Verwachtingen en hun gevolgen

Het ergste wat er is, zijn verwachtingen die niet ingelost worden. Je verheugt je op een avondje lekker gezellig samen. Samen eten, glaasje wijn drinken, babbeltje doen, de vakantie tegemoet kijken. En dan komt er... niets. Niets van dat alles. Je eet alleen, drinkt uit frustratie een glas wijn, of twee, of drie. De liefde van je leven komt eindelijk thuis, zucht eens diep, zet zijn eten in de microgolf, doucht en gaat slapen. Niks geen knuffel, niks geen gezellige babbel, niks samen de vakantie inluiden.

Je blijft verweesd achter in de zetel, alleen, je vraagt jezelf af waar je dit aan verdiend hebt. Je hebt zo je best gedaan om voor eten te zorgen, gezorgd dat de was en de plas gedaan is. En wat krijg je? Een snel zoentje van ver. Al je verwachtingen aan diggelen, goed om de tranen van twijfel tevoorschijn te laten komen. Je kan jezelf wel vervloeken. Telkens trap je weer in diezelfde val. En telkens neem je je voor om het niet meer te doen.

Ik doe het al veel minder dan vroeger, verwachtingen hebben. Ik heb mezelf er al zo dikwijls mee pijn gedaan. Want dat is het: zelfpijniging, een "toekomst" voor je uitstippelen. Alleen laat die toekomst zich niet uitstippelen. Dat zou toch veel te gemakkelijk zijn, jijzelf die aan de touwtjes trekt, dat kan toch niet. Nee, andere factoren spelen een rol, komen tussen jou en je dromen, je verwachtingen. Nu eens klein, soms groot.

Tranen komen, maar minder dan de vorige keer. Ik wacht op de keer dat er geen verwachtingen zijn en dus ook geen tranen. Wanneer ik eindelijk kan leven in het nu. Ook al zou ik dat nu graag anders gezien hebben. Komt er een tijd wanneer ik het verschil in wat ik wil en wat is, kan aanvaarden zonder het gevoel te hebben dat ik tekort wordt gedaan? Dat ik er het mooie van inzien in plaats van het lelijke?

Overuren

Ken je dat, dat je gedachten alle kanten opspringen? Dat er totaal geen lijn inzit? Dat je je zorgen maakt over alles en niks? Dat je je overweldigd voelt door alles wat je nog moet doen? Dat alles wat je moet doen helemaal niet overeenkomt met wat je wil doen?

Het was weer zo'n dagje vandaag. Mijn hersenen hebben overuren gemaakt. Terwijl ik in de auto zat, gingen zij hun eigen weg. Van het ene onderwerp naar het andere. Van mijn werk (bleih geen goesting) naar de Tango (wat we zondag gezien hebben in de les moet ik nog opschrijven. Ik voelde me een lompe olifant terwijl ik die beweging deed, volgens mij zag dat er absoluut zo onelegant uit als maar kan zijn. Hoe doet die Saskia dat toch? Maar ja, zij danst ook al 12 jaar. Na 2 jaar mag je jezelf daarmee nog niet vergelijken hé. Hoe zouden de andere dames over zichzelf denken? Ik heb er eigenlijk niet op gelet hoe zij het er vanaf brachten.) naar "wat eten we vandaag?" (Iets gemakkelijk, waarvoor ik niet naar winkel moet en dat niet te veel tijd in beslag neemt, maar toch gezond is) naar Grieks (Ik moet echt die griekse werkwoorden studeren anders zal ik niet veel van mijn test terecht brengen) naar vakantie (wanneer vertrekt de laatste trein naar Oostende, ik hoop dat dat na de Griekse les is anders is het weer zo'n heel gedoe met het educatief verlof) enzoverder...

Soms zou ik willen dat mijn hersenen een uitknop hadden zodat ik ze kon stilzetten. Nu ik dit hier opschrijf, besef ik dat ik die uitknop wel degelijk heb. Hij is enkel heel moeilijk bereikbaar. Enkel tijdens de yoga komt hij tevoorschijn. Dan zijn er echt momenten waarop ik aan niets meer denk, dat ik gewoon voel, gewoon bezig ben met wat er op dat moment is. De yogapose en mijn lichaam, mijn ademhaling en het nu. Wat een weldaad, met geen woorden te beschrijven.

Gewicht update 1

Zoals beloofd zou ik  hier melding maken van mijn vorderingen inzake het afslanken.
Dus de cijfers op 22/09/2012
- gewicht: 58,9 kg
- vetmassa: 22,0 kg
- spiermassa: 36,9 kg
- bovenbeenomtrek: 60 cm
- heupomtrek: 100 cm
- buikomtrek: 82 cm
- bovenarmomtrek: 32 cm

Ik ben er blij mee, het is niet veel maar ik ben ook niet erg streng geweest voor mezelf. Niet qua eten en ook niet qua sporten. Ik heb tijdens deze 4 weken niet het gevoel gehad dat ik op dieet ben, dat ik me vanalles moet ontzeggen. Dat is ook helemaal het geval niet. Ik eet waar ik zin in heb. Ik probeer alleen het zoete snoepgoed te beperken, niet helemaal te bannen want dat lukt me toch niet. Ik drink in het weekend mijn glaasje wijn en tijdens feestjes zal ik een chipske niet afslaan. Als je dat allemaal in rekening brengt, mag ik blij zijn dat er nog iets af is :-)

Vind ik niet leuk

Met een slaapkop de blackberry opzetten. Een zeer verwijtende mail van Black (mijn teamleader) te lezen krijgen. Geheel onterecht. The Boss in cc. Ik was er niet goed van, maar wel ineens klaarwakker! Vlammende mail teruggestuurd, misschien ook niet zo'n goed idee...

Weer maar eens gesterkt in het idee om Het Project echt uit te voeren.
Bijna weekend, bijna vakantie... Het is nodig...

Stress...???

Met de komst van september is de hectiek duidelijk terug begonnen. De weg zit overvol. Yeah, file... De avondactiviteiten voor zowel kinderen als volwassenen zijn ook terug gestart. Yeah, weeral file... De weekendactiviteiten nemen een uitbreiding. Yeah, weeral file... De goede voornemens na een vakantie vol eten en drinken zijn gemaakt. Yeah, file in de fitness...

Stress??? Ikke??? Nee hoor... Nooit!
Alleen maar zo opgefokt dat ik er als een kieken zonder kop bijloop, niks gedaan krijg, mijn to-do-lijstje langer zie worden en daardoor nog minder gedaan krijg.
Stress??? Ikke??? Nee hoor... Nooit!

Ik was het even vergeten...

hoe deugd het kan doen om te gaan sporten. Nee, correctie, niet om te gaan sporten want dat is altijd een opgave, maar het gevoel nadien. De energieboost die je krijgt. Het gevoel van iets goeds voor jezelf te hebben gedaan.

Het was weer een tijdje geleden. In april had ik me een abonnement genomen bij Basic Fit want ik voelde dat ik het nodig had. Mijn energielevel was laag, mijn eigenwaarde nog lager. Goed gestart maar het slechts een maand volgehouden. Ik ga daarvoor geen excuses zoeken, het lukte me gewoon niet, ik kon er de puf niet voor opbrengen. Maar voila, gedachtendoos heeft de draad weer opgenomen. Niet in het minst met de trouw in het achterhoofd. Er mogen wat rondingen in mijn kleed te zien zijn maar vetrollen die over de bovenkant komen uitpuilen wil ik liever vermijden. Dat in gedachten houden als je op een crosstrainer staat te zweten met een knalrode kop helpt. Plus het feit dat, als je je ogen van de grond durft te verheffen tot de conclusie komt dat iedereen die zich een beetje inspant een pioenrood hoofd heeft. Ook de strak in het vel zittende flitsende fitnessgirls. Ik hou maar voor ogen dat ik straks één van die flitsende babes zal zijn... Ahum, denk het niet. Maar soit, het heeft deugd gedaan.

