Alsof ik herexamen heb...

Gedachtendoos is aan't blokken geslagen. Tussen het werk, het huishouden en al de rest door probeer ik tijd te maken om mijn Grieks te herhalen. Ik vind dat ik er dit schooljaar wat met mijn pet naar gegooid heb en vind het nu tijd om dat in te halen. En als we iets doen, willen we het ineens goed doen hé. Dus ik ben helemaal van nul gestart. Bij les 1. Ondertussen zit ik aan les 25. Nog zo'n 30 te gaan...

En dan merk je dat je op drie jaar al heel veel geleerd hebt, maar ook weer heel veel terug bent vergeten. En ik dacht nochtans dat ik een goed geheugen had. Ahum, weer een illusie minder...

Natuurlijk is praktijkervaring de beste leerschool. Spijtig genoeg moet ik nog wachten tot eind september om mijn vaardigheden uit te proberen op native speakers. Ik ben al serieus aan't aftellen, nog 8 weken en half... (ik zet het nog net niet om in dagen, uren en minuten want dan zie je de tijd tenminste veel sneller naar beneden gaan...)

Ik ben er ook nog niet goed uit wat ik moet doen met volgend schooljaar. Wegens te weinig studenten gaat er geen 4de jaar ingericht worden. Wat ik kan doen is het 3de terug opnieuw doen. En ik weet niet goed of het de moeite is om daarvoor elke week van Antwerpen naar Gent te rijden. Zeker nu ik weet dat het maar tot december zal zijn. Vanaf januari zal de dees met heel andere dingen bezig zijn. Het grootste deel van de tijd toch. Het grappige is dat Agame het Ananda Resort aanraadt als verblijf en dit wordt gerund door twee Grieken... I made my reservation, dus wie weet hou ik dat Grieks toch nog een beetje op pijl.

approval for TTC

Met een bang hartje open ik de mail met bovenstaand onderwerp. Zal het approval zijn of niet? Het is approval! YES! Gedachtendoos is toegelaten voor de Teacher Training Course Yoga bij Agama in Thailand. Ze verwachten me 5 januari 2014 samen met de 21 anderen om kennis te maken en 6 januari starten de drie zware maanden. En zwaar zal het worden. Het programma is zeer goed gevuld, 6 dagen op 7 met asana's, meditatie, lectures, etc. Geen tijd om met iets anders bezig te zijn dan met yoga. Helemaal ondergedompeld worden. Ik kijk er enorm naar uit.

Nu kan ik beginnen met de praktische zaken: vluchten boeken, verblijf boeken, inentingen gaan halen, visum regelen en ergens witte kledij gaan kopen. Ja, ik weet het. Cliché tot en met, die yogi's met hun witte kledij. Ik heb me laten vertellen dat wit een symbool is voor zuiverheid. Ik beschouw mezelf nu niet direkt als zuiver. Laten we elkaar niet mis verstaan. Ik douch me regelmatig, poets mijn tanden zoals iedereen tweemaal per dag, heb geen vuile randen onder mijn nagels,... Maar dat bedoel ik niet met zuiverheid. Zuiverheid in de zin van zuiver van lichaam = clean eten (hmm af en toe), geen vlees (ook af en toe), geen alcohol (nog werk aan), sigaretten (gelukkig nooit aan begonnen) of drugs (ver van weg gebleven) en zuiver van geest (duidelijk nog werk aan). Vandaar dat ik me niet direkt geroepen voel om het symbool van zuiverheid om mijn lichaam te draperen. Komt daar nog bij dat ik absoluut niet met wit sta...

Maar soit, ze vragen dat om ons TTC-deelnemers te kunnen onderscheiden van de "gewone" leerlingen dus ik zal op koopjesjacht moeten. Gelukkig is het nog solden...

And suddenly it hit me

rigth between the eyes. Mooie uitdrukking maar dat is wel hoe het voelde toen volgende gedachte ineens inviel. Waar ze vandaan kwam, geen enkel idee maar het was en is nog altijd zeer toepasselijk en actueel.

"Ik zit te wachten op een betere toekomst"

Morgen wordt alles beter en daarom doe ik nu maar niets. Niets anders dan wachten op morgen want dan is het beter. Maar morgen wordt vandaag en gisteren en toch is er niets veranderd. Hoe kan dat nu? Morgen ging toch alles beter worden?

Morgen zal niet beter zijn als ik NU niets verander. Ik moet het NU doen, NU beginnen en NU verder doen. Niet morgen, niet volgende week, niet volgende maand. NU. Mijn ventje heeft in zijn trouwkostuum volgende zin laten borduren: Today is life, tomorrow never comes. Zoveel waarheid dat in dat zinnetje vervat zit. Het besef begint langzaam door te dringen. Ik borduur erop verder, NU...

tijdskrediet... of toch niet?

Gedachtendoos is blij maar heeft toch een beetje een naar gevoel. De aanvraag voor het tijdskrediet is "principieel" goedgekeurd door het hoger management. Mondeling dus. Met de voorwaarde dat het enkel doorgaat als er drie maanden voor de gevraagde ingangsdatum nog een plaatsje vrij is. En dit alles zonder pittige discussie. Zit daar iets achter? Of ga ik het te ver zoeken? Ik zal maar even in mijn stoel gaan zitten, dan kan ik er afstand van nemen.

Stoel? Welke stoel? Mijn innerlijke stoel. Nooit van gehoord? Ik ook niet, tot twee weken geleden. Maar wat een ontdekking! Het heeft me geholpen om de gesprekken met baas en hoger management door te komen zonder emotioneel betrokken te raken dwz zonder tranen, zonder woede, zonder alles persoonlijk op te nemen. Eigenlijk om het allemaal van een afstand te bekijken en er niet door geraakt te worden.

Maar wat is dat dan, die innerlijke stoel? Heel simpel eigenlijk. Het is een plaats in jezelf, zo ergens in het midden van je hersenen, waar jij een stoel, zetel, bad of iets zet waar je rustig van wordt. Vanuit dat plekje, waar er enkel rust heerst, geen emoties, geen gedachten, geen gevoelens, enkel puur rust, bekijk je de wereld rondom jou. Je ziet en voelt wat er gebeurt maar je gaat er niet meer in mee. Je blijft in die rust. Heerlijk!

En natuurlijk, alles wat heerlijk is, kan niet lang blijven duren. Dikwijls wordt je uit je stoel getrokken door gebeurtenissen of gedachten. Ga je toch weer piekeren over wat en hoe en wat als. De kunst is om dan tegen jezelf te zeggen: "Gedachtendoos, je bent weer bezig, ga eens terug in je stoel zitten!" Soms lukt het, soms ook niet. Maar als het lukt, is de wereld een fijnere plaats.