Twee weken alleen terug in mijn huisje. Opnieuw een eigen routine proberen op te bouwen. Merken dat je nog steeds aan 'jouw' kant van het bed gaat liggen. Uit frustratie op 'zijn' kant gaan liggen. Nee, dat voelt niet goed. Dan maar in het midden van dat grote bed. En ja hoor, ik heb geslapen als een roosje.
Zo goed als elke avond al iets op het programma gehad: griekse les, yoga, iets gaan drinken/eten met een vriendin, toneel gaan kijken, uitgenodigd zijn bij mijn broer, gaan dansen,... Ik ben dankbaar voor al deze mensen in mijn leven, die me tijdens deze moeilijke periode steunen.
Ik ben ook heel dankbaar voor de inzichten en de wijsheid die ik uit de yoga en de spiritualiteit haal. Het leven in het moment, het moment echt toelaten. Als ik dat kan en doe, zie ik in dat er geen probleem is. De problemen zijn enkel de verhaaltjes in mijn hoofd. Het "oh, het is toch zo erg dat hij me laten zitten heeft, dat ik nu alleen ben, dat ik geen armen meer rond mij heb, dat er niemand is die op me wacht,..." Op dit moment ben ik deze tekst aan het typen en is er niets meer dan het typen. Mijn vingers die over het toetsenbord gaan, het gevoel van de toetsen in te drukken. Voila, niets meer. En dat is goed. Alles is goed.
Turbulente dagen
Het zijn drie turbulente weken geweest. Eerst mijn ouders en mijn broer op de hoogte brengen van de breuk. Zij zitten met evenveel, misschien nog wel meer vragen dan ik. Ik kan ze niet beantwoorden. Ze zijn bezorgd om mij. Ik maak het redelijk goed. Twee dagen na de breuk heb ik een workshop gehad rond hart-energie en hart-chakra. Zeer mooi, zeer bijzonder, zeer emotioneel, zeer helend. Ik voel het nog altijd doorwerken. De kracht die daar naar boven gekomen is, helpt me om dicht bij mezelf te blijven. Te huilen als ik die behoefte voel maar ook te genieten van mooie momenten: mensen die zeggen dat ze aan me gedacht hebben, het zonnetje dat door de wolken breekt, een hartverwarmend sms-je. Kleine dingen maken mijn dag.
Een week na de breuk zijn we samen 2 weken op vakantie vertrokken. Zowat iedereen verklaarde ons voor gek. En toch ben ik heel blij dat we geweest zijn. We hebben twee aparte kamers genomen en hebben veel dingen apart gedaan. Toch zijn er tussen ons ook mooie, intense, emotionele momenten geweest die me een klein beetje meer inzicht hebben gegeven in het waarom. Hij is zover van zichzelf afgedwaald in de 12 jaar dat we samen geweest zijn. Hij moet zichzelf terugvinden. Ik ben heel benieuwd naar de man die gaat te voorschijn komen. Jammer dat hij vindt dat hij dat alleen moet doen, dat ik daar niet bij in betrokken mag zijn, dat ik die weg niet samen met hem mag afleggen.
Tijdens de vakantie bijna dagelijks yoga gedaan, ofwel op het strand ofwel onder een olijfboom. Wat een luxe, wat een fijne manier om de boel de boel te laten, om uit je hoofd in je lichaam te komen. Om echt in het moment te zijn. Die yoga, samen met de twee kleine boekjes van Eckhart Tolle (de stilte spreekt en De kracht van het Nu in de praktijk) en de nawerking van de hart-workshop hebben me enorm geholpen om de verhalen in mijn hoofd af te kappen. Om in het moment te blijven. Vrijheid zit wel degelijk in jezelf, niet in de uiterlijke omstandigheden. Ik heb gemerkt dat ik altijd de vrijheid heb om me goed of slecht te voelen, dat ik de vrijheid heb om die keuze te maken. De keuze om toch, ondanks de situatie, een fijne vakantie te hebben.
Maar op een gegeven moment eindigt de vakantie en moet je terug naar het 'echte' leven. Het terug verhuizen naar mijn vroeger plekje was emotioneel zeer zwaar. Ik wenen, hij wenen, verloren staan tussen de verhuisdozen, aandenkens tegenkomen, weer in tranen uitbarsten, niet weten hoe verder. Maar stilletjes kregen alle spulletjes hun eigen plaatsje. Sommigen exact waar ze anderhalf jaar eerder stonden, andere een heel nieuwe plek en weer andere heb ik uit mijn leven gegooid. Dan de vrienden op de hoogte gebracht via een kort berichtje op facebook. Vanuit alle hoeken zoveel mooie en hartverwarmende reakties gekregen. Ze weten het niet want niemand is op de hoogte van deze blog maar bij deze een heel dikke welgemeende merci.
Ook mijn ventje wil ik bedanken omdat hij nog steeds met mij wil gaan tangodansen, omdat hij me een klein beetje van zijn gevoelens toont omtrent dit alles, omdat hij me niet radicaal uit zijn leven bant.
Lieve schat, ik zal je missen, je was mijn rots in de branding, degene waar ik altijd kon op terugvallen. Je stille aanwezigheid, zelfs al waren we ver van elkaar, gaf me kracht, maakte dat deze wereld een mooie plek was. Liefde is wat ik voel en vanuit deze liefde wens ik je een mooie en fascinerende zoektocht naar jezelf, naar je geluk. Zoek het niet te ver want het ligt dichter bij je dan je denkt...
Een week na de breuk zijn we samen 2 weken op vakantie vertrokken. Zowat iedereen verklaarde ons voor gek. En toch ben ik heel blij dat we geweest zijn. We hebben twee aparte kamers genomen en hebben veel dingen apart gedaan. Toch zijn er tussen ons ook mooie, intense, emotionele momenten geweest die me een klein beetje meer inzicht hebben gegeven in het waarom. Hij is zover van zichzelf afgedwaald in de 12 jaar dat we samen geweest zijn. Hij moet zichzelf terugvinden. Ik ben heel benieuwd naar de man die gaat te voorschijn komen. Jammer dat hij vindt dat hij dat alleen moet doen, dat ik daar niet bij in betrokken mag zijn, dat ik die weg niet samen met hem mag afleggen.
Tijdens de vakantie bijna dagelijks yoga gedaan, ofwel op het strand ofwel onder een olijfboom. Wat een luxe, wat een fijne manier om de boel de boel te laten, om uit je hoofd in je lichaam te komen. Om echt in het moment te zijn. Die yoga, samen met de twee kleine boekjes van Eckhart Tolle (de stilte spreekt en De kracht van het Nu in de praktijk) en de nawerking van de hart-workshop hebben me enorm geholpen om de verhalen in mijn hoofd af te kappen. Om in het moment te blijven. Vrijheid zit wel degelijk in jezelf, niet in de uiterlijke omstandigheden. Ik heb gemerkt dat ik altijd de vrijheid heb om me goed of slecht te voelen, dat ik de vrijheid heb om die keuze te maken. De keuze om toch, ondanks de situatie, een fijne vakantie te hebben.
Maar op een gegeven moment eindigt de vakantie en moet je terug naar het 'echte' leven. Het terug verhuizen naar mijn vroeger plekje was emotioneel zeer zwaar. Ik wenen, hij wenen, verloren staan tussen de verhuisdozen, aandenkens tegenkomen, weer in tranen uitbarsten, niet weten hoe verder. Maar stilletjes kregen alle spulletjes hun eigen plaatsje. Sommigen exact waar ze anderhalf jaar eerder stonden, andere een heel nieuwe plek en weer andere heb ik uit mijn leven gegooid. Dan de vrienden op de hoogte gebracht via een kort berichtje op facebook. Vanuit alle hoeken zoveel mooie en hartverwarmende reakties gekregen. Ze weten het niet want niemand is op de hoogte van deze blog maar bij deze een heel dikke welgemeende merci.
Ook mijn ventje wil ik bedanken omdat hij nog steeds met mij wil gaan tangodansen, omdat hij me een klein beetje van zijn gevoelens toont omtrent dit alles, omdat hij me niet radicaal uit zijn leven bant.
Lieve schat, ik zal je missen, je was mijn rots in de branding, degene waar ik altijd kon op terugvallen. Je stille aanwezigheid, zelfs al waren we ver van elkaar, gaf me kracht, maakte dat deze wereld een mooie plek was. Liefde is wat ik voel en vanuit deze liefde wens ik je een mooie en fascinerende zoektocht naar jezelf, naar je geluk. Zoek het niet te ver want het ligt dichter bij je dan je denkt...
Abonneren op:
Posts (Atom)