Nadien ben ik niet uitgeput in de zetel gevallen zoals meestal het geval is na een gewone werkdag. Ik heb me achter mijn buro gezet en mijn Grieks dat bijna 3 maanden had liggen stofvangen nog eens open gedaan. Je staat er versteld van hoeveel je op die korte tijd vergeet. Duidelijk geen 20 meer...
Tja het goede voornemen om alles voor de start van het nieuwe schooljaar nog eens doorgenomen te hebben, is eraan voor de moeite. Maar binnen een kleine drie weken kan ik het "live" gaan oefenen in Kreta. Ik kijk er enorm naar uit. Nog even zon en energie gaan opdoen. Relaxen, lekker eten (oeps als dat maar goed komt..) genieten en dromen. Het aftellen is begonnen

Gedachtendoos leest...

en verdwijnt uit de echte wereld. Ze gaat helemaal op in de fantasiewereld geschapen door getalenteerde verhalenvertellers. Niets is nog belangrijk, alleen de lotgevallen van de personages. Met moeite rukt ze zich uit de wereld van koningen, koninginnen en intriges om banale doch noodzakelijke levensbehoeften te vervullen. Ze snakt naar een volgende pagina van opeenvolgende woorden die een wereld zo anders dan de hare tot leven doen komen. Haar ogen vliegen over de letters en nemen deze gulzig in zich op zoals een dronkaard een glas wijn aan zijn lippen zet en het in één teug leegdrinkt. De afkick komt wanneer het boek gelezen is, de verhalen verteld, de afloop gekend. Verdwaasd en een beetje spijtig kijkt ze om zich heen, weer met beide voeten in de werkelijkheid, de puinhoop van haar dagelijkse leven aanschouwend om daarna snel weer te verdwijnen in een andere wereld.

Thank God for books!

Haat-liefde verhouding met koken

Gedachtendoos en koken, het zal altijd een moeilijke combinatie blijven. Ik kook niet graag. Ik heb er het geduld niet voor. Ik vind het tijdverlies en ik krijg er stress van. Jaja, je leest het goed, stress! Bij mij lukt het zelden om zowel patatjes, groenten en vlees op het zelfde moment klaar te krijgen. Als de patatjes moeten afgegoten worden is toch juist het vlees wel aan't aanbakken zeker. Of zijn de groenten al klaar terwijl de rest nog 10 minuten moet opstaan. Grrr. Koken heeft mij al veel frustratie en stress bezorgd. Sinds ik de éénpansgerechten ontdekt heb, gaat het wel wat beter. En als ik dan een recept kan volgen, komt het helemaal goed, meestal toch. Maar koken blijft voor gedachtendoos een hele opgave. Als ik dat vertel kijken de meeste vrouwen me aan alsof ik van mars kom (ah nee, vrouwen komen van venus zeker...). Zij vinden koken een vorm van ontspanning, lekker in de weekends taarten bakken, ovengerechtjes maken... Bij mij kan er dat echt niet in hé.

Aan de andere kant weet ik dat eten uit pakjes vol ongezonde dingen zit, dat je er dik van wordt en dat het zelf koken er helemaal niet meer van komt als je eenmaal met pakjeseten begint. Als je moet kiezen tussen 5 minuutjes iets in de microgolf steken of een half uur achter uw potten gaan staan dan koos gedachtendoos nogal snel voor de 5 minuutjes microgolf. Ja, verleden tijd want tegenwoordig lukt het me vrij goed om tenminste 3 x per week te koken. En dan probeer ik het ineens goed te doen hé, voor twee dagen. Twee vliegen in één klap: gezond gegeten en niet de stress van elke dag moeten koken! En natuurlijk hoop ik stiekem dat het ook zichtbaar wordt op de weegschaal...