Een week na het boze telefoontje uiteindelijk mijn gesprek met de baas gehad. De toon was heel anders dan tijdens het telefoontje. Toen hij begon met te vragen hoe het met me was dacht ik: ha je hebt je managementboek gelezen...
Een verontschuldiging is er niet uitgekomen, veel nieuws ook niet: weer het verhaal van die aantal klantenbezoeken en dat ik daar op afgerekend zou worden. Niet persé door hem maar wel door het hoger management. Ja natuurlijk...
Ik heb hem verteld van mijn voornemen om volgend jaar een jaar tijdskrediet op te nemen. En toen werd het stil aan de overkant. Voor eventjes. Hij had zijn antwoord vrij snel klaar: dat hij dat allemaal vanuit persoonlijk perspectief wel begreep maar dat het niet zo evident zou zijn dat dit zomaar zou aanvaard worden. Want ja, ik moest toch begrijpen dat ik met mijn productkennis en klantenkennis niet zomaar door eender welke interimmer kon vervangen worden. Huh? Nu ben ik ineens onmisbaar, ik dacht dat ik vijf minuten geleden een andere klok hoorde luiden... Wat het er ook van is, de bal is aan het rollen, het hoger management wordt ingelicht. Ik verwacht nog een stevige discussie vooraleer de verlossende handtekening zal gezet worden. Als ze al gezet wordt...
Nu, de aanvraag voor de teacher training course in binnen. Normaal zou ik binnen drie weken moeten weten of ik toegelaten wordt. En handtekening of niet, ik ga. Met of zonder tijdskrediet.
Werk en al het gedoe errond
Ik werk niet graag. Maar dat heb ik hier al een paar keer neergeschreven. Ik ben eigenlijk gewoon jaloers op de mensen die hun werk graag doen, die er fluitend voor uit hun bed komen, die om half 6 's avonds opkijken van "huh is het al zo laat?" Ik ben er dus geen van de die.
Ik sleep me 's morgens naar mijn pc, vraag me dikwijls af waar ik in godsnaam mee bezig ben. Ik doe alleen wat ik echt moet doen, ik zal dus zelden zelf werk gaan zoeken. Aan mijn aantal klantenbezoeken kom ik nooit. Maar mijn klanten krijgen wel snel antwoord op hun vragen want ik heb mezelf niet overladen met werk ;-)
Ik weet dat ik tot nu toe al twee en een half jaar goed wegkom met het beetje dat ik wel doe. Mijn cijfers zijn goed dus veel kunnen ze niet zeggen maar vandaag is er toch een emmer overgelopen bij mijn baas. En dat om een domme mail die ik hem gestuurd had... Ik heb een boze telefoon gekregen, dat mijn motivatie niet goed zat (euh ja, daar kan ik niet veel op zeggen dus maar wijselijk gezwegen), dat ik wat meer initiatief moet nemen (hmm, ja wat werk betreft. Nee wat problemen oplossen betreft, ik roep hem alleen te hulp bij hetgene dat ik zelf niet opgelost krijg en moet hij nu net daarover vallen), dat ik veel verlof neem (duh, hij heeft evenveel verlof als ik, neem hem dan ook hé en sorry dat ik gebruik maak van mijn recht op educatief verlof) en dat wij eens dringend moesten samenzitten om dit allemaal te bespreken...
Benieuwd wat het gaat worden. Veel nieuws zal het weer niet zijn. Nee hoor, er wordt niet vergeleken met mijn 10 jaar jongere collega die niet weet wat ze eerst moet doen, haar klanten maar drie weken na datum antwoordt, volledig overstresst is maar wel veel meer dan haar vooropgesteld aantal bezoeken doet. Maar je zou er toch beter een voorbeeld aan nemen... Ja...Ik vraag me dan ook af of het geen goed moment is om hem van mijn plannen voor 2014 op de hoogte te stellen. Dan weet hij ineens waar het gebrek van motivatie vandaan komt... Het is nog vroeg en waarschijnlijk neem ik een groot risico maar wanneer is het wel het goede moment? Eerst maar eens het gesprek afwachten, het was wel dringend maar een datum is er nog niet vastgelegd. Ik heb hem nochtans gezegd wanneer ik wel en niet kon. Tja, wie heeft er dan een gebrek aan initiatief...;-)
Wordt vervolgd...
Ik sleep me 's morgens naar mijn pc, vraag me dikwijls af waar ik in godsnaam mee bezig ben. Ik doe alleen wat ik echt moet doen, ik zal dus zelden zelf werk gaan zoeken. Aan mijn aantal klantenbezoeken kom ik nooit. Maar mijn klanten krijgen wel snel antwoord op hun vragen want ik heb mezelf niet overladen met werk ;-)
Ik weet dat ik tot nu toe al twee en een half jaar goed wegkom met het beetje dat ik wel doe. Mijn cijfers zijn goed dus veel kunnen ze niet zeggen maar vandaag is er toch een emmer overgelopen bij mijn baas. En dat om een domme mail die ik hem gestuurd had... Ik heb een boze telefoon gekregen, dat mijn motivatie niet goed zat (euh ja, daar kan ik niet veel op zeggen dus maar wijselijk gezwegen), dat ik wat meer initiatief moet nemen (hmm, ja wat werk betreft. Nee wat problemen oplossen betreft, ik roep hem alleen te hulp bij hetgene dat ik zelf niet opgelost krijg en moet hij nu net daarover vallen), dat ik veel verlof neem (duh, hij heeft evenveel verlof als ik, neem hem dan ook hé en sorry dat ik gebruik maak van mijn recht op educatief verlof) en dat wij eens dringend moesten samenzitten om dit allemaal te bespreken...
Benieuwd wat het gaat worden. Veel nieuws zal het weer niet zijn. Nee hoor, er wordt niet vergeleken met mijn 10 jaar jongere collega die niet weet wat ze eerst moet doen, haar klanten maar drie weken na datum antwoordt, volledig overstresst is maar wel veel meer dan haar vooropgesteld aantal bezoeken doet. Maar je zou er toch beter een voorbeeld aan nemen... Ja...Ik vraag me dan ook af of het geen goed moment is om hem van mijn plannen voor 2014 op de hoogte te stellen. Dan weet hij ineens waar het gebrek van motivatie vandaan komt... Het is nog vroeg en waarschijnlijk neem ik een groot risico maar wanneer is het wel het goede moment? Eerst maar eens het gesprek afwachten, het was wel dringend maar een datum is er nog niet vastgelegd. Ik heb hem nochtans gezegd wanneer ik wel en niet kon. Tja, wie heeft er dan een gebrek aan initiatief...;-)
Wordt vervolgd...
Abonneren op:
Posts (Atom)