijg je dan aan het eind van je universitaire carrière? + 14 kg!
Allerlei diëten zijn de revu gepasseerd met wisselende resultaten maar meer dan 3 kg verliezen lukte me niet. Tot 5 jaar geleden ineens de knop omging. Op mijn voeding letten, 2 à 3 keer per week naar de fitness. Baf, - 10 kg in een half jaar. Superblij was ik maar op de een of andere manier is er heel geniepig telkens een kilootje per jaar terug bijgekomen. Ik zit nog net niet aan de 60 kg, teveel voor mijn lengte. Meestal geef ik er niet zoveel om maar met mijn trouw die er volgend jaar aankomt, wil ik er weer wat aan gaan doen.

Door het hier neer te schrijven, staat er een stok achter de deur. Na lang twijfelen gaat Gedachtendoos met de billen bloot. Op 25/08/2012 waren dit de cijfers:
- gewicht: 59,5 kg
- vetmassa: 22,5 kg
- spiermassa: 37,0 kg
- bovenbeenomtrek: 62 cm
- heupomtrek: 100,5 cm
- buikomtrek: 84 cm
- bovenarmomtrek: 32,5 cm
Maandelijks zal ik in deze blog mij vooruitgang rapporteren. Alle steun is welkom! Doe je mee? Laat een reactie achter, dan kunnen we samen zeuren over hoe oneerlijk het wel niet is dat sommige mensen alles kunnen eten en wij al bijkomen van water :-)

Ik en HTML, geen goei vrienden...

Het is wel duidelijk dat het tussen mij en html nooit iets zal worden. Ik wilde graag een drop down menu op mijn blog om mijn posts in categorieën te classeren. Ik ben er heel de dag mee bezig geweest. Had ik er uiteindelijk eentje opgekregen, trok de lay-out op niks. Maar dat is het minste, als ik daar ook nog eens een hele dag aan gespendeerd had, zou dat wel op zijn pootjes terug gekomen zijn. Het ergste was dat ik mijn posts er met geen mogelijkheid onder kreeg. Eentje wel maar dan??? Ik heb heel het internet afgezocht om daar een antwoord op te vinden. Maar ofwel zijn het allemaal krakken en hebben ze daarbij geen hulp nodig ofwel ligt het aan mij. GRRR, gedachtendoos wou kleine doosjes maken om alle gedachten netjes te ordenen maar nu ligt alles nog meer overhoop in haar hoofd...

Vechten met de buren

Ik heb het al eens gehad over hoe we onze kat gered hebben van een zwerversbestaan (Zie hier). Soms lijkt het alsof ze nog op straat leeft. Als je binnenkomt zal ze nooit zelf naar je toe komen. Meestal zit ze onder tafel, moet jij door je knieën gaan, ze aan je hand laten snuffelen en dan pas zal ze je een kopje geven en zich laten aaien. Ze is er dikwijls niet mee opgezet als je haar oppakt. Ze houdt het maximaal een halve minuut uit, meestal springt ze na 5 sec al uit je armen.

Ook met de katten van de buren klikt het absoluut niet. Van de ene heeft ze schrik, als ze die nog maar in de verte ziet, schiet ze als de weerlicht terug binnen. De andere, dat is een ander verhaal. Nero is een gezapige, langharige kater die geen vlieg kwaad doet. Hij zit meestal binnen maar kan via de rolluik die een beetje openstaat buiten. Hij is een beetje een schrikschijter als hij buiten is maar kom je in zijn territorium dan draait hij rond je benen, geeft je kopjes en laat zich uitgebreid knuffelen. Helemaal tegenovergesteld aan ons kat. Misschien daarom dat ze nogal eens in de clinch gaan.

Het eerste wat ons kat doet als ze buiten mag, is gaan kijken of de rolluik bij de buren openstaat. Zo nee, dan gaat ze er tegen staan duwen: "allé laat mij binnen!". Zo ja, dan roefelt ze naar binnen, doet alsof ze thuis is, eet en drinkt uit Nero zijn bakjes en gaat dan in de zetel liggen. De eerste paar minuten gaat dat goed, soms zitten ze vredig naast of tegenover elkaar. Maar dan opeens is't la guerre! Uit het niks vallen ze elkaar aan, grauwen, blazen, krabben.... De plukken haar vliegen in het rond. Even snel als het begonnen is, is het ook weer gedaan. De vraag is altijd: voor hoelang? Gisteren was het weer van datum. Maar deze keer heeft ons kat de meeste schade geïncasseerd. Ze is thuis gekomen met een waterig oog, is in haar reismandje gekropen, waar ze normaal een hekel aan heeft, en zit er nog altijd in! Ik hoop dat ze nu eindelijk geleerd heeft dat je beter een goede buur hebt dan een verre vriend ;-)

Tangoweekend: even weg van de wereld

Vrijdagmorgend al opgestaan met de kriebels in mijn buik. Laat het vlug vrijdagavond zijn want dan start het tangoweekend voor halfgevorderden. Toch altijd spannend. Wie gaat er zijn? Bekenden? Koppels met veel ervaring? Heel veel ervaring? Hoe gaat de sfeer zijn?

Na de kennismaking met een glaasje argentijnse wijn werden we naar de danszaal geroepen voor ons eerste les. Back to basics: stappen. Ik hoor jullie al denken, halfgevorderd en dat moet leren stappen... Ja inderdaad. Het is niet zomaar als duo tegelijk stappen dat je in argentijnse tango moet doen. Je moet het doen op gevoel, connectie heet dat in vaktermen. Als volger moet je stappen hoe je leider dat aangeeft. Hij geeft aan of de stap groot of klein is, waar en wanneer je je voet mag neerzetten, of dit snel of traag moet gebeuren.En dat allemaal zonder woorden enkel door de connectie tussen de beide danspartners.Je hoeft doorvoor zelfs niet dicht bij elkaar te staan. Als volger leg je je handen op de borst van de leider, sluit je je ogen en voel je door de beweging van het bovenlichaam wat je moet doen. Je begrijpt dat er op dat moment niets anders meer bestaat dan die "bovennatuurlijke" band tussen danspartners. De wereld om je heen is helemaal verdwenen. Zorgen en stress vallen zo van je af. Ze moeten wel, anders komt die connectie nooit tot stand en juist dat is heel de magie van tango.

Zaterdagochtend: na een stevig ontbijt zijn we klaar voor drie sessies verdeeld over de hele dag. Rustig beginnen met voor de volgers wat versieringen om de dans mooier te maken maar ook om de leiders te verrassen en zelf inbreng te hebben in de dans. Als volger ben je, om het met de woorden van de dansleraars te zeggen: "geen strooien poppeke waarmee over de dansvloer kan gezwierd worden" maar kan je zelf bijdragen aan de dans. Na dat rustige begin wordt het wat intersiever met een volledig uitgewerkte sequentie. Niet alleen de dans wordt intensiever, ook de hitte draagt bij tot de intensiteit. Liters water vliegen erdoor. Als afsluiter een sessie rond muzikaliteit: hoe interpreteer ik de muziek, wat hoor ik, hoe dans ik daarop. Leerrijk maar ook af en toe frustrerend, of hoe ik andere dingen hoor dan mijn ventje/partner en we mekaar dan volledig kwijt raken... Om de frustraties af te schudden wordt er geëindigd met een mini salon met verzoeknummertjes, zaalig.

Zondag alweer, de laatste dag :-(
We starten met een verrassing voor de jarige onder ons midden. Op een aantal van haar favoriete tango's mag ze met de aanwezige leiders dansen onder het toeziend oog van alle deelnemers. Het viel op dat het met sommige leiders beter lukte dan met andere. Dat moet toch wel een beetje stress geweest zijn...Iedereen die kijkt wat je doet, hoe je het doet, hoe je je voeten plaatst, waar je in de fout gaat.

Daarna een sessie neotango. Ik persoonlijk vind dat fantastisch. Muziek van Gotang Project, Bajofondo, Otros Aires, Gotye, zelfs Adele. Een iets andere stijl van dansen maar toch blijft dat intieme behouden. Ideetjes voor de openingsdans beginnen stilletjes te rijpen. Namiddag, de laatste en meest verrassende sessie van het hele weekend. De leiders worden volgers en de volgers worden leiders. Veel gelachen maar ook heel veel gezweet, letterlijk en figuurlijk. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken als ik zeg dat ik de rol van de leider zwaar onderschat heb. Voortaan zal mijn tong zeven keer omgedraaid worden vooraleer kritiek te uiten, beloofd!

Ik heb genoten. Genoten van de dans, van de wereld even te vergeten, van enkel bezig te zijn met het nu, van iets moois bij te leren, van samen op te gaan in de muziek en elkaar. Aan Saskia en Steven, de manier waarop jullie de passie voor de tango overdragen op anderen is ongeëvenaard. Met zoveel humor maar toch tot in de details afgewerkt. Een dikke merci en tot volgend jaar!

Feels like going crazy

Heb je dat soms ook? Onrust, onrust overal. Niet alleen in je hoofd maar ook in je lichaam. Onrust waardoor je niet kunt blijven zitten maar waardoor je ook niet bezig kunt blijven. Onrust waardoor je wil vertrekken naar andere oorden maar ginder aangekomen is het ook niet dat. Onrust waardoor niets nog goed genoeg is. Je werk wil je niet meer doen, de plaats waar je woont heeft plots niets meer te bieden, de man van je dromen, die mooie, intelligente, grappige prins op het witte paard lijkt eerder een boerenzoon met bijhorende knol te zijn. De inrichting van je huis die je met zoveel zorg hebt samengesteld, vind je maar banaal. Het boek dat je aan't lezen was, kan je niet meer boeien. Je probeert jezelf tot de orde te roepen maar dat lukt niet, it really feels like going crazy...Zoals de golf op het plaatje hierboven, brengt de onrust aanvoer van ontevreden gevoelens en worden de happy feelings die je had, weggetrokken, het kolkende tij van de ontevredenheid in. Tot de zee weer kalm wordt.

Soms verdwijnt de onrust net zo snel als ze is gekomen, je alleen latend, afvragend waar dat vandaan kwam en wat het te betekenen had. Soms blijft ze een dag of twee, waardoor je ongenietbaar bent voor je omgeving. Maar meestal, als je echt goed wil kijken, is ze er altijd, sluimerend op de achtergrond. Heeft het iets te betekenen? Of wil ik er een betekenis aan toekennen die er niet is. Is het de onrust die mensen aanspoort om grootse dingen te verwezelijken, om niet alledaagse beslissingen te nemen? Of is onrust gewoon wat het is, onrust?

Reunie die smaakt naar meer

Amai, dat was lang geleden! Ik zat gisteren, of beter gezegd deze morgend, maar om half 6 in mijn bed. Dat moet echt jaren geleden zijn dat dat nog eens is voorgevallen. Het was een superavond. Een reunie van "den turnkring" van vroeger. Heel vroeger, zo'n twintig jaar geleden vroeger... ow, wat worden we oud... Maar het deed zo'n deugd om iedereen nog eens terug te zien en verhalen van ons belevenissen op te halen. En dan merk je dat iedereen dat turnen en alles errond toch op haar eigen manier beleefd heeft. Iedereen had wel andere dingen die waren blijven hangen en wanneer die dan verteld werden, had je zo iets van 'God ja, dat is juist!' Wat hebben we gelachen, over onze naïeviteit van toen, over hoe die en die toen verliefd was op dieje en dieje en hoe dat nogal eens wisselde. We hebben niet alleen gepraat over hoe het vroeger was, ook over hoe het nu is. Wat iedereen doet met haar leven, in haar leven. Hoe iedereen wel iets heeft waar ze mee zit, is het niet met de relatie, dan wel met de gezondheid, de kindjes of het werk. Dingen die iemand tekenen maar die iemand ook maken tot de persoon die ze nu is. Het was mooi om te zien hoe dat alles in elkaar vloeide alsof het geen twintig jaar geleden was dat we mekaar nog gezien hadden maar gewoon vorige week nog...

Een mooie traditie is ontstaan want er is al afgesproken om opnieuw samen te komen na nieuwjaar. Ik kijk er in ieder geval al naar uit!

Slapen, eten, drinken en om aandacht komen vragen

Dat is samengevat zowat het leven van ons kat. En af en toe ben ik daar zo jaloers op!

We hebben haar op de zaterdag voor Pasen gered van een leven als zwerfkat. Ze was toen, ongeveer 4 jaar geleden, al een volwassen kat die in een huis rondliep dat mijn ventje aan het renoveren was. Waarschijnlijk hadden de vorige eigenaars haar daar achtergelaten want ze was helemaal niet mensenschuw. Mijn ventje had me over haar verteld, dat ze 's middags wanneer hij zijn boterhammetjes aan't opeten was, langskwam om wat eten te bedelen, om kopjes te geven en om haar te laten strelen. De nieuwe eigenaars, mijn ventjes zijn opdrachtgevers, wilden haar absoluut niet hebben. Er bleven maar 2 opties over. Ofwel werd ze een zwerfkat ofwel namen wij ze in huis. Het is het laatste geworden. De zaterdag voor Pasen zijn we al het nodige gerief gaan halen, naar het huis gereden, de kat opgehaald, naar de dierenarts gereden en dan naar huis gereden.

Ons dame, koningin van het huis

Sindsdien is ons dame de koningin van het huis. De zetel is van haar, de eettafel als we het niet zien, ook. Als iets haar niet aanstaat, laat ze het duidelijk blijken door demonstratief met haar rug naar jou te gaan zitten. Maar ze kan ook zo lief zijn. Op schoot springen wanneer je in de zetel gaat zitten, komen miauwen omdat ze geaaid wil worden. Geef je er gehoor aan dan kan ze zo tevreden liggen spinnen.


Wat een leven!

Wil jij ook een katje in huis? Op www.gratiskittens.com kan je gratis een kitten adopteren. Of heb jij de pech dat jouw poes een nestje heeft en weet je niet wat je ermee aanmoet? Ook dan kan je op www.gratiskittens.com terecht om de kittens een nieuwe thuis te geven.

Op een dag vind je de job van je leven...

en dan ben je weg.  Die dag mag er voor mijn part snel aankomen. Zoals je kan lezen op de "wie ben ik"-pagina werkt gedachtendoos niet met volle goesting. Naar de buitenwereld toe heb ik een ideale job. Niet slecht betaald, allerlei extralegale voordelen zoals o.a. een bedrijfswagen, GSM, groeps- en hospitalisatieverzekering etc. Ook veel vrijheid. Omdat ik een externe functie heb, deel ik mijn dag zelf in, hoef ik niet elke dag naar kantoor en mag ik mijn administratie van thuis uit doen. Zolang mijn cijfers goed zijn, wordt er weinig op mijn vingers gekeken. Ideaal dus. Maar toch vraag ik me meer dan eens af waar ik in godsnaam mee bezig ben. Meer dan de helft van mijn dagen denk ik dat ik dit absoluut niet wil blijven doen. Maar af en toe, wanneer er interessante vragen/projecten binnenkomen, vind ik de flow en kan ik me erin uitleven. Dan geeft het voldoening om de mensen een genuanceerd advies te kunnen geven over dit of dat product. Moet ik me echter bezighouden met offertes een halve euro onder de concurrentie te zetten dan haak ik af. Het laatste komt in deze crisistijden steeds vaker voor, wat wil zeggen dat ik steeds vaker afhaak en steeds minder zin heb in mijn job. Ik moet het 'gewoon' nog anderhalf jaar volhouden en dan ben ik echt weg. Daarover vertel ik jullie later meer.

