Feels like going crazy

Heb je dat soms ook? Onrust, onrust overal. Niet alleen in je hoofd maar ook in je lichaam. Onrust waardoor je niet kunt blijven zitten maar waardoor je ook niet bezig kunt blijven. Onrust waardoor je wil vertrekken naar andere oorden maar ginder aangekomen is het ook niet dat. Onrust waardoor niets nog goed genoeg is. Je werk wil je niet meer doen, de plaats waar je woont heeft plots niets meer te bieden, de man van je dromen, die mooie, intelligente, grappige prins op het witte paard lijkt eerder een boerenzoon met bijhorende knol te zijn. De inrichting van je huis die je met zoveel zorg hebt samengesteld, vind je maar banaal. Het boek dat je aan't lezen was, kan je niet meer boeien. Je probeert jezelf tot de orde te roepen maar dat lukt niet, it really feels like going crazy...Zoals de golf op het plaatje hierboven, brengt de onrust aanvoer van ontevreden gevoelens en worden de happy feelings die je had, weggetrokken, het kolkende tij van de ontevredenheid in. Tot de zee weer kalm wordt.

Soms verdwijnt de onrust net zo snel als ze is gekomen, je alleen latend, afvragend waar dat vandaan kwam en wat het te betekenen had. Soms blijft ze een dag of twee, waardoor je ongenietbaar bent voor je omgeving. Maar meestal, als je echt goed wil kijken, is ze er altijd, sluimerend op de achtergrond. Heeft het iets te betekenen? Of wil ik er een betekenis aan toekennen die er niet is. Is het de onrust die mensen aanspoort om grootse dingen te verwezelijken, om niet alledaagse beslissingen te nemen? Of is onrust gewoon wat het is, onrust?