Twee weken alleen terug in mijn huisje. Opnieuw een eigen routine proberen op te bouwen. Merken dat je nog steeds aan 'jouw' kant van het bed gaat liggen. Uit frustratie op 'zijn' kant gaan liggen. Nee, dat voelt niet goed. Dan maar in het midden van dat grote bed. En ja hoor, ik heb geslapen als een roosje.
Zo goed als elke avond al iets op het programma gehad: griekse les, yoga, iets gaan drinken/eten met een vriendin, toneel gaan kijken, uitgenodigd zijn bij mijn broer, gaan dansen,... Ik ben dankbaar voor al deze mensen in mijn leven, die me tijdens deze moeilijke periode steunen.
Ik ben ook heel dankbaar voor de inzichten en de wijsheid die ik uit de yoga en de spiritualiteit haal. Het leven in het moment, het moment echt toelaten. Als ik dat kan en doe, zie ik in dat er geen probleem is. De problemen zijn enkel de verhaaltjes in mijn hoofd. Het "oh, het is toch zo erg dat hij me laten zitten heeft, dat ik nu alleen ben, dat ik geen armen meer rond mij heb, dat er niemand is die op me wacht,..." Op dit moment ben ik deze tekst aan het typen en is er niets meer dan het typen. Mijn vingers die over het toetsenbord gaan, het gevoel van de toetsen in te drukken. Voila, niets meer. En dat is goed. Alles is goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je om gedachtendoos mee te helpen aanvullen!