Kippenvel bij het turnen

Ik heb iets met turnen. Waarschijnlijk omdat ik heel vroeger zelf 6 jaar artistieke gymnastiek en 2 jaar tumbling/trampoline heb gedaan. Spijtig genoeg komt het zelden op tv. Wanneer het dan toch zover is, eens om de 4 jaar met de olympische spelen, probeer ik er zoveel mogelijk van mee te pikken. Anders dan bij voetbal is het een sport die aangenaam is om naar te kijken*. Ik moet toegeven dat er een aantal werkuren bij ingeschoten zijn om naar het turnen te kijken. En dat gebeurt dan met open mond! Wat de mannen aan de rekstok laten zien, niet gewoon. De oe's en de aa's vliegen op dat moment door het huis. Idem voor de dames op de balk. Ik weet hoe dikwijls ik daar af gedonderd ben dus ik vraag me altijd af hoe ze het toch doen. Als ik ze bezig zie, krijg ik het kippenvel op mijn armen. Vorige week was puur genieten voor mij.

Toch kunnen een aantal andere sporten mij ook bekoren om naar te kijken. Het hoogspringen dat nog moet komen en waarbij ik natuurlijk supporter voor Tia, de 100m vond ik adembenemend en als ik de zwemmers hun vlinderslagreeksen zie doen, verwonder ik me er over dat ze boven blijven. Ik heb het ooit eens geprobeerd en zonk als een baksteen richting bodem. Dan was ik met het turnen iets succesvoller. Een gouden medaille in de provinciale kampioenschappen is het hoogste wat ik behaald heb. En trots dat ik daar op was... Maar door blessures heb ik het turnen uiteindelijk opgegeven. Ik heb nog wat allerlei andere sporten gedaan maar niet één die in de buurt kwam. En als ik nu ergens een trampoline zie, begint het altijd te kriebelen. Iemand zin om een club voor "gepensioneerde" trampolinespringers op te zetten?

*Sorry aan al de voetballiefhebbers die ik nu tegen hun schenen heb geschopt!

Ongewone remedie die ECHT helpt bij blaasontsteking

Maandagavond in de zetel. Ik voel me een beetje hangerig en weet niet goed wat er aan de hand is. Een paar uur later weet ik het wel. Een branderig gevoel, frequente aandrang om te plassen, prikkelende pijn bij het plassen, het verdict: blaasontsteking. Normaal heb ik daarvoor capsules met cranberry en nog iets in huis maar deze keer niet. Iedereen die ooit blaasontsteking heeft gehad, weet dat je er de muren van oploopt. Je weet niet hoe te gaan zitten of liggen want niets brengt verlichting. Het lijkt alsof je elk moment in je broek kan plassen. Kortom een vreselijk gevoel. En wat doet een mens in deze eeuw dan? Inderdaad, hij gaat zoeken op internet of er geen huis-, tuin- en keukenmiddeltjes voorhanden zijn. Veel drinken is het eerste advies, maar dat doe ik zowiezo al en ik was al begonnen met een aantal extra glazen naar binnen te werken. Wat trouwens geen verlichting brengt tegen de branderige, zeurderige pijn. Het zorgt er enkel voor dat de bacteriën uit je blaas worden weggespoeld. Een tweede advies is het sap van cranberries drinken. Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik heb dat niet in huis.  Dus dan maar verder zoeken. En wat kom ik tegen? Knoflook thee maken: verse knoflook uitpersen, warm water opgieten en 5 minuten laten trekken.  Verse knoflook had ik wel in huis en geloof het of niet maar het heeft super gewerkt! Na de eerste tas voelde ik de pijn wegtrekken, na de tweede tas ben ik terug gaan slapen en heb de rest van de nacht doorgeslapen en ook de dagen nadien heb ik geen last meer gehad. Dus volgende keer weet ik wat ik doe bij een blaasontsteking: knoflookthee maken. Het geeft misschien wel een geurtje maar het smaakt helemaal niet zo slecht en het werkt ook nog. Ik ben in ieder geval verkocht.

Verdwaald in de blogwereld

Jawadde! Ik dacht dat bloggen gewoon een aantal tekstjes schrijven was en die daarna op internet zetten. Je weet wel, tekstje typen in word, knopje drukken en poef, tekstje op blog.

Ik zat er duidelijk naast. Er komt heel wat meer bij kijken dan ik dacht. Dashboard, gadgets, uitgelichte foto’s… Ik had er allemaal nog nooit van gehoord. Verdwaald tussen alle helppagina’s zoek ik stilletjes mijn weg. Beetje bij beetje gaat er een wereld voor me open. Een wereld die achter die mooie pagina’s en schrijfseltjes zit. Een wereld onbekend voor de niet-bloggers. Een fascinerende wereld, want telkens ontdek je wel weer iets nieuws. Maar het heeft tijd nodig, veel meer tijd dan ik had verwacht. Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn weg wel vind, al zal het een wat langer en bochtiger parcour worden dan eerst aangenomen.

Aan alle beginnende bloggers en vooral aan mezelf: niet opgeven, je vindt jouw weg tussen de bits en bites wel!

What's in a name?

Gedachtendoos. Rare naam voor een blog?

Ja da’s waar, maar heb je ooit al eens een naam moeten verzinnen voor een blog? Niet gemakkelijk. En dat is toch het eerste wat je moet doen om te kunnen beginnen. Ik zat buiten op het terras tijdens één van die zeldzame Belgische zomerdagen en probeerde inspiratie te vinden in de witte schapenwolken die her en der te zien waren. Volgens mij waren de inspiratieschapen op vakantie want veel verder dan “mmm zalig zon” kwam ik niet.

Terwijl ik daar zo zit te mijmeren, komt de kat van de buren aangelopen met dat typisch geluid van haar. Je hoort ze al vijf minuten voordat je ze ziet. Opgeschrikt uit mijn gepeins, gingen mijn gedachten ineens alle kanten op. En waarschijnlijk weet je zelf wel dat er dan rare kronkels kunnen ontstaan. Eén van die kronkels heeft geleid tot de gedachte dat het wel handig zou zijn om al die mijmeringen in een doos te kunnen te steken om ze nadien opnieuw te bekijken. Et voila, dankzij de kat van de buren werd de naam voor mijn blog geboren!

Gaat dit blogje dan enkel gaan over gedachten? Natuurlijk niet, er zijn geen grenzen aan de onderwerpen die hier behandeld gaan worden. Ik wil mezelf niet in het keurslijf steken van één of twee thema's. Het leven bestaat uit meer dan dat. Dit blogje ook.

Mijn allereerste keer

Yeah! Na teveel nadenken, twijfelen, opzoekwerk, nog wat twijfelen, nog wat nadenken, er uiteindelijk maar gewoon voor gegaan en dit blogje aangemaakt. Ik ga geen afspraken maken met mezelf over de blogfrequentie. Die afspraken kom ik meestal toch niet na. Het gaat zijn zoals je hierboven kan lezen. Gedachten die omhoog komen als bellen van een bellenblazer. Sommigen gaan lang mee en zullen het tot hier halen, anderen zullen uiteenspatten vooraleer ze het licht van deze blog gezien hebben.

Alvast veel leesplezier in deze gedachtendoos!