Op weg naar huis, net voor Zaventem, zag ik twee vliegtuigen kort na elkaar opstijgen. Bij het eerste moest ik glimlachen. Binnenkort zit ik daar ook, een gevoel van opluchting kwam over me. Bij het tweede stroomden de tranen over mijn wangen. Geen idee waar die ineens vandaan kwamen en waarom dan wel. Ik liet ze maar stromen, twee minuten later waren ze opgedroogd, brak het zonnetje door de wolken en verwarmde mijn hart. Van blij naar verdrietig en terug...
De notariële volmacht waar ik in mijn vorige post van sprak, kan nog last minute (= 2 dagen voor vertrek) geregeld worden. Fijn, hoef ik me niets aan te trekken van heel de rompslomp rond de verkoop en hoef ik me ook geen zorgen te maken dat ik daarvoor moet terugvliegen. Oké, ik moet er 200€ voor op tafel leggen maar dat is nog altijd minder dan een vlucht van ergens in Azië naar Brussel. Ben er wel verdrietig om dat die volmacht uberhaupt nodig is, maar toch ook wel blij dat het zonder ruzie kan. Van blij naar verdrietig en terug...
Sprekend over Brussel. Gisteren samen met mijn nicht naar de kerstmarkt in Brussel geweest. Heel fijn, veel rond gelopen, twee heel leuke cafeetjes gedaan, lekker chinees gegeten en veel gebabbeld. Zij is heel veroordelend naar VV toe, vindt dat je zoiets niet doet, vindt ook dat ik veel te braaf en naief ben tov hem. Het maakte me een beetje verdrietig. Ach, misschien heeft ze gelijk maar ik voel me goed bij de manier waarop VV en ik nu met elkaar kunnen omgaan. Ik moet verder met mijn leven en dat kan ik niet als ik me blijf vastklampen aan hem (door kwaad, veroordelend etc te zijn) Dus doe ik dat niet. Is dat braaf en naief? Dan is dat maar zo. Ik ben haar wel dankbaar voor een aantal suggesties ivm de notariële volmacht. VV heeft ze allemaal aanvaardt dus ik ga ervan uit dat ook dat allemaal op zijn pootjes terecht komt. We hebben trouwens veel meer over andere onderwerpen gepraat dan over VV hoor. Onder andere over het aantal onderbroeken dat ik ga meenemen (2 misschien 4 want het zijn strings, die wegen niet zoveel...) Haar gezicht was goddelijk! Ze gruwt alleen al van het idee.. Van blij naar verdrietig en terug...
Een ander ding waar ik zelf nog niet goed uit ben, is wat ik ga doen met deze blog. Om familie, vrienden en collega's op de hoogte te houden, ben ik een andere blog gestart. Zij weten niet van het bestaan van deze blog af (of toch zeer weinigen) en dat wil ik graag zo houden. Ik wil hier anoniem mijn gedachten en gevoelens kunnen neerpennen. Of ik tijd ga hebben om twee blogs bij te houden? Misschien wel, misschien niet. Ik ga ervan uit dat de frequentie van posten hier volgend jaar wat minder zal zijn. Volledig stopzetten wil ik niet. Mijn gedachtendoos blijft een fijne, veilige plek om dingen in te steken en dat wil ik niet opgeven. Van blij naar verdrietig en terug...
De laatste keer
Het begint te kriebelen! Van alles komt er een laatste keer voor het vertrek. De laatste tangoles, die ik dan nog wel moeten missen heb door een Salmonella-infectie opgelopen op het personeelsfeest van het werk. De laatste Pré-Soirée die supertof was dankzij veel schoon volk en een bende hippe collega's. De laatste werkdag. Eindelijk... Mijn werkkast opkuisen en alle papieren naar het containerpark brengen, voelde echt alsof ik een periode in mijn leven afsluit. En toch ga ik bepaalde collega's missen. Er zitten echt schatten van mensen tussen. Zo'n mooie, hartverwarmende reacties dat ik op mijn laatste mail gekregen heb. Mensen die me speciaal bellen om me succes te wensen. Het heeft me ontroerd...
De voorbereidingen zijn nog niet helemaal rond maar het zijn geen grote essentiële dingen meer die nog open staan. Dus ik ben er gerust in dat alles op zijn pootjes zal komen.
Emotioneel gaat het me goed doen om een tijdje volledig geen contact meer te hebben met VV. Het zijn stomme voorvalletjes die me doen ontploffen. Een sms-je om tussenpersoon te spelen bij zaken die hij nog af te handelen heeft met mijn broer en een vriend. Nee, ik doe dat niet meer! Ik ben zijn partner niet meer! Dat hij zijn dingen zelf regelt! Hij kan het geregeld krijgen om naar Griekenland te gaan met zijn blinde madam, dan moet hij dit ook maar regelen! Ik die hem daarover bel, hij die de telefoon zomaar inhaakt. Als de timing ongepast was, is het wel zo netjes om dat even te zeggen of gewoon niet op te nemen. Net voor dit alles gebeurde dacht ik nog dat mijn gevoelens voor VV echt wel weg waren. Maar dan wordt er op één of ander knoppeke gedrukt en komt er stoom uit mijn oren... Ik zal er wel een les moeten uit leren maar ik ben er alleen nog niet achter dewelke. Voer om over na te denken.
Ook voer om over na te denken is hoe we het gaan aanpakken met de verkoop van ons huis. Ik wil me tijdens de teacher training enkel kunnen concentreren op de yoga en op niets anders. Ik wil echt niet met een verkoop van een huis in mijn hoofd zitten, ik wil daar niet mee geconfronteerd worden. Daarnaast wil ik niet moeten terugvliegen om een handtekening te gaan zetten. Voor mij is heel die verkoop niet dringend en ik zou hem het liefst zien uitgesteld worden tot eind 2014 of totdat ik definitief weet of ik al dan niet terug naar België kom (alle mogelijkheden open houden hé). Natuurlijk wil VV het tegenovergestelde. Hij wil alles zo snel mogelijk achter de rug zodat hij een eigen huis kan kopen. Misschien is er een mogelijkheid om de notaris volmacht te geven en hoef ik me er niets van aan te trekken? Met nog twee weken voor mijn vertrek en de feestdagen ertussen, kadootjes die nog gekocht moeten worden, mensen die me absoluut nog willen zien etc, kan dit er eigenlijk echt meer bij...
De voorbereidingen zijn nog niet helemaal rond maar het zijn geen grote essentiële dingen meer die nog open staan. Dus ik ben er gerust in dat alles op zijn pootjes zal komen.
Emotioneel gaat het me goed doen om een tijdje volledig geen contact meer te hebben met VV. Het zijn stomme voorvalletjes die me doen ontploffen. Een sms-je om tussenpersoon te spelen bij zaken die hij nog af te handelen heeft met mijn broer en een vriend. Nee, ik doe dat niet meer! Ik ben zijn partner niet meer! Dat hij zijn dingen zelf regelt! Hij kan het geregeld krijgen om naar Griekenland te gaan met zijn blinde madam, dan moet hij dit ook maar regelen! Ik die hem daarover bel, hij die de telefoon zomaar inhaakt. Als de timing ongepast was, is het wel zo netjes om dat even te zeggen of gewoon niet op te nemen. Net voor dit alles gebeurde dacht ik nog dat mijn gevoelens voor VV echt wel weg waren. Maar dan wordt er op één of ander knoppeke gedrukt en komt er stoom uit mijn oren... Ik zal er wel een les moeten uit leren maar ik ben er alleen nog niet achter dewelke. Voer om over na te denken.
Ook voer om over na te denken is hoe we het gaan aanpakken met de verkoop van ons huis. Ik wil me tijdens de teacher training enkel kunnen concentreren op de yoga en op niets anders. Ik wil echt niet met een verkoop van een huis in mijn hoofd zitten, ik wil daar niet mee geconfronteerd worden. Daarnaast wil ik niet moeten terugvliegen om een handtekening te gaan zetten. Voor mij is heel die verkoop niet dringend en ik zou hem het liefst zien uitgesteld worden tot eind 2014 of totdat ik definitief weet of ik al dan niet terug naar België kom (alle mogelijkheden open houden hé). Natuurlijk wil VV het tegenovergestelde. Hij wil alles zo snel mogelijk achter de rug zodat hij een eigen huis kan kopen. Misschien is er een mogelijkheid om de notaris volmacht te geven en hoef ik me er niets van aan te trekken? Met nog twee weken voor mijn vertrek en de feestdagen ertussen, kadootjes die nog gekocht moeten worden, mensen die me absoluut nog willen zien etc, kan dit er eigenlijk echt meer bij...
Drama, schaatsen, happy end
Soms word ik toch zo moe van mezelf. Hoe ik van het kleinste prul een drama kan maken. Neem nu het volgende. Al jaren heb ik tijdens de kerstperiode zin om te schaatsen als ik de ijspiste zie op de kerstmarkt. Maar VV wilde nooit meedoen en dus deed ik dat dan ook maar niet. Dit jaar heb ik mezelf beloofd om het wel te doen. Maar mijn God, wat kan ik mezelf toch in de weg zitten...
Het is nochtans niet moeilijk hoor. Warm aankleden, naar ginder fietsen, betalen en schaatsen. Komt daar nog bij dat ik ontdekt heb dat ik gratis mag schaatsen omdat ik klant ben bij de sponserende bank. Het heeft 5 dagen geduurd vooraleer ik eindelijk mezelf er toe kunnen bewegen heb. En dat ging zo. Dag 1: opening kerstmarkt en ijspiste. Een beetje op mijn eentje rondgelopen om de boel te verkennen. Nee, vandaag niet, niet op de eerste dag. Al die mensen die erop staan te kijken... Nee toch maar niet. Dag 2: dag gevuld met andere bezigheden, er wel aan gedacht maar nee, te druk, morgen. Dag 3: Nee, te koud, geen zin, nog teveel andere dingen te doen. Dag 4: te emotioneel (zie vorige blogpost). Dag 5: Twijfel, twijfel. Ik moet naar de bib, dan ben ik er in de buurt en op een tijdstip dat het nog niet te druk gaat zijn. Maar ja, dan zit ik met die boeken. Een rugzak, dat hindert toch niet. Ja maar,... En zo ging de conversatie tussen bange en moedige Gedachtendoos nog even door in mijn hoofd.
Tot ik mezelf een spreekwoordelijk schop onder mijn kont heb gegeven, naar de bib ben gereden, niet teveel meer nagedachtheb, de ijspiste opgestapt ben en super genoten heb. In het begin was het nog wat wankel. Wat wil je, het moet bijna 20 jaar geleden zijn dat ik nog eens op schaatsen had gestaan. Maar na een tourke of 3 had ik de slag terug te pakken. Zalig, die wind rond mijn oren. Bijna niemand op de piste, dus tijd om er wat vaart achter te zetten. Whoehoe! Ik met een grote grijns op mijn gezicht zoevend over de piste. En dan, tjakka, foutje, boem patat op mijn gat! Oe, blauwe billen... Maar die grijns kreeg je niet meer van mijn gezicht... Voor geen meter...
Zie je, zo moeilijk is dat helemaal niet. En daarvoor heb ik dan 5 dagen nodig gehad... Is het omdat ik diep in mijn binnenste vond dat ik die ervaring met iemand moest kunnen delen, dat ik het niet waard was om ze alleen te hebben? Wie zal het zeggen? Ik ben in ieder geval superblij dat ik het uiteindelijk aangedurfd heb. En het zal niet de laatste keer geweest zijn, Gedachtendoos gaat de ijspiste nog onveilig maken... Ze weet nu tenslotte hoe het moet... ;-)
Het is nochtans niet moeilijk hoor. Warm aankleden, naar ginder fietsen, betalen en schaatsen. Komt daar nog bij dat ik ontdekt heb dat ik gratis mag schaatsen omdat ik klant ben bij de sponserende bank. Het heeft 5 dagen geduurd vooraleer ik eindelijk mezelf er toe kunnen bewegen heb. En dat ging zo. Dag 1: opening kerstmarkt en ijspiste. Een beetje op mijn eentje rondgelopen om de boel te verkennen. Nee, vandaag niet, niet op de eerste dag. Al die mensen die erop staan te kijken... Nee toch maar niet. Dag 2: dag gevuld met andere bezigheden, er wel aan gedacht maar nee, te druk, morgen. Dag 3: Nee, te koud, geen zin, nog teveel andere dingen te doen. Dag 4: te emotioneel (zie vorige blogpost). Dag 5: Twijfel, twijfel. Ik moet naar de bib, dan ben ik er in de buurt en op een tijdstip dat het nog niet te druk gaat zijn. Maar ja, dan zit ik met die boeken. Een rugzak, dat hindert toch niet. Ja maar,... En zo ging de conversatie tussen bange en moedige Gedachtendoos nog even door in mijn hoofd.
Tot ik mezelf een spreekwoordelijk schop onder mijn kont heb gegeven, naar de bib ben gereden, niet teveel meer nagedachtheb, de ijspiste opgestapt ben en super genoten heb. In het begin was het nog wat wankel. Wat wil je, het moet bijna 20 jaar geleden zijn dat ik nog eens op schaatsen had gestaan. Maar na een tourke of 3 had ik de slag terug te pakken. Zalig, die wind rond mijn oren. Bijna niemand op de piste, dus tijd om er wat vaart achter te zetten. Whoehoe! Ik met een grote grijns op mijn gezicht zoevend over de piste. En dan, tjakka, foutje, boem patat op mijn gat! Oe, blauwe billen... Maar die grijns kreeg je niet meer van mijn gezicht... Voor geen meter...
Zie je, zo moeilijk is dat helemaal niet. En daarvoor heb ik dan 5 dagen nodig gehad... Is het omdat ik diep in mijn binnenste vond dat ik die ervaring met iemand moest kunnen delen, dat ik het niet waard was om ze alleen te hebben? Wie zal het zeggen? Ik ben in ieder geval superblij dat ik het uiteindelijk aangedurfd heb. En het zal niet de laatste keer geweest zijn, Gedachtendoos gaat de ijspiste nog onveilig maken... Ze weet nu tenslotte hoe het moet... ;-)
Ik worstel...
Ik worstel heel erg met mijn gevoelens rond wat ik gisteren te horen heb gekregen. VV is na de tangoles nog even binnen geweest om den Trotter van Griekenland terug te brengen en om even te melden dat Molleke voor 4 weken met hem meegaat naar Griekenland. En dat ze daarna waarschijnlijk samen India, Nepal, Tibet en China gaan doen. AAAAAAHHH, dat waren onze plannen!!! Of toch zeker het laatste stuk!
Ja, Molleke, toen ik deze blogpost schreef heb ik haar naam lukraak gekozen, nog niet wetende dat ze mijn relatie/huwelijk zou ondermijnen. Blijkbaar is er intuïtie mee gemoeid geweest... Molleke komt ook terug in vorige blogposts als de vriendin van VV. Degene die 16 jaar ouder is en waarmee hij geen relatie heeft. Misschien geen romantische/sexuele relatie maar een relatie heeft hij er zeker mee want anders ga je er geen 4 weken mee op vakantie...
Het doet me echt pijn. Ik heb niet gekozen om alleen verder te moeten maar ik moet het wel doen! Alleen naar Azië, daar alleen gaan reizen omdat er geen partner meer is om het mee samen te doen. VV ging opnieuw beginnen, alleen, maar hij is helemaal niet alleen. Hij heeft iemand om mee te gaan. Hij hoeft niet alleen een café of restaurant binnen te stappen en medelijdend bekeken te worden. Hij hoeft zijn ervaringen niet alleen te verwerken. Ik moet dit wel allemaal doen. En hoe dankbaar ik ook ben voor alle lieve mensen rondom mij, die ene speciale persoon waar je alles mee deelt, mis ik heel hard. Aaaaah, het is niet eerlijk! Gillen zou ik willen doen, erop kloppen, roepen, tieren, schoppen,...
Maar Gedachtendoos blijft beschaafd en pinkt een traan weg...een hele vloedgolf...
Ja, Molleke, toen ik deze blogpost schreef heb ik haar naam lukraak gekozen, nog niet wetende dat ze mijn relatie/huwelijk zou ondermijnen. Blijkbaar is er intuïtie mee gemoeid geweest... Molleke komt ook terug in vorige blogposts als de vriendin van VV. Degene die 16 jaar ouder is en waarmee hij geen relatie heeft. Misschien geen romantische/sexuele relatie maar een relatie heeft hij er zeker mee want anders ga je er geen 4 weken mee op vakantie...
Het doet me echt pijn. Ik heb niet gekozen om alleen verder te moeten maar ik moet het wel doen! Alleen naar Azië, daar alleen gaan reizen omdat er geen partner meer is om het mee samen te doen. VV ging opnieuw beginnen, alleen, maar hij is helemaal niet alleen. Hij heeft iemand om mee te gaan. Hij hoeft niet alleen een café of restaurant binnen te stappen en medelijdend bekeken te worden. Hij hoeft zijn ervaringen niet alleen te verwerken. Ik moet dit wel allemaal doen. En hoe dankbaar ik ook ben voor alle lieve mensen rondom mij, die ene speciale persoon waar je alles mee deelt, mis ik heel hard. Aaaaah, het is niet eerlijk! Gillen zou ik willen doen, erop kloppen, roepen, tieren, schoppen,...
Maar Gedachtendoos blijft beschaafd en pinkt een traan weg...een hele vloedgolf...
Het voorlopig laatste tangosalon...
was een succes. De muziek was een leuke afwisseling tussen neo en oude tango. De companie was gezellig en ik heb bijna geen tijd gehad om op mijn stoel te gaan zitten. Ik heb vele mooie dansen mogen doen en daar ben ik heel dankbaar om. Ik ga hem missen, die tango... Maar wie weet kom ik in Azië wel ergens op een plaats waar ze deze mooie dans dansen. Afwachten maar en nog genieten van de laatste twee lessen.
Verbaasd...
Stel je het volgende scenario voor: drie dames in een café. Eentje gelukkig getrouwd en twee kindjes, de andere twee (waaronder gedachtendoos) single. Ze kennen elkaar van d'unief, zien elkaar niet zo regelmatig. Dan zou je toch denken dat er een heel geanimeerd gesprek ontstaat over vanalles en nog wat? Ik kan me in ieder geval al heel wat leuke onderwerpen bedenken om over te praten. Zoals de wijsneuzige uitspraken van de kindjes waarop de mama niet weet wat ze moet zeggen. De perikelen om aan een relatie te geraken, over dates en hoe die gaan. Over hoe gedachtendoos omgaat met het nieuwe singlebestaan. (Nog geen dates, laat me maar even op mijn plooi komen, ik ben trouwens binnen 5 weken het land uit, beter om hier niemand te moeten achterlaten.) Niets van dit alles! Werk! Het heeft zo ongeveer 95% van de tijd over werk gegaan! En van die 95% heeft gedachtendoos voor 1% bijgedragen aan het gesprek. Als er nu 1 ding is waar ik in mijn vrije tijd niet wil aan denken, laat staan over praten, is het toch wel dat.
Gedachtendoos heeft dan maar van op een afstandje zitten luisteren, zitten voelen hoe de gevoelens van frustratie zich opbouwden, geprobeerd om het gesprek naar andere onderwerpen af te leiden, gemerkt dat die pogingen consequent gesaboteerd werden en het daarbij dan maar gelaten. De gevoelens van frustratie veranderden langzaam in gevoelens van verbazing en verwondering. Verwondering over het feit dat een persoon heel haar leven rond haar werk bouwt. Wat als dat een keertje wegvalt?
Het was niet het leuke, ontspannende avondje op café geweest dat ik in gedachten had (wat is er nu leuk aan heel de avond over werk praten???) maar ik heb wel weer een waardevolle les geleerd. Ik ben goed bezig, mijn leven is gebouwd op verschillende pijlers. Als er daar eentje onderuit valt, is het geen ramp. Ik zal niet instorten. Net zoals ik niet ingestort ben toen VV onze relatie heeft verbroken. Het wegvallen van die pijler heeft in eerste instantie voor wat instabiliteit en een aantal emotionele uitbarstingen en inzinkingen gezorgd maar door het verschuiven van de vriendschap- en vrije tijdspijler staat mijn leven weer vrij stabiel. De ik-kan-het-alleen-ook-aan en de ik-hou-van-mezelf pijler staan nog niet altijd even stevig. Dat heb ik afgelopen weekend mogen ervaren. Gedachten in de trant van "zie mij hier nu zitten" en "ik wil een man die mij vastpakt" en "ik kan dit niet aan" vlogen door mijn hoofd. Maar dan, op het juiste moment, was er toch weer iemand/iets die me uit die stemming haalde. Ik mag me gelukkig prijzen...
Gedachtendoos heeft dan maar van op een afstandje zitten luisteren, zitten voelen hoe de gevoelens van frustratie zich opbouwden, geprobeerd om het gesprek naar andere onderwerpen af te leiden, gemerkt dat die pogingen consequent gesaboteerd werden en het daarbij dan maar gelaten. De gevoelens van frustratie veranderden langzaam in gevoelens van verbazing en verwondering. Verwondering over het feit dat een persoon heel haar leven rond haar werk bouwt. Wat als dat een keertje wegvalt?
Het was niet het leuke, ontspannende avondje op café geweest dat ik in gedachten had (wat is er nu leuk aan heel de avond over werk praten???) maar ik heb wel weer een waardevolle les geleerd. Ik ben goed bezig, mijn leven is gebouwd op verschillende pijlers. Als er daar eentje onderuit valt, is het geen ramp. Ik zal niet instorten. Net zoals ik niet ingestort ben toen VV onze relatie heeft verbroken. Het wegvallen van die pijler heeft in eerste instantie voor wat instabiliteit en een aantal emotionele uitbarstingen en inzinkingen gezorgd maar door het verschuiven van de vriendschap- en vrije tijdspijler staat mijn leven weer vrij stabiel. De ik-kan-het-alleen-ook-aan en de ik-hou-van-mezelf pijler staan nog niet altijd even stevig. Dat heb ik afgelopen weekend mogen ervaren. Gedachten in de trant van "zie mij hier nu zitten" en "ik wil een man die mij vastpakt" en "ik kan dit niet aan" vlogen door mijn hoofd. Maar dan, op het juiste moment, was er toch weer iemand/iets die me uit die stemming haalde. Ik mag me gelukkig prijzen...
Gedichtje
Onderstaand gedichtje beschrijft perfect hoe ik nu probeer mijn leven te leiden. Met de nadruk op probeer. Soms wil ik ze nog wel eens buitensluiten, die nare gedachten, maar dan bonzen ze alleen maar harder op de deur of komen ze langs de achterdeur binnen...
De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg:
elke ochtend weer bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase...
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt.
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
(Jalaluddin Rumi, Perzische dichter)
De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg:
elke ochtend weer bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase...
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt.
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
(Jalaluddin Rumi, Perzische dichter)
Magie:
Het bestaat nog in deze wereld. Gedachtendoos wordt helemaal meegesleept in de avonturen van Yelena, een meisje dat gered wordt van de strop, voorproever wordt van de commandant, haar magische vermogens en de liefde ondekt en daar ook weer van gescheiden wordt... Prachtig! De hele wereld rondom mij verandert in de wereld die beschreven wordt in de "Studie"" boeken van Maria Snyder. Dat noem ik nu eens magie. De gave om een lezer zo te laten opgaan in een verhaal dat die alles rondom zich vergeet. Alle zorgen, kwaaltjes, verdriet,... Vergeten, weg. Vervangen door de spannende avonturen van onze heldin. Wat bewonder ik de mensen die deze magische gave hebben! Eén van hun magische producten, boek genaamd, maakt het leven van duizende mensen aangenamer. Zo mooi. Ja, magie, het bestaat echt nog in deze wereld...
Een sms-je:
Ben jij thuis voor een theetje? Huh, VV die mij een sms-je stuurt om een theetje te komen drinken? Waar moet ik me nu aan verwachten? Wat bleek: hij kwam den Trotter van Griekenland halen maar eerst heeft hij nog verteld waarmee hij bezig is. Op een donderdagavond weggaan tot vroeg in de morgen. Op een vrijdagavond naar een concert gaan van "hoge en lage tonen" (????). Twee uur rijden op een zaterdagavond voor een tangosalon. En dat alles met zijn 16 jaar oudere vriendin waarvan hij volhoudt dat ze niets met elkaar hebben maar die misschien wel mee naar Griekenland gaat. Daar deed hij zeer vaag over.
Als ik zijn relaas aanhoor, komen een aantal bedenkingen naar boven.
1) Dit is niet de man die ik 12 jaar gekend heb. Door de week uitgaan tot 's morgens vroeg? Nee, nooit, werken was wat telde en dat zou hij nooit verwaarloosd hebben. Naar een concert gaan? Alleen als ik het voorstelde en dan pas na aandringen. Uit zichzelf? No way! Twee uur rijden voor een tangosalon? Vroeger was drie kwartier al te ver.... Welkom vreemde man.
2) Het is weer de vrouw die aanbrengt en bepaalt. Hij zegt als vanouds weer overal ja op. Ik snap het wel hoor. Iets nieuws is altijd leuk maar hij zit weer terug in hetzelfde patroon van altijd maar ja zeggen. Het patroon waardoor hij met mij gebroken heeft. Hij ging voor zichzelf denken en beslissen. Niet meer iemand anders laten bepalen. Ik zie het...
Is het mijn probleem? Nee, helemaal niet! Maar hij heeft nog altijd een plaatsje in mijn hart en als ik dit dan zie gebeuren kan ik alleen maar hopen dat hij geen 12 jaar meer nodig heeft om te beseffen dat hij zichzelf weer helemaal kwijt is...
Voila, dat moest er effe uit!
Als ik zijn relaas aanhoor, komen een aantal bedenkingen naar boven.
1) Dit is niet de man die ik 12 jaar gekend heb. Door de week uitgaan tot 's morgens vroeg? Nee, nooit, werken was wat telde en dat zou hij nooit verwaarloosd hebben. Naar een concert gaan? Alleen als ik het voorstelde en dan pas na aandringen. Uit zichzelf? No way! Twee uur rijden voor een tangosalon? Vroeger was drie kwartier al te ver.... Welkom vreemde man.
2) Het is weer de vrouw die aanbrengt en bepaalt. Hij zegt als vanouds weer overal ja op. Ik snap het wel hoor. Iets nieuws is altijd leuk maar hij zit weer terug in hetzelfde patroon van altijd maar ja zeggen. Het patroon waardoor hij met mij gebroken heeft. Hij ging voor zichzelf denken en beslissen. Niet meer iemand anders laten bepalen. Ik zie het...
Is het mijn probleem? Nee, helemaal niet! Maar hij heeft nog altijd een plaatsje in mijn hart en als ik dit dan zie gebeuren kan ik alleen maar hopen dat hij geen 12 jaar meer nodig heeft om te beseffen dat hij zichzelf weer helemaal kwijt is...
Voila, dat moest er effe uit!
Zaterdagavond...
Een aantal mensen gebeld. Noppes, ze bleken allemaal koppeltjes-in-de-zetel-avond gepland te hebben. Uiteindelijk 1 iemand bereid gevonden om mee te gaan maar wel pas na haar toneelvoorstelling.
Ja wadde. Acteurs en actrices, dat is toch echt wel een ras apart. Hoe dat zij een toneelstuk kunnen analyseren van voor naar achter en van achter naar voor. Hoe dat zij dingen bekijken waar ik die in't publiek zat gewoon niet bij stil heb gestaan. Op den duur geniet je niet meer van het stuk zelf maar ben je het aan't kapot analyseren. En dan de uitspraken over medespelers en -speelsters... De beste vond ik toch wel: "Denkt die dat er regenbogen uit zijn gat komen, ofwa???!!!" Ik kwam niet meer bij!
Ik had me de zaterdagavond anders voorgesteld maar ik kan niet zeggen dat ik er niet van genoten heb.
Let's make a memory
Vrijdagavond: twee uitnodigingen komen binnen. Eentje voor een gezellig avondje eten en drinken onder koppels en eentje voor een lekker-uit-de-bol-gaan party met single ladies en gentlemen. Als nieuwbakken single lady is de keuze dan vrij snel gemaakt.
Het was me het avondje wel: eentje om in te kaderen. Eerst een gratis filmpje meegepikt. Al maar goed dat mijn maag gevuld was want al dat eten dat in "Bella Martha" werd getoond. Je zou er reuzehonger van gekregen hebben. Wat napraten bij een drankje, nadien richting vriendin haar huis om onze uitdossing, make-up etc in orde te brengen. En hup, naar de place to be voor een vet feestje. Dachten we... Veel ambiance was er niet toen we binnenkwamen. Veel volk wel. Na wat wringen en duwen een plaatsje gevonden waar we niet te ver van de bar stonden maar toch voldoende ruimte hadden om te dansen.
Het feestje is losgekomen en gedanst hebben we. En geflirt. En gezoend. Wat??? Gezoend??? Nee, dat was in mijn dromen... Of toch niet? Het was in ieder geval heel vroeg in de morgen vooraleer ik, na een laatste glaasje cava in een poepsjiek Berchems herenhuis, in bed gerold ben en mijn ogen dichtgedaan heb. De vogeltjes floten al en de zon kwam stilletjes kijken hoe ik me met een glimlach op mijn gezicht nestelde in de armen van de slaap.
Drie uur later liep de wekker af. De boosdoener: een afspraak bij de kapper. Met kleine oogjes maar met een helder hoofd - Bob zijn heeft zo zijn voordelen- op de afspraak verschenen. Samen met de haren vielen de laatste gevoelens voor VV van me af. Wat een nachtje stappen allemaal niet kan doen...
Het was me het avondje wel: eentje om in te kaderen. Eerst een gratis filmpje meegepikt. Al maar goed dat mijn maag gevuld was want al dat eten dat in "Bella Martha" werd getoond. Je zou er reuzehonger van gekregen hebben. Wat napraten bij een drankje, nadien richting vriendin haar huis om onze uitdossing, make-up etc in orde te brengen. En hup, naar de place to be voor een vet feestje. Dachten we... Veel ambiance was er niet toen we binnenkwamen. Veel volk wel. Na wat wringen en duwen een plaatsje gevonden waar we niet te ver van de bar stonden maar toch voldoende ruimte hadden om te dansen.
Het feestje is losgekomen en gedanst hebben we. En geflirt. En gezoend. Wat??? Gezoend??? Nee, dat was in mijn dromen... Of toch niet? Het was in ieder geval heel vroeg in de morgen vooraleer ik, na een laatste glaasje cava in een poepsjiek Berchems herenhuis, in bed gerold ben en mijn ogen dichtgedaan heb. De vogeltjes floten al en de zon kwam stilletjes kijken hoe ik me met een glimlach op mijn gezicht nestelde in de armen van de slaap.
Drie uur later liep de wekker af. De boosdoener: een afspraak bij de kapper. Met kleine oogjes maar met een helder hoofd - Bob zijn heeft zo zijn voordelen- op de afspraak verschenen. Samen met de haren vielen de laatste gevoelens voor VV van me af. Wat een nachtje stappen allemaal niet kan doen...
Pré-Soirée
Flikkerende lichten, dreunende beats.
Een hand op mijn schouder.
Een mond dicht tegen mijn oor.
Een lach, een knipoog.
Een arm rond me.
Samen gek doen.
Mijn hart in mijn keel.
Flirten, wat was dat ook al weer?
Oh ja, dit geweldige gevoel.
Plots, lichten aan, muziek gedaan.
Bruusk ontwaken.
Spijtige blik.
Eén onuitgesproken vraag.
Afspraak over twee weken?
Een hand op mijn schouder.
Een mond dicht tegen mijn oor.
Een lach, een knipoog.
Een arm rond me.
Samen gek doen.
Mijn hart in mijn keel.
Flirten, wat was dat ook al weer?
Oh ja, dit geweldige gevoel.
Plots, lichten aan, muziek gedaan.
Bruusk ontwaken.
Spijtige blik.
Eén onuitgesproken vraag.
Afspraak over twee weken?
Allerlei hersenspinsels
Er is zoveel in mijn leven aan de gang. Ik sta erbij en kijk ernaar. En laat het over me komen. Mijn relatie die verbroken is en op de één of andere manier omgezet wordt in iets anders. Geen partners meer.
Vrienden? Zo voelt het nog niet helemaal. Nog niet altijd. Kan dat eigenlijk wel? Velen geloven van niet, raden me aan om het contact volledig te verbreken, zeggen dat de wonde van de breuk op deze manier niet kan helen. Ik voel het anders. Volgens mij kan een vriendschap groeien uit een relatie. Misschien moeilijker maar het kan. En nee, dat is niet uit onrealistische hoop dat het ooit nog goed komt. Het is voor mij heel duidelijk dat VV echt niets meer voor me voelt (tenzij af en toe irritatie, maar dat is ook een gevoel natuurlijk...). We zoeken naar een manier om met mekaar om te gaan. Het moet nog wat groeien, wat het ook is, wat het ook zal worden: een vriendschap of 'somebody I used to know'.
Danspartners? Absoluut. Het voelt vertrouwd om met hem te dansen. Ik weet wat het betekent wanneer hij bepaalde moves maakt. Dat hij het even niet meer weet wanneer hij in 'trapjes' begint te dansen. Ik voel zijn gemoedstoestand aan de manier waarop hij danst: gespannen of relaxed.
Gisteren toen ik eindelijk in mijn zetel kon ploffen, schoot er ineens volgende gedachte door mijn hoofd: Heb ik VV eigenlijk wel echt graag gezien? Het antwoord daarop is JA. Ja, ik heb hem echt graag gezien, ik zie hem nog graag. Maar ik heb VV nooit nodig gehad om me een compleet mens te voelen. VV was een heel fijn extraatje, dat mijn leven kruidde. Het is niet leuk om een extraatje te moeten afgeven maar ik ben er niet minder door geworden. Ik ben nog steeds een compleet mens. Met alle gevoelens en emoties die daar bijhoren. Die er ook al waren voor hem, met hem en er nog steeds zijn.
En als ik die gevoelens toelaat, me er niet tegen verzet komt al hetgene ik nodig heb als vanzelf naar me toe. Uitnodigingen voor etentjes en feestjes, een lief berichtje van iemand die ik al heel lang niet meer gehoord had, een telefoontje. Ik sta ervan versteld hoeveel liefde, vriendschap en medeleven ik van alle kanten krijg. Het maakt me dankbaar. Heel dankbaar.
Ondertussen komt Thailand dichterbij. Het grootste deel van het lesgeld is betaald. Wat een heel gedoe geweest is via Paypal. De papieren voor het tijdskrediet liggen te wachten om binnen gedaan te worden bij de RVA en de afspraak voor de laatste inentingen is gemaakt. Ik kijk er enorm naar uit. Al besef ik heel goed dat ik geen te hoge verwachtingen mag koesteren. Het is niet dat het daar ineens allemaal ten goede gaat veranderen. Ik zal het zelf moeten doen, ook daar! Maar toch zal ik blij zijn om even uit mijn vertrouwde omgeving weg te zijn. Om even weg te zijn van alles en iedereen. Om mijn verleden achter me te laten. Ik ben er klaar voor: opnieuw beginnen met een ongeschreven boek om elk moment in te vullen. Om open te staan voor alles en iedereen die op mijn pad komt.
Vrienden? Zo voelt het nog niet helemaal. Nog niet altijd. Kan dat eigenlijk wel? Velen geloven van niet, raden me aan om het contact volledig te verbreken, zeggen dat de wonde van de breuk op deze manier niet kan helen. Ik voel het anders. Volgens mij kan een vriendschap groeien uit een relatie. Misschien moeilijker maar het kan. En nee, dat is niet uit onrealistische hoop dat het ooit nog goed komt. Het is voor mij heel duidelijk dat VV echt niets meer voor me voelt (tenzij af en toe irritatie, maar dat is ook een gevoel natuurlijk...). We zoeken naar een manier om met mekaar om te gaan. Het moet nog wat groeien, wat het ook is, wat het ook zal worden: een vriendschap of 'somebody I used to know'.
Danspartners? Absoluut. Het voelt vertrouwd om met hem te dansen. Ik weet wat het betekent wanneer hij bepaalde moves maakt. Dat hij het even niet meer weet wanneer hij in 'trapjes' begint te dansen. Ik voel zijn gemoedstoestand aan de manier waarop hij danst: gespannen of relaxed.
Gisteren toen ik eindelijk in mijn zetel kon ploffen, schoot er ineens volgende gedachte door mijn hoofd: Heb ik VV eigenlijk wel echt graag gezien? Het antwoord daarop is JA. Ja, ik heb hem echt graag gezien, ik zie hem nog graag. Maar ik heb VV nooit nodig gehad om me een compleet mens te voelen. VV was een heel fijn extraatje, dat mijn leven kruidde. Het is niet leuk om een extraatje te moeten afgeven maar ik ben er niet minder door geworden. Ik ben nog steeds een compleet mens. Met alle gevoelens en emoties die daar bijhoren. Die er ook al waren voor hem, met hem en er nog steeds zijn.
En als ik die gevoelens toelaat, me er niet tegen verzet komt al hetgene ik nodig heb als vanzelf naar me toe. Uitnodigingen voor etentjes en feestjes, een lief berichtje van iemand die ik al heel lang niet meer gehoord had, een telefoontje. Ik sta ervan versteld hoeveel liefde, vriendschap en medeleven ik van alle kanten krijg. Het maakt me dankbaar. Heel dankbaar.
Ondertussen komt Thailand dichterbij. Het grootste deel van het lesgeld is betaald. Wat een heel gedoe geweest is via Paypal. De papieren voor het tijdskrediet liggen te wachten om binnen gedaan te worden bij de RVA en de afspraak voor de laatste inentingen is gemaakt. Ik kijk er enorm naar uit. Al besef ik heel goed dat ik geen te hoge verwachtingen mag koesteren. Het is niet dat het daar ineens allemaal ten goede gaat veranderen. Ik zal het zelf moeten doen, ook daar! Maar toch zal ik blij zijn om even uit mijn vertrouwde omgeving weg te zijn. Om even weg te zijn van alles en iedereen. Om mijn verleden achter me te laten. Ik ben er klaar voor: opnieuw beginnen met een ongeschreven boek om elk moment in te vullen. Om open te staan voor alles en iedereen die op mijn pad komt.
Het land even ingeruild voor het water
Een leuke avond, veel gelachen, veel gepraat, veel gedanst. Weinig aan VV gedacht, me niet slecht of eenzaam gevoeld. Hem toch wel een klein beetje gemist. Het dansen met hem voelt nog altijd het fijnst, het meest vertrouwd...
Zondagmorgen: veel te vroeg wakker na dat fijne avondje uit. Met een grote geeuw uit het grote bed gestapt. Een verwachtingsvol gevoel: ik mag het land even inruilen voor het water. Een twee uur durende boottocht van Gent naar Sas-van-gent. Onderweg thee drinken, koekjes knabbelen, genieten van het geluid van de motor, het rustig schommelen van de boot, de kat die komt kopjes geven. Toch even terugdenken aan diezelfde tocht 2 maand geleden, toen nog met VV. Het jammer vinden dat hij er nu niet bij is. Dat hij het verschil niet kan voelen tussen het wijdse van op het dek te zitten en het knusse van binnen te zitten. Ja, ik mis hem. Niet omdat ik hem nodig heb om me compleet te voelen maar omdat we nog zoveel te ontdekken hadden, omdat we nog zoveel konden groeien. Ieder apart maar ook als koppel. Het gevoel hebben dat ons verhaal niet af is, nog niet eens goed en wel begonnen was.
Die gevoelens en gedachten maar snel van me afschudden, me er niet door laten meeslepen, me concentreren op het moment. Het fijne moment op het water... Blij zijn met al die lieve mensen om me heen. Blij zijn met alle oprechte steun.
Alles is goed
Twee weken alleen terug in mijn huisje. Opnieuw een eigen routine proberen op te bouwen. Merken dat je nog steeds aan 'jouw' kant van het bed gaat liggen. Uit frustratie op 'zijn' kant gaan liggen. Nee, dat voelt niet goed. Dan maar in het midden van dat grote bed. En ja hoor, ik heb geslapen als een roosje.
Zo goed als elke avond al iets op het programma gehad: griekse les, yoga, iets gaan drinken/eten met een vriendin, toneel gaan kijken, uitgenodigd zijn bij mijn broer, gaan dansen,... Ik ben dankbaar voor al deze mensen in mijn leven, die me tijdens deze moeilijke periode steunen.
Ik ben ook heel dankbaar voor de inzichten en de wijsheid die ik uit de yoga en de spiritualiteit haal. Het leven in het moment, het moment echt toelaten. Als ik dat kan en doe, zie ik in dat er geen probleem is. De problemen zijn enkel de verhaaltjes in mijn hoofd. Het "oh, het is toch zo erg dat hij me laten zitten heeft, dat ik nu alleen ben, dat ik geen armen meer rond mij heb, dat er niemand is die op me wacht,..." Op dit moment ben ik deze tekst aan het typen en is er niets meer dan het typen. Mijn vingers die over het toetsenbord gaan, het gevoel van de toetsen in te drukken. Voila, niets meer. En dat is goed. Alles is goed.
Zo goed als elke avond al iets op het programma gehad: griekse les, yoga, iets gaan drinken/eten met een vriendin, toneel gaan kijken, uitgenodigd zijn bij mijn broer, gaan dansen,... Ik ben dankbaar voor al deze mensen in mijn leven, die me tijdens deze moeilijke periode steunen.
Ik ben ook heel dankbaar voor de inzichten en de wijsheid die ik uit de yoga en de spiritualiteit haal. Het leven in het moment, het moment echt toelaten. Als ik dat kan en doe, zie ik in dat er geen probleem is. De problemen zijn enkel de verhaaltjes in mijn hoofd. Het "oh, het is toch zo erg dat hij me laten zitten heeft, dat ik nu alleen ben, dat ik geen armen meer rond mij heb, dat er niemand is die op me wacht,..." Op dit moment ben ik deze tekst aan het typen en is er niets meer dan het typen. Mijn vingers die over het toetsenbord gaan, het gevoel van de toetsen in te drukken. Voila, niets meer. En dat is goed. Alles is goed.
Turbulente dagen
Het zijn drie turbulente weken geweest. Eerst mijn ouders en mijn broer op de hoogte brengen van de breuk. Zij zitten met evenveel, misschien nog wel meer vragen dan ik. Ik kan ze niet beantwoorden. Ze zijn bezorgd om mij. Ik maak het redelijk goed. Twee dagen na de breuk heb ik een workshop gehad rond hart-energie en hart-chakra. Zeer mooi, zeer bijzonder, zeer emotioneel, zeer helend. Ik voel het nog altijd doorwerken. De kracht die daar naar boven gekomen is, helpt me om dicht bij mezelf te blijven. Te huilen als ik die behoefte voel maar ook te genieten van mooie momenten: mensen die zeggen dat ze aan me gedacht hebben, het zonnetje dat door de wolken breekt, een hartverwarmend sms-je. Kleine dingen maken mijn dag.
Een week na de breuk zijn we samen 2 weken op vakantie vertrokken. Zowat iedereen verklaarde ons voor gek. En toch ben ik heel blij dat we geweest zijn. We hebben twee aparte kamers genomen en hebben veel dingen apart gedaan. Toch zijn er tussen ons ook mooie, intense, emotionele momenten geweest die me een klein beetje meer inzicht hebben gegeven in het waarom. Hij is zover van zichzelf afgedwaald in de 12 jaar dat we samen geweest zijn. Hij moet zichzelf terugvinden. Ik ben heel benieuwd naar de man die gaat te voorschijn komen. Jammer dat hij vindt dat hij dat alleen moet doen, dat ik daar niet bij in betrokken mag zijn, dat ik die weg niet samen met hem mag afleggen.
Tijdens de vakantie bijna dagelijks yoga gedaan, ofwel op het strand ofwel onder een olijfboom. Wat een luxe, wat een fijne manier om de boel de boel te laten, om uit je hoofd in je lichaam te komen. Om echt in het moment te zijn. Die yoga, samen met de twee kleine boekjes van Eckhart Tolle (de stilte spreekt en De kracht van het Nu in de praktijk) en de nawerking van de hart-workshop hebben me enorm geholpen om de verhalen in mijn hoofd af te kappen. Om in het moment te blijven. Vrijheid zit wel degelijk in jezelf, niet in de uiterlijke omstandigheden. Ik heb gemerkt dat ik altijd de vrijheid heb om me goed of slecht te voelen, dat ik de vrijheid heb om die keuze te maken. De keuze om toch, ondanks de situatie, een fijne vakantie te hebben.
Maar op een gegeven moment eindigt de vakantie en moet je terug naar het 'echte' leven. Het terug verhuizen naar mijn vroeger plekje was emotioneel zeer zwaar. Ik wenen, hij wenen, verloren staan tussen de verhuisdozen, aandenkens tegenkomen, weer in tranen uitbarsten, niet weten hoe verder. Maar stilletjes kregen alle spulletjes hun eigen plaatsje. Sommigen exact waar ze anderhalf jaar eerder stonden, andere een heel nieuwe plek en weer andere heb ik uit mijn leven gegooid. Dan de vrienden op de hoogte gebracht via een kort berichtje op facebook. Vanuit alle hoeken zoveel mooie en hartverwarmende reakties gekregen. Ze weten het niet want niemand is op de hoogte van deze blog maar bij deze een heel dikke welgemeende merci.
Ook mijn ventje wil ik bedanken omdat hij nog steeds met mij wil gaan tangodansen, omdat hij me een klein beetje van zijn gevoelens toont omtrent dit alles, omdat hij me niet radicaal uit zijn leven bant.
Lieve schat, ik zal je missen, je was mijn rots in de branding, degene waar ik altijd kon op terugvallen. Je stille aanwezigheid, zelfs al waren we ver van elkaar, gaf me kracht, maakte dat deze wereld een mooie plek was. Liefde is wat ik voel en vanuit deze liefde wens ik je een mooie en fascinerende zoektocht naar jezelf, naar je geluk. Zoek het niet te ver want het ligt dichter bij je dan je denkt...
Een week na de breuk zijn we samen 2 weken op vakantie vertrokken. Zowat iedereen verklaarde ons voor gek. En toch ben ik heel blij dat we geweest zijn. We hebben twee aparte kamers genomen en hebben veel dingen apart gedaan. Toch zijn er tussen ons ook mooie, intense, emotionele momenten geweest die me een klein beetje meer inzicht hebben gegeven in het waarom. Hij is zover van zichzelf afgedwaald in de 12 jaar dat we samen geweest zijn. Hij moet zichzelf terugvinden. Ik ben heel benieuwd naar de man die gaat te voorschijn komen. Jammer dat hij vindt dat hij dat alleen moet doen, dat ik daar niet bij in betrokken mag zijn, dat ik die weg niet samen met hem mag afleggen.
Tijdens de vakantie bijna dagelijks yoga gedaan, ofwel op het strand ofwel onder een olijfboom. Wat een luxe, wat een fijne manier om de boel de boel te laten, om uit je hoofd in je lichaam te komen. Om echt in het moment te zijn. Die yoga, samen met de twee kleine boekjes van Eckhart Tolle (de stilte spreekt en De kracht van het Nu in de praktijk) en de nawerking van de hart-workshop hebben me enorm geholpen om de verhalen in mijn hoofd af te kappen. Om in het moment te blijven. Vrijheid zit wel degelijk in jezelf, niet in de uiterlijke omstandigheden. Ik heb gemerkt dat ik altijd de vrijheid heb om me goed of slecht te voelen, dat ik de vrijheid heb om die keuze te maken. De keuze om toch, ondanks de situatie, een fijne vakantie te hebben.
Maar op een gegeven moment eindigt de vakantie en moet je terug naar het 'echte' leven. Het terug verhuizen naar mijn vroeger plekje was emotioneel zeer zwaar. Ik wenen, hij wenen, verloren staan tussen de verhuisdozen, aandenkens tegenkomen, weer in tranen uitbarsten, niet weten hoe verder. Maar stilletjes kregen alle spulletjes hun eigen plaatsje. Sommigen exact waar ze anderhalf jaar eerder stonden, andere een heel nieuwe plek en weer andere heb ik uit mijn leven gegooid. Dan de vrienden op de hoogte gebracht via een kort berichtje op facebook. Vanuit alle hoeken zoveel mooie en hartverwarmende reakties gekregen. Ze weten het niet want niemand is op de hoogte van deze blog maar bij deze een heel dikke welgemeende merci.
Ook mijn ventje wil ik bedanken omdat hij nog steeds met mij wil gaan tangodansen, omdat hij me een klein beetje van zijn gevoelens toont omtrent dit alles, omdat hij me niet radicaal uit zijn leven bant.
Lieve schat, ik zal je missen, je was mijn rots in de branding, degene waar ik altijd kon op terugvallen. Je stille aanwezigheid, zelfs al waren we ver van elkaar, gaf me kracht, maakte dat deze wereld een mooie plek was. Liefde is wat ik voel en vanuit deze liefde wens ik je een mooie en fascinerende zoektocht naar jezelf, naar je geluk. Zoek het niet te ver want het ligt dichter bij je dan je denkt...
The End - en het voelt niet goed
The End - gedaan, fini, schluβ, finished. De man van mijn leven heeft besloten om een punt te zetten achter onze relatie. Twaalf en half jaar samen en nu is het gedaan. Hij kan me geen reden geven. Een aantal kleine irritaties die zich ophopen maar waarvan hij tegen mij nooit iets heeft laten blijken. Nooit heb ik eens gehoord: hé zeg, dat vind ik niet fijn of daar kan ik niet tegen. Alles was altijd goed.
Ik voel me klein, nietig, mislukt, boos, bang, verdrietig. Alles tegelijkertijd. Ik heb me de ogen uit mijn hoofd geweend. Het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof hij niet wil vechten voor ons. Voor mij gaat het nog maar anderhalve maand slecht. Toen heeft hij me voor het eerst iets gezegd over zijn gevoelens van twijfel. Voor mij voelt het dan ook aan alsof hij het heel snel opgeeft. Anderhalve maand vechten voor een relatie van 12 jaar? Dat lijkt mij zeer kort. Ik voel me aan de kant gezet, gedumpt. Het meisje reageert/doet iets anders dan wat ik in mijn hoofd had, dus ik zet ze aan de kant. Met het meisje praten, uitleggen wat ze doet, hoe dat verschilt met wat je in je hoofd had, hoe jij zou willen wat er gedaan moet worden, die stap is overgeslagen. We gaan van: "Ah niet goed" naar "Ah weg dan". Het zou fijn geweest zijn mocht het van "Ah niet goed" naar "Ah iets anders proberen dan" gegaan zijn.
Maar kijk, als jij niet wil vechten, kan ik niet anders doen dan je laten gaan. Ook al zou ik het anders willen. Het doet me denken aan de volgende liedjestekst: Ik wil jouw schouder om op te huilen, jouw huis om in te schuilen, maar alles wat ik wil lijkt zover weg, zover weg van mij...
Het ga je goed mijn ventje, ik hoop dat je het geluk vindt. Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden ook al doet het nu allemaal verschrikkelijk veel pijn. This is not the end because in the end everything will be allright, if it is not allright, it is not the end yet....
20 september 2013: een dag om snel te vergeten
Ik voel me klein, nietig, mislukt, boos, bang, verdrietig. Alles tegelijkertijd. Ik heb me de ogen uit mijn hoofd geweend. Het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof hij niet wil vechten voor ons. Voor mij gaat het nog maar anderhalve maand slecht. Toen heeft hij me voor het eerst iets gezegd over zijn gevoelens van twijfel. Voor mij voelt het dan ook aan alsof hij het heel snel opgeeft. Anderhalve maand vechten voor een relatie van 12 jaar? Dat lijkt mij zeer kort. Ik voel me aan de kant gezet, gedumpt. Het meisje reageert/doet iets anders dan wat ik in mijn hoofd had, dus ik zet ze aan de kant. Met het meisje praten, uitleggen wat ze doet, hoe dat verschilt met wat je in je hoofd had, hoe jij zou willen wat er gedaan moet worden, die stap is overgeslagen. We gaan van: "Ah niet goed" naar "Ah weg dan". Het zou fijn geweest zijn mocht het van "Ah niet goed" naar "Ah iets anders proberen dan" gegaan zijn.
Maar kijk, als jij niet wil vechten, kan ik niet anders doen dan je laten gaan. Ook al zou ik het anders willen. Het doet me denken aan de volgende liedjestekst: Ik wil jouw schouder om op te huilen, jouw huis om in te schuilen, maar alles wat ik wil lijkt zover weg, zover weg van mij...
Het ga je goed mijn ventje, ik hoop dat je het geluk vindt. Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden ook al doet het nu allemaal verschrikkelijk veel pijn. This is not the end because in the end everything will be allright, if it is not allright, it is not the end yet....
20 september 2013: een dag om snel te vergeten
Gekozen voor mezelf
Na een aantal voorvallen waarvan ik het gevoel kreeg dat ik enkel tot het meubilair behoor, dat ik niet waard ben om mee te praten, dat er andere mensen/vrouwen zijn die meer over zijn intiem leven en zijn gevoelens weten dan ik, heb ik besloten om voor mezelf te kiezen. Ik heb mijn huisje, dat nu toch niet verhuurd is, grondig van onder tot boven aangepakt. Alle spullen die ik er niet meer wil hebben eruit gedaan. En nu kan ik het stilletjes terug tot een thuis beginnen om te toveren. Voor mij alleen. Al is het maar voor de laatste drie maanden voor het grote Thailand-avontuur begint, het gaat me deugd doen. Een plek volledig van mij, waar hij mag komen als gast. En waar hij mijn regels te respecteren heeft. Hoe vaak ik er ga zijn, zal een beetje afhangen van hoe ik me voel.
Over respect gesproken: ik wil niet op de tweede of derde plaats komen, ik wil dat hij me betrekt in wat er in zijn leven, zijn hoofd en zijn hart omgaat. Ik voel me nu zo afgewezen. Alsof ik maar een aanhangsel ben dat af en toe ook nog eens aandacht nodig heeft. Maar ja, dan heeft hij alles al gezegd tegen zijn vriendin. Dus wat schiet er voor mij nog over?
Daarnaast heb ik het gevoel dat hij dingen voor me achterhoudt. Zogezegd met de reden 'me niet te willen kwetsen'. Bullshit, het niet weten, maar het ergens wel aanvoelen, kwetst nog veel meer dan het wel te weten. Want nu kan ik alleen maar raden wat er aan de hand is. Waar hij zit, wat hij aan het doen is, wie bij hem is. Het wel weten doet ook pijn, maar dan is er maar één mogelijkheid, nu zijn er honderden. De ene al wat 'erger' dan de andere.
Kon ik het allemaal maar loslaten. Kon ik me er allemaal maar niet druk om maken. Kon het me allemaal maar niet raken. Soms lukt het, als ik in het moment ben. Soms helemaal niet. Vandaag helemaal niet...
Over respect gesproken: ik wil niet op de tweede of derde plaats komen, ik wil dat hij me betrekt in wat er in zijn leven, zijn hoofd en zijn hart omgaat. Ik voel me nu zo afgewezen. Alsof ik maar een aanhangsel ben dat af en toe ook nog eens aandacht nodig heeft. Maar ja, dan heeft hij alles al gezegd tegen zijn vriendin. Dus wat schiet er voor mij nog over?
Daarnaast heb ik het gevoel dat hij dingen voor me achterhoudt. Zogezegd met de reden 'me niet te willen kwetsen'. Bullshit, het niet weten, maar het ergens wel aanvoelen, kwetst nog veel meer dan het wel te weten. Want nu kan ik alleen maar raden wat er aan de hand is. Waar hij zit, wat hij aan het doen is, wie bij hem is. Het wel weten doet ook pijn, maar dan is er maar één mogelijkheid, nu zijn er honderden. De ene al wat 'erger' dan de andere.
Kon ik het allemaal maar loslaten. Kon ik me er allemaal maar niet druk om maken. Kon het me allemaal maar niet raken. Soms lukt het, als ik in het moment ben. Soms helemaal niet. Vandaag helemaal niet...
Alles komt goed... in the end
Zaterdag een hele mooie dag. Bbq met vrienden, eten, drinken, lachen, praten, badminton spelen. Genoten. Tot op een gegeven moment ik besefte dat ik één oorbel kwijt was. Niet zomaar een oorbel maar mijn trouwoorbel. Die met rozekwarts voor de liefde en aquamarijn voor helderheid van geest en zelfexpressie. Ineens was ik compleet van de kaart. Het was een teken, een teken dat alles rondom mij aan't instorten is. Eerst mijn verlovingsring die ik verloren ben, nu mijn oorbel. Waarom moet mij dit overkomen? Al huilend in de keuken, zoeken naar een pillamp, daarmee proberen een oorbel te zoeken. Niets gevonden. Weg ontspanning, hallo piekeren. Besloten om maar in mijn bed te kruipen. Mijn ventje die me volgde. Hij heeft me heel dicht tegen zich aangetrokken, terwijl ik al snikkend mijn onzekerheid uitsprak. "Alles komt goed" fluisterde hij, het heeft alleen tijd nodig. Ik heb me aan zijn woorden en aan hem vastgeklampt.
's Anderendaags 's morgens opgestaan en direkt gaan zoeken. Ik heb geen minuut nodig gehad, ik zag ze direkt liggen in het gras. Is dit ook een teken? Alles komt goed... In the end...
's Anderendaags 's morgens opgestaan en direkt gaan zoeken. Ik heb geen minuut nodig gehad, ik zag ze direkt liggen in het gras. Is dit ook een teken? Alles komt goed... In the end...
Een goede week
Deze week is een goede week. In mijn beleving betekent dat de rollercoaster min of meer tot stilstand is gekomen. Uitgenomen de woede-uitbarsting van maandag ben ik eigenlijk best wel gelukkig. Zolang ik in het moment ben, kan ik echt genieten van de dingen die gebeuren. Lachen met gekke situaties, zoals die kluns die een volle plateau schuimwijn over een ober kiepert. De kluns knalrood, zich uitputtend in verontschuldigingen, de ober, de voorkant volledig doorweekt, geen spier vertrekkend, zijn waardigheid behoudend. Het had een scene kunnen zijn in één of andere Engelse komische serie. Genieten van een goed gesprek, waaruit af en toe inzichten kunnen ontstaan. Me nestelen in de zetel met een kopje thee, gezet op chinese wijze. Heerlijk. En zelfs de woede-uitbarsting was goed want had ik ze toen niet toegelaten zou ze nu nog altijd aan het gisten zijn. Sommige mensen begrijpen niet dat ik nog kan genieten van het moment. Als zij in mijn plaats zouden zijn, zouden ze de zwartste periode van hun leven doormaken. Ik heb het al eens op die manier doorgemaakt toen een vorige relatie uiteen gevallen is. Het heeft me drie jaar van mijn leven gekost. Drie jaar waarin ik me meer slecht dan goed voelde. Drie jaar waarin ik op automatische piloot leefde en deed wat er van me verwacht werd (op dat moment studeren en een diploma halen). Ik ben niet van plan om die zelfde weg op te gaan. Ik wil mijn leven bewust meemaken, hier en nu. Niet in een parallelle realiteit van had ik maar... of was het toch maar... of als...
Oke, er zijn momenten dat het pijn doet. Ik laat die pijn dan ook toe. Moet ik op dat moment huilen? Dan huil ik, doe ik dat niet dan duurt de pijn heel de dag. Laat ik het toe, dan kan het op een half uurtje over zijn. Oke, de intimiteit is gereduceerd tot zo ongeveer nul maar een vinger, een trillend speeltje en wat fantasie nemen de grootste behoefte weg. Oke, ik zou willen dat het anders was, dat we nog altijd dat mooie koppel waren dat we een half jaar geleden waren, dat hij niet twijfelde, dat hij met heel zijn hart kon zeggen: ik zie je graag. Zo is het niet. Moet ik daarom mijn leven stilzetten? Ik denk het niet. Ik weet voor mezelf dat hij de man van mijn leven is, anders zou ik niet ja gezegd hebben toen hij me gevraagd heeft om te trouwen... Volgens mij hebben we mekaar nog veel te leren en kunnen we alleen maar groeien in onze relatie. Ik heb mijn keuze gemaakt, de keuze is nu aan hem. En hij mag alle tijd nemen die hij denkt nodig te hebben. Ik zet alleen mijn leven niet stil voor hem.
Rollercoaster van emoties
Gevoelens gaan op en neer. Nu ben ik sterk, het volgende moment barst ik in tranen uit. Nu ben ik kwaad, het volgende moment wil ik alleen maar wegkruipen ergens diep in een donker hoekje. Ik voel me zo machteloos. En ik haat het om machteloos te zijn. En dus verslind ik boeken (voornamelijk e-boeken die ik download via obscure sites) waarvan ik denk dat ze een oplossing kunnen bieden. Zo heb ik deze week o.a gelezen: "working on yourself doesn't work", "make every man want you", "how to create a magical relationship", "transurfing 1" en "love in the present tense".
Love in the present tense is een 'echt' boek en heeft me enorm aangesproken. Het laat je op een andere manier kijken naar je relatie en hoe jij daarin staat. Ik zou willen dat mijn ventje het boek ook zou kunnen lezen. Helaas is hij geen lezer en al helemaal niet in het Engels...
Ondertussen zijn er momenten dat ik het ook niet meer weet. Ik weet niet meer hoe ik me moet gedragen, wat ik nog wel kan doen, wat ik beter niet doe. Zet ik een masker op van onverschilligheid of laat ik toch mijn gevoelens zien? Wat zijn die gevoelens nog? Hoe ga ik om met de fysieke afstand die er tussen ons is? Vroeger liepen we altijd hand in hand, nu niet meer. Vroeger gaven we mekaar spontaan al eens een zoen zomaar midden op straat, nu is het alsof er 700 man tussen ons staat. Soms vraag ik me af of ik niet beter alleen doorga, ik weet dat ik dat kan. Ik heb hem niet nodig om mijn leven te leven. Ik heb mijn leven niet stilgezet omdat er nu een ring aan mijn vinger zit en ik heb hem ook nooit gevraagd om dat te doen.
Aan de andere kant geeft het universum me misschien wel exact wat ik nodig heb. Als het tijd is om uit te zoeken hoe deze relatie me kan helpen om te groeien, door bvb eindelijk eens mijn gevoelens te tonen ipv ze altijd in te houden, is dit wel de ideale situatie. En toch ben ik bang. Bang dat hij me in de steek zal laten door alles wat er boven gaat komen. Gek eigenlijk want vijf regels hierboven zeg ik nog dat ik zonder hem door kan gaan... En ik meen het ook... Waar ben ik dan echt bang voor?
Ondertussen is middernacht gepasseerd. Ik ben klaarwakker. Onbegrijpelijk, dat meisje dat 9 uur slaap per nacht nodig heeft, zit op dit uur nog achter haar pc. Ik heb het geprobeerd, om half 11 in mijn bed. Draaien en keren, om half 12 er maar weer uit. Mijn gedachten toevertrouwd aan het scherm. Alles om die stroom te kanaliseren, om niet compleet gek te worden.
Meditatie zeg je? Soms ben ik er echt te onrustig voor, mijn lichaam wil niet blijven zitten, mijn geest draait dol. Misschien moet ik maar eens zoeken naar een actieve meditatie.
Love in the present tense is een 'echt' boek en heeft me enorm aangesproken. Het laat je op een andere manier kijken naar je relatie en hoe jij daarin staat. Ik zou willen dat mijn ventje het boek ook zou kunnen lezen. Helaas is hij geen lezer en al helemaal niet in het Engels...
Ondertussen zijn er momenten dat ik het ook niet meer weet. Ik weet niet meer hoe ik me moet gedragen, wat ik nog wel kan doen, wat ik beter niet doe. Zet ik een masker op van onverschilligheid of laat ik toch mijn gevoelens zien? Wat zijn die gevoelens nog? Hoe ga ik om met de fysieke afstand die er tussen ons is? Vroeger liepen we altijd hand in hand, nu niet meer. Vroeger gaven we mekaar spontaan al eens een zoen zomaar midden op straat, nu is het alsof er 700 man tussen ons staat. Soms vraag ik me af of ik niet beter alleen doorga, ik weet dat ik dat kan. Ik heb hem niet nodig om mijn leven te leven. Ik heb mijn leven niet stilgezet omdat er nu een ring aan mijn vinger zit en ik heb hem ook nooit gevraagd om dat te doen.
Aan de andere kant geeft het universum me misschien wel exact wat ik nodig heb. Als het tijd is om uit te zoeken hoe deze relatie me kan helpen om te groeien, door bvb eindelijk eens mijn gevoelens te tonen ipv ze altijd in te houden, is dit wel de ideale situatie. En toch ben ik bang. Bang dat hij me in de steek zal laten door alles wat er boven gaat komen. Gek eigenlijk want vijf regels hierboven zeg ik nog dat ik zonder hem door kan gaan... En ik meen het ook... Waar ben ik dan echt bang voor?
Ondertussen is middernacht gepasseerd. Ik ben klaarwakker. Onbegrijpelijk, dat meisje dat 9 uur slaap per nacht nodig heeft, zit op dit uur nog achter haar pc. Ik heb het geprobeerd, om half 11 in mijn bed. Draaien en keren, om half 12 er maar weer uit. Mijn gedachten toevertrouwd aan het scherm. Alles om die stroom te kanaliseren, om niet compleet gek te worden.
Meditatie zeg je? Soms ben ik er echt te onrustig voor, mijn lichaam wil niet blijven zitten, mijn geest draait dol. Misschien moet ik maar eens zoeken naar een actieve meditatie.
meditatie helpt echt
Om om te gaan met het onweer boven mijn leven (zie vorige post) helpt het me echt om zoveel mogelijk in het moment te blijven en de verhaaltjes in mijn hoofd zo snel mogelijk af te breken.
Meditatie is een manier om me daarbij te helpen. De meditatie die ik op youtube gevonden heb, doet wonderen. Het brengt me telkens weer aan het huilen wanneer ik erin zit maar achteraf voel ik me zoveel beter. Rustiger, liefdevoller. Heel veel dank aan de persoon die ze gepost heeft! Voor degenen die zelf eens willen proberen, hierbij de link guided love meditation
Meditatie is een manier om me daarbij te helpen. De meditatie die ik op youtube gevonden heb, doet wonderen. Het brengt me telkens weer aan het huilen wanneer ik erin zit maar achteraf voel ik me zoveel beter. Rustiger, liefdevoller. Heel veel dank aan de persoon die ze gepost heeft! Voor degenen die zelf eens willen proberen, hierbij de link guided love meditation
onweer
Ik dacht dat we gelukkig waren. Blijkbaar had ik het mis. Of toch voor de helf. Ik was gelukkig, jij niet. Toen jij de woorden uitsprak, daverde mijn wereld op zijn grondvesten. Een donderslag bij heldere hemel. Of toch niet? In de verte had ik al wat wolken gezien: jij was zo afwezig, je trok je terug. Ach, dat zou wel overwaaien. Nooit had ik kunnen voorzien dat het onweer zo snel en zo heftig zou komen opzetten.
Het is donker en koud. De wind trekt aan. De regen stort met bakken naar beneden. Ik kan niet anders dan het allemaal over me heen laten komen. Hoe meer ik me verzet, hoe erger het wordt. Ik probeer mee te gaan met de wind in plaats van er tegenin te fietsen. Ik probeer een scheur in de wolken te ontdekken in plaats van te denken dat het nooit meer overgaat. Laat de regen de frustraties, de pijn, de woede, de eenzaamheid, de hopeloosheid, de angst en de twijfel wegspoelen. Niet alleen bij mij, ook bij jou, zodat we verfrist en gelouterd kunnen beginnen aan een nieuw avontuur in ons samenzijn. Al dan niet onder hetzelfde dak.
...
Onzekerheid en verdriet krijgen de bovenhand. Woede sluimert. Bovenal voel ik liefde. Liefde voor alles wat geweest is en voor alles wat hopelijk nog moet komen.
Je moet niets
Achter de pc. Pfff, geen zin meer. Ik sta op. Loop wat rond. Wat nu gedaan? Grr... weet het niet. Chaos in mijn gedachten. Terug achter de pc. Kan me niet concentreren. Naar de zetel. Neem het boek. 2 zinnen. Nee, geen zin om te lezen. Naar de keuken. Iets om te eten? NEE, dat is geen oplossing! Naar boven. Wat doe ik hier eigenlijk? Ik weet niet wat ik wil, ik weet niet wat ik moet doen, heb het gevoel dat niets lukt. Drentel van hier naar daar. Beland in kleermakerszit op een geïmproviseerd meditatiekussen. Mijn benen willen opstaan, mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik praat tegen mezelf.
Ademen, dat is wat je moet doen. Ademen, niets anders. Volg die adem.
Kijk waar hij naar binnen gaat.
Kijk waar hij eindigt.
Kijk hoe hij naar buiten gaat.
En weer opnieuw.
Onrust, weerstand. "Adem, focus op je adem!"
Langzaam minder gedachten,
meer rust.
Plots tranen. Ze rollen over mijn wangen. Ik veeg ze niet weg. Ik adem.
Meer tranen, snikken.
Laat maar komen, ik adem.
Zuivering. Rust
Eindelijk rust.
Ik adem, tranen drogen op.
Ik ben
Ademen, dat is wat je moet doen. Ademen, niets anders. Volg die adem.
Kijk waar hij naar binnen gaat.
Kijk waar hij eindigt.
Kijk hoe hij naar buiten gaat.
En weer opnieuw.
Onrust, weerstand. "Adem, focus op je adem!"
Langzaam minder gedachten,
meer rust.
Plots tranen. Ze rollen over mijn wangen. Ik veeg ze niet weg. Ik adem.
Meer tranen, snikken.
Laat maar komen, ik adem.
Zuivering. Rust
Eindelijk rust.
Ik adem, tranen drogen op.
Ik ben
Alsof ik herexamen heb...
En dan merk je dat je op drie jaar al heel veel geleerd hebt, maar ook weer heel veel terug bent vergeten. En ik dacht nochtans dat ik een goed geheugen had. Ahum, weer een illusie minder...
Natuurlijk is praktijkervaring de beste leerschool. Spijtig genoeg moet ik nog wachten tot eind september om mijn vaardigheden uit te proberen op native speakers. Ik ben al serieus aan't aftellen, nog 8 weken en half... (ik zet het nog net niet om in dagen, uren en minuten want dan zie je de tijd tenminste veel sneller naar beneden gaan...)
Ik ben er ook nog niet goed uit wat ik moet doen met volgend schooljaar. Wegens te weinig studenten gaat er geen 4de jaar ingericht worden. Wat ik kan doen is het 3de terug opnieuw doen. En ik weet niet goed of het de moeite is om daarvoor elke week van Antwerpen naar Gent te rijden. Zeker nu ik weet dat het maar tot december zal zijn. Vanaf januari zal de dees met heel andere dingen bezig zijn. Het grootste deel van de tijd toch. Het grappige is dat Agame het Ananda Resort aanraadt als verblijf en dit wordt gerund door twee Grieken... I made my reservation, dus wie weet hou ik dat Grieks toch nog een beetje op pijl.
approval for TTC
Nu kan ik beginnen met de praktische zaken: vluchten boeken, verblijf boeken, inentingen gaan halen, visum regelen en ergens witte kledij gaan kopen. Ja, ik weet het. Cliché tot en met, die yogi's met hun witte kledij. Ik heb me laten vertellen dat wit een symbool is voor zuiverheid. Ik beschouw mezelf nu niet direkt als zuiver. Laten we elkaar niet mis verstaan. Ik douch me regelmatig, poets mijn tanden zoals iedereen tweemaal per dag, heb geen vuile randen onder mijn nagels,... Maar dat bedoel ik niet met zuiverheid. Zuiverheid in de zin van zuiver van lichaam = clean eten (hmm af en toe), geen vlees (ook af en toe), geen alcohol (nog werk aan), sigaretten (gelukkig nooit aan begonnen) of drugs (ver van weg gebleven) en zuiver van geest (duidelijk nog werk aan). Vandaar dat ik me niet direkt geroepen voel om het symbool van zuiverheid om mijn lichaam te draperen. Komt daar nog bij dat ik absoluut niet met wit sta...
Maar soit, ze vragen dat om ons TTC-deelnemers te kunnen onderscheiden van de "gewone" leerlingen dus ik zal op koopjesjacht moeten. Gelukkig is het nog solden...
And suddenly it hit me
rigth between the eyes. Mooie uitdrukking maar dat is wel hoe het voelde toen volgende gedachte ineens inviel. Waar ze vandaan kwam, geen enkel idee maar het was en is nog altijd zeer toepasselijk en actueel.
"Ik zit te wachten op een betere toekomst"
Morgen wordt alles beter en daarom doe ik nu maar niets. Niets anders dan wachten op morgen want dan is het beter. Maar morgen wordt vandaag en gisteren en toch is er niets veranderd. Hoe kan dat nu? Morgen ging toch alles beter worden?
Morgen zal niet beter zijn als ik NU niets verander. Ik moet het NU doen, NU beginnen en NU verder doen. Niet morgen, niet volgende week, niet volgende maand. NU. Mijn ventje heeft in zijn trouwkostuum volgende zin laten borduren: Today is life, tomorrow never comes. Zoveel waarheid dat in dat zinnetje vervat zit. Het besef begint langzaam door te dringen. Ik borduur erop verder, NU...
"Ik zit te wachten op een betere toekomst"
Morgen wordt alles beter en daarom doe ik nu maar niets. Niets anders dan wachten op morgen want dan is het beter. Maar morgen wordt vandaag en gisteren en toch is er niets veranderd. Hoe kan dat nu? Morgen ging toch alles beter worden?
Morgen zal niet beter zijn als ik NU niets verander. Ik moet het NU doen, NU beginnen en NU verder doen. Niet morgen, niet volgende week, niet volgende maand. NU. Mijn ventje heeft in zijn trouwkostuum volgende zin laten borduren: Today is life, tomorrow never comes. Zoveel waarheid dat in dat zinnetje vervat zit. Het besef begint langzaam door te dringen. Ik borduur erop verder, NU...
tijdskrediet... of toch niet?
Gedachtendoos is blij maar heeft toch een beetje een naar gevoel. De aanvraag voor het tijdskrediet is "principieel" goedgekeurd door het hoger management. Mondeling dus. Met de voorwaarde dat het enkel doorgaat als er drie maanden voor de gevraagde ingangsdatum nog een plaatsje vrij is. En dit alles zonder pittige discussie. Zit daar iets achter? Of ga ik het te ver zoeken? Ik zal maar even in mijn stoel gaan zitten, dan kan ik er afstand van nemen.
Stoel? Welke stoel? Mijn innerlijke stoel. Nooit van gehoord? Ik ook niet, tot twee weken geleden. Maar wat een ontdekking! Het heeft me geholpen om de gesprekken met baas en hoger management door te komen zonder emotioneel betrokken te raken dwz zonder tranen, zonder woede, zonder alles persoonlijk op te nemen. Eigenlijk om het allemaal van een afstand te bekijken en er niet door geraakt te worden.
Maar wat is dat dan, die innerlijke stoel? Heel simpel eigenlijk. Het is een plaats in jezelf, zo ergens in het midden van je hersenen, waar jij een stoel, zetel, bad of iets zet waar je rustig van wordt. Vanuit dat plekje, waar er enkel rust heerst, geen emoties, geen gedachten, geen gevoelens, enkel puur rust, bekijk je de wereld rondom jou. Je ziet en voelt wat er gebeurt maar je gaat er niet meer in mee. Je blijft in die rust. Heerlijk!
En natuurlijk, alles wat heerlijk is, kan niet lang blijven duren. Dikwijls wordt je uit je stoel getrokken door gebeurtenissen of gedachten. Ga je toch weer piekeren over wat en hoe en wat als. De kunst is om dan tegen jezelf te zeggen: "Gedachtendoos, je bent weer bezig, ga eens terug in je stoel zitten!" Soms lukt het, soms ook niet. Maar als het lukt, is de wereld een fijnere plaats.
Stoel? Welke stoel? Mijn innerlijke stoel. Nooit van gehoord? Ik ook niet, tot twee weken geleden. Maar wat een ontdekking! Het heeft me geholpen om de gesprekken met baas en hoger management door te komen zonder emotioneel betrokken te raken dwz zonder tranen, zonder woede, zonder alles persoonlijk op te nemen. Eigenlijk om het allemaal van een afstand te bekijken en er niet door geraakt te worden.
Maar wat is dat dan, die innerlijke stoel? Heel simpel eigenlijk. Het is een plaats in jezelf, zo ergens in het midden van je hersenen, waar jij een stoel, zetel, bad of iets zet waar je rustig van wordt. Vanuit dat plekje, waar er enkel rust heerst, geen emoties, geen gedachten, geen gevoelens, enkel puur rust, bekijk je de wereld rondom jou. Je ziet en voelt wat er gebeurt maar je gaat er niet meer in mee. Je blijft in die rust. Heerlijk!
En natuurlijk, alles wat heerlijk is, kan niet lang blijven duren. Dikwijls wordt je uit je stoel getrokken door gebeurtenissen of gedachten. Ga je toch weer piekeren over wat en hoe en wat als. De kunst is om dan tegen jezelf te zeggen: "Gedachtendoos, je bent weer bezig, ga eens terug in je stoel zitten!" Soms lukt het, soms ook niet. Maar als het lukt, is de wereld een fijnere plaats.
Werken en het gedoe errond deel 2
Een week na het boze telefoontje uiteindelijk mijn gesprek met de baas gehad. De toon was heel anders dan tijdens het telefoontje. Toen hij begon met te vragen hoe het met me was dacht ik: ha je hebt je managementboek gelezen...
Een verontschuldiging is er niet uitgekomen, veel nieuws ook niet: weer het verhaal van die aantal klantenbezoeken en dat ik daar op afgerekend zou worden. Niet persé door hem maar wel door het hoger management. Ja natuurlijk...
Ik heb hem verteld van mijn voornemen om volgend jaar een jaar tijdskrediet op te nemen. En toen werd het stil aan de overkant. Voor eventjes. Hij had zijn antwoord vrij snel klaar: dat hij dat allemaal vanuit persoonlijk perspectief wel begreep maar dat het niet zo evident zou zijn dat dit zomaar zou aanvaard worden. Want ja, ik moest toch begrijpen dat ik met mijn productkennis en klantenkennis niet zomaar door eender welke interimmer kon vervangen worden. Huh? Nu ben ik ineens onmisbaar, ik dacht dat ik vijf minuten geleden een andere klok hoorde luiden... Wat het er ook van is, de bal is aan het rollen, het hoger management wordt ingelicht. Ik verwacht nog een stevige discussie vooraleer de verlossende handtekening zal gezet worden. Als ze al gezet wordt...
Nu, de aanvraag voor de teacher training course in binnen. Normaal zou ik binnen drie weken moeten weten of ik toegelaten wordt. En handtekening of niet, ik ga. Met of zonder tijdskrediet.
Een verontschuldiging is er niet uitgekomen, veel nieuws ook niet: weer het verhaal van die aantal klantenbezoeken en dat ik daar op afgerekend zou worden. Niet persé door hem maar wel door het hoger management. Ja natuurlijk...
Ik heb hem verteld van mijn voornemen om volgend jaar een jaar tijdskrediet op te nemen. En toen werd het stil aan de overkant. Voor eventjes. Hij had zijn antwoord vrij snel klaar: dat hij dat allemaal vanuit persoonlijk perspectief wel begreep maar dat het niet zo evident zou zijn dat dit zomaar zou aanvaard worden. Want ja, ik moest toch begrijpen dat ik met mijn productkennis en klantenkennis niet zomaar door eender welke interimmer kon vervangen worden. Huh? Nu ben ik ineens onmisbaar, ik dacht dat ik vijf minuten geleden een andere klok hoorde luiden... Wat het er ook van is, de bal is aan het rollen, het hoger management wordt ingelicht. Ik verwacht nog een stevige discussie vooraleer de verlossende handtekening zal gezet worden. Als ze al gezet wordt...
Nu, de aanvraag voor de teacher training course in binnen. Normaal zou ik binnen drie weken moeten weten of ik toegelaten wordt. En handtekening of niet, ik ga. Met of zonder tijdskrediet.
Werk en al het gedoe errond
Ik werk niet graag. Maar dat heb ik hier al een paar keer neergeschreven. Ik ben eigenlijk gewoon jaloers op de mensen die hun werk graag doen, die er fluitend voor uit hun bed komen, die om half 6 's avonds opkijken van "huh is het al zo laat?" Ik ben er dus geen van de die.
Ik sleep me 's morgens naar mijn pc, vraag me dikwijls af waar ik in godsnaam mee bezig ben. Ik doe alleen wat ik echt moet doen, ik zal dus zelden zelf werk gaan zoeken. Aan mijn aantal klantenbezoeken kom ik nooit. Maar mijn klanten krijgen wel snel antwoord op hun vragen want ik heb mezelf niet overladen met werk ;-)
Ik weet dat ik tot nu toe al twee en een half jaar goed wegkom met het beetje dat ik wel doe. Mijn cijfers zijn goed dus veel kunnen ze niet zeggen maar vandaag is er toch een emmer overgelopen bij mijn baas. En dat om een domme mail die ik hem gestuurd had... Ik heb een boze telefoon gekregen, dat mijn motivatie niet goed zat (euh ja, daar kan ik niet veel op zeggen dus maar wijselijk gezwegen), dat ik wat meer initiatief moet nemen (hmm, ja wat werk betreft. Nee wat problemen oplossen betreft, ik roep hem alleen te hulp bij hetgene dat ik zelf niet opgelost krijg en moet hij nu net daarover vallen), dat ik veel verlof neem (duh, hij heeft evenveel verlof als ik, neem hem dan ook hé en sorry dat ik gebruik maak van mijn recht op educatief verlof) en dat wij eens dringend moesten samenzitten om dit allemaal te bespreken...
Benieuwd wat het gaat worden. Veel nieuws zal het weer niet zijn. Nee hoor, er wordt niet vergeleken met mijn 10 jaar jongere collega die niet weet wat ze eerst moet doen, haar klanten maar drie weken na datum antwoordt, volledig overstresst is maar wel veel meer dan haar vooropgesteld aantal bezoeken doet. Maar je zou er toch beter een voorbeeld aan nemen... Ja...Ik vraag me dan ook af of het geen goed moment is om hem van mijn plannen voor 2014 op de hoogte te stellen. Dan weet hij ineens waar het gebrek van motivatie vandaan komt... Het is nog vroeg en waarschijnlijk neem ik een groot risico maar wanneer is het wel het goede moment? Eerst maar eens het gesprek afwachten, het was wel dringend maar een datum is er nog niet vastgelegd. Ik heb hem nochtans gezegd wanneer ik wel en niet kon. Tja, wie heeft er dan een gebrek aan initiatief...;-)
Wordt vervolgd...
Ik sleep me 's morgens naar mijn pc, vraag me dikwijls af waar ik in godsnaam mee bezig ben. Ik doe alleen wat ik echt moet doen, ik zal dus zelden zelf werk gaan zoeken. Aan mijn aantal klantenbezoeken kom ik nooit. Maar mijn klanten krijgen wel snel antwoord op hun vragen want ik heb mezelf niet overladen met werk ;-)
Ik weet dat ik tot nu toe al twee en een half jaar goed wegkom met het beetje dat ik wel doe. Mijn cijfers zijn goed dus veel kunnen ze niet zeggen maar vandaag is er toch een emmer overgelopen bij mijn baas. En dat om een domme mail die ik hem gestuurd had... Ik heb een boze telefoon gekregen, dat mijn motivatie niet goed zat (euh ja, daar kan ik niet veel op zeggen dus maar wijselijk gezwegen), dat ik wat meer initiatief moet nemen (hmm, ja wat werk betreft. Nee wat problemen oplossen betreft, ik roep hem alleen te hulp bij hetgene dat ik zelf niet opgelost krijg en moet hij nu net daarover vallen), dat ik veel verlof neem (duh, hij heeft evenveel verlof als ik, neem hem dan ook hé en sorry dat ik gebruik maak van mijn recht op educatief verlof) en dat wij eens dringend moesten samenzitten om dit allemaal te bespreken...
Benieuwd wat het gaat worden. Veel nieuws zal het weer niet zijn. Nee hoor, er wordt niet vergeleken met mijn 10 jaar jongere collega die niet weet wat ze eerst moet doen, haar klanten maar drie weken na datum antwoordt, volledig overstresst is maar wel veel meer dan haar vooropgesteld aantal bezoeken doet. Maar je zou er toch beter een voorbeeld aan nemen... Ja...Ik vraag me dan ook af of het geen goed moment is om hem van mijn plannen voor 2014 op de hoogte te stellen. Dan weet hij ineens waar het gebrek van motivatie vandaan komt... Het is nog vroeg en waarschijnlijk neem ik een groot risico maar wanneer is het wel het goede moment? Eerst maar eens het gesprek afwachten, het was wel dringend maar een datum is er nog niet vastgelegd. Ik heb hem nochtans gezegd wanneer ik wel en niet kon. Tja, wie heeft er dan een gebrek aan initiatief...;-)
Wordt vervolgd...
Een woordje van dank
aan de zonnegod die dan uiteindelijk mijn gebed toch heeft verhoord. Ik dank u op mijn blote knietjes dat het op mijn trouwdag stralend weer was. Nog een beetje friskes maar daar zwijgen we over...
Het was een zalige dag die nog altijd een glimlach op mijn lippen brengt als ik er terug aan denk. Alles is gelopen zoals ik wilde, geen stress, relaxed met de mensen die je het liefst om je heen hebt.
De huwelijksreis heeft enorm deugd gedaan. Ook hier hetzelfde concept, huurautotje en we zien wel waar we terecht kunnen, geen stress. Hele mooie dingen gezien, hele lieve mensen ontmoet, lekker gegeten en gedronken, zalig niks gedaan aan het strand. De Peloponesos heeft het allemaal. Absoluut een aanrader!
En nu back to reality....
Het was een zalige dag die nog altijd een glimlach op mijn lippen brengt als ik er terug aan denk. Alles is gelopen zoals ik wilde, geen stress, relaxed met de mensen die je het liefst om je heen hebt.
De huwelijksreis heeft enorm deugd gedaan. Ook hier hetzelfde concept, huurautotje en we zien wel waar we terecht kunnen, geen stress. Hele mooie dingen gezien, hele lieve mensen ontmoet, lekker gegeten en gedronken, zalig niks gedaan aan het strand. De Peloponesos heeft het allemaal. Absoluut een aanrader!
En nu back to reality....
Gebed aan de Zonnegod
Gedachtendoos kijkt naar de voorspellingen voor zaterdag en denkt dat de weergoden mijn vorig pleidooi maar niks vonden... Ik probeer het opnieuw en nu wat duidelijker:
Lieve Zonnegod,
Laat aub zaterdag jouw Stralende Zelf zien boven Gent. Verjaag de boze wolkengod, droog de regengod uit, verbrand de koudegod en plak de windgod zijne mond dicht. Een bruid moet stralen en dat kan ik alleen maar als er geen kiekenvel op mijn blote armen staat, als ik niet moet ineenkrimpen van de kou, als ik me niet moet verstoppen onder een paraplu en als mijn kapsel niet alle kanten uitsteekt. En kom nu niet af dat mijnen bruidegom mij maar warm moet houden. Die heeft het op dat moment te druk met zijnen tekst van buiten te leren.
Voila, dus nog even voor de duidelijkheid, we hebben het hier over nu zaterdag 27 april 2013 van 10 tot 19u, 't is maar dat je je niet vergist van dag... Temperatuur graag tussen 20 en 25 graden, dat mag je zelf kiezen, wel in de plus hé.
Natuurlijk krijg je daarvoor iets in de plaats: mijn eeuwigdurende dankbaarheid en devotie. En als je het niet voor mij wil doen, doe het dan voor de mama en de papa, zij willen hun dochter waarvan ze nooit verwacht hadden dat die ooit nog eens ging trouwen alles geven, dus ook een stralende, zonnige, warme trouwdag.
Dank u wel en een dikke knuffel op voorhand
uw toegewijde dienares
Gedachtendoos
Lieve Zonnegod,
Laat aub zaterdag jouw Stralende Zelf zien boven Gent. Verjaag de boze wolkengod, droog de regengod uit, verbrand de koudegod en plak de windgod zijne mond dicht. Een bruid moet stralen en dat kan ik alleen maar als er geen kiekenvel op mijn blote armen staat, als ik niet moet ineenkrimpen van de kou, als ik me niet moet verstoppen onder een paraplu en als mijn kapsel niet alle kanten uitsteekt. En kom nu niet af dat mijnen bruidegom mij maar warm moet houden. Die heeft het op dat moment te druk met zijnen tekst van buiten te leren.
Voila, dus nog even voor de duidelijkheid, we hebben het hier over nu zaterdag 27 april 2013 van 10 tot 19u, 't is maar dat je je niet vergist van dag... Temperatuur graag tussen 20 en 25 graden, dat mag je zelf kiezen, wel in de plus hé.
Natuurlijk krijg je daarvoor iets in de plaats: mijn eeuwigdurende dankbaarheid en devotie. En als je het niet voor mij wil doen, doe het dan voor de mama en de papa, zij willen hun dochter waarvan ze nooit verwacht hadden dat die ooit nog eens ging trouwen alles geven, dus ook een stralende, zonnige, warme trouwdag.
Dank u wel en een dikke knuffel op voorhand
uw toegewijde dienares
Gedachtendoos
Wat gaat de tijd toch snel
Nog minder dan 4 weken en het is zover. De grote dag... Het begint nu toch te kriebelen. Maar misschien is dat eerder omdat er nog wat dingen moeten gedaan worden die ik altijd uitgesteld heb met de gedachte: och nog tijd genoeg...
Overmorgen wordt het trouwkleed aangepast. Mijn inspanningen met sporten en eten zijn de laatste weken weer afgeweken in de slechte richting, dus de 7 cm buik die ik kwijt was, zijn er ondertussen maar 5,5 meer... Maar aan de andere kant denk ik dan: ik wil dat trouwkleed achteraf nog kunnen aandoen om te gaan tangodansen en als ik zowiezo niet op dat laag gewicht kan blijven is het beter nu wat uit te zetten :-) Kromme redenering? Ja misschien...
En als we dan toch over eten bezig zijn. Vandaag de hapjeslijst van de traiteur binnen gekregen (heb ik al gezegd dat het geen avondfeest wordt maar enkel een receptie en fuif?) en het water liep me al in de mond van veelzeggende benamingen zoals: praline van asperges en makreelmousse of glaasje erwtenmousse met krab... Jammie jammie.
Eén ding nog. Een pleidooi aan de weergoden vanuit de grond van mijn hart: laat het aub 15 graden warmer zijn, windstil en een stralend zonnetje. 't Is maar dat ik niet zou bevriezen...
Overmorgen wordt het trouwkleed aangepast. Mijn inspanningen met sporten en eten zijn de laatste weken weer afgeweken in de slechte richting, dus de 7 cm buik die ik kwijt was, zijn er ondertussen maar 5,5 meer... Maar aan de andere kant denk ik dan: ik wil dat trouwkleed achteraf nog kunnen aandoen om te gaan tangodansen en als ik zowiezo niet op dat laag gewicht kan blijven is het beter nu wat uit te zetten :-) Kromme redenering? Ja misschien...
En als we dan toch over eten bezig zijn. Vandaag de hapjeslijst van de traiteur binnen gekregen (heb ik al gezegd dat het geen avondfeest wordt maar enkel een receptie en fuif?) en het water liep me al in de mond van veelzeggende benamingen zoals: praline van asperges en makreelmousse of glaasje erwtenmousse met krab... Jammie jammie.
Eén ding nog. Een pleidooi aan de weergoden vanuit de grond van mijn hart: laat het aub 15 graden warmer zijn, windstil en een stralend zonnetje. 't Is maar dat ik niet zou bevriezen...
is effe kapot
of met andere woorden, is moe, voelt zich niet goed, zou zich het liefst willen verstoppen.
't zal wel aan't weer liggen zeker? 26 maart en hier ligt nog sneeuw in de straat. Die ook nog eens opgebroken is, waardoor de gang er vreselijk vuil bij ligt, wat ook niet bijdraagt aan mijn humeur...
Kruipt nu echt weg want wil mensen niet vervelen met haar gezaag. Het zal wel overgaan...
't zal wel aan't weer liggen zeker? 26 maart en hier ligt nog sneeuw in de straat. Die ook nog eens opgebroken is, waardoor de gang er vreselijk vuil bij ligt, wat ook niet bijdraagt aan mijn humeur...
Kruipt nu echt weg want wil mensen niet vervelen met haar gezaag. Het zal wel overgaan...
Verklappen of toch maar niet?
Gedachtendoos zit al een tijdje met een dilemma. Hoe met "Het Project" omgaan op mijn werk? Sommige collega's zijn op de hoogte van wat ik volgend jaar wil gaan doen: Drie maanden Teacher Training Course Yoga, wat verder reizen en voor de rest blijven alle mogelijkheden open. Nochtans zijn dit enkel de collega's die niet direkt hinder gaan ondervinden wanneer ik er voor minimum een jaar tussenuit trek. De collega's die er wel hinder gaan van ondervinden weten nog van niks. Wanneer en hoe moet ik ze het vertellen? Het hoe is niet zo moeilijk, dat zal gewoon op gedachtendoos haar manier zijn: the facts zonder al te veel poespas errond.Maar het wanneer... Dat ligt veel moeilijker. Ik wil ze het graag zeggen na de huwelijksreis, dus ergens in juni. Dan weten ze ervan en moet ik niet constant op mijn woorden letten want soms liggen er dingen op het puntje van mijn tong die ik weer snel moet inslikken... Mensen in mijn omgeving zeggen me dat juni nog veel te vroeg is. Om loopbaanonderbreking aan te vragen is september tijd genoeg. Ze hoeven dat daarvoor niet te weten, stel je voor dat ze je ontslagen.
Ja... stel je voor... Ik begrijp hun woorden, ik zie zelfs de logica ervan maar ik voel me er niet goed bij. De beslissing om in januari 2014 de boeken dicht te doen en een andere richting uit te gaan is voor mij persoonlijk al bijna een jaar geleden gevallen. De eerste 6 maanden bleef het eerder bij een abstract idee maar nu wordt het meer en meer concreet. We beginnen echt na te denken hoe we dingen praktisch kunnen gaan aanpakken. En daardoor heb ik ergens een gevoel alsof ik achterbaks ben, alsof ik een masker opzet. Ik zou er zo graag openlijk over kunnen praten maar natuurlijk weet je nooit hoe ze gaan reageren. En met "ze" bedoel ik dan eerder de mensen die boven mij staan en die beslissen over wel of geen loopbaanonderbreking, wel of geen C4.
Tijd brengt raad? Wat zou jij doen in mijn plaats? Vertellen in juni of wachten tot september?
Ja... stel je voor... Ik begrijp hun woorden, ik zie zelfs de logica ervan maar ik voel me er niet goed bij. De beslissing om in januari 2014 de boeken dicht te doen en een andere richting uit te gaan is voor mij persoonlijk al bijna een jaar geleden gevallen. De eerste 6 maanden bleef het eerder bij een abstract idee maar nu wordt het meer en meer concreet. We beginnen echt na te denken hoe we dingen praktisch kunnen gaan aanpakken. En daardoor heb ik ergens een gevoel alsof ik achterbaks ben, alsof ik een masker opzet. Ik zou er zo graag openlijk over kunnen praten maar natuurlijk weet je nooit hoe ze gaan reageren. En met "ze" bedoel ik dan eerder de mensen die boven mij staan en die beslissen over wel of geen loopbaanonderbreking, wel of geen C4.
Tijd brengt raad? Wat zou jij doen in mijn plaats? Vertellen in juni of wachten tot september?
Terug normaal, of toch bijna.
Gedachtendoos voelt zich bijna terug normaal. Amai, wat was dat? Bijna twee weken volledig gevloerd door de griep. En met gevloerd bedoel ik echt wel gevloerd. Van mijn bed naar mijn zetel en terug. Dat was alles wat ik aankon. Tot 38,5°C koorts met als gevolg afwisselend zweten als een paard en rillend klappertanden. Nog nooit zoveel geslapen: elf tot twaalf uur per nacht en dan overdag ook nog wat uurtjes die opeens verdwenen bleken te zijn wanneer ik mijn ogen terug open kreeg. Ik begin me stilletjes weer wat normaler te voelen. Behalve mijn longen, die protesteren nog een beetje. Ze houden niet van de slijmen die maar niet willen verdwijnen... Ondertussen is mijn ventje ook gevloerd. De stakkerd ligt nu plat in de zetel. Dank u madame Dupardon... Zij heeft de hele keten in gang gezet in Porto.
Porto? Ja, de jaarlijkse europese meeting van de Life Science was dit jaar in Porto. En madame Dupardon was er ook, met haar griepvirussen en ze zat toch wel bij mij in de groep zeker. Drie dagen van 18u zijn zo al een aanslag op je gezondheid en als er dan nog iemand tussen zit met griep, tja wat wil je dan? Van Porto hebben we niets gezien uitgenomen het Sheraton hotel waar de meeting doorging. Alles was zo vol geboekt (van 8 tot 12.30u lezing, van 12.30 tot 13.30u lunch, van 13.30 tot 19.00u workshops, van 19.30 tot 24.00u avondactiviteit en dinner) dat er echt geen ontsnappen mogelijk was. Jammer maar wat doe je eraan?
En door heel die ziekte historie is mijn insanity programma er natuurlijk ook aan... Ik zie mezelf echt niet terug beginnen. Het vergde al mijn wilskracht om elke dag op play te drukken en te staan afzien. Door het ziek zijn is ook het hele eetproces verstoord maar dat ben ik nu wel weer terug op punt aan't zetten. De cijfers zijn nog altijd goed (-6 cm op de buik, - 5 cm op de heupen en -2,5 cm op elk been) en ik wil dat ook graag zo houden. En volgens mij draagt de voeding nog altijd meer bij dan het sporten, dus dat moet eerst terug netjes worden en daarna zien we wel weer verder. Wordt vervolgd...
Porto? Ja, de jaarlijkse europese meeting van de Life Science was dit jaar in Porto. En madame Dupardon was er ook, met haar griepvirussen en ze zat toch wel bij mij in de groep zeker. Drie dagen van 18u zijn zo al een aanslag op je gezondheid en als er dan nog iemand tussen zit met griep, tja wat wil je dan? Van Porto hebben we niets gezien uitgenomen het Sheraton hotel waar de meeting doorging. Alles was zo vol geboekt (van 8 tot 12.30u lezing, van 12.30 tot 13.30u lunch, van 13.30 tot 19.00u workshops, van 19.30 tot 24.00u avondactiviteit en dinner) dat er echt geen ontsnappen mogelijk was. Jammer maar wat doe je eraan?
En door heel die ziekte historie is mijn insanity programma er natuurlijk ook aan... Ik zie mezelf echt niet terug beginnen. Het vergde al mijn wilskracht om elke dag op play te drukken en te staan afzien. Door het ziek zijn is ook het hele eetproces verstoord maar dat ben ik nu wel weer terug op punt aan't zetten. De cijfers zijn nog altijd goed (-6 cm op de buik, - 5 cm op de heupen en -2,5 cm op elk been) en ik wil dat ook graag zo houden. En volgens mij draagt de voeding nog altijd meer bij dan het sporten, dus dat moet eerst terug netjes worden en daarna zien we wel weer verder. Wordt vervolgd...
Verhuurd
Die laatste keer de deur achter me dichttrekken, het gaat met een krop in de keel zijn. Want dan is het echt definitief. Ik hoop dat ze er goed voor zorgen....
En de resultaten zijn...
5 cm minder op de buik, 3 cm minder op de heupen, 2 cm minder op elk bovenbeen en hier en daar nog een centimetertje van de kuiten en de biceps. En dat na drie weken!!! Ik ben er superblij mee. Maar ik heb er wel keihard voor moeten werken. Zes dagen op zeven sporten en echt afzien, bijna doodgaan, naar adem happen, zweetdruppels die van je neus druppen... Ja het programma heeft zijn naam niet gestolen, het heet niet voor niets Insanity. Maar ik ben helemaal om. Het is elke dag toch wel een opgave om eraan te beginnen, tijdens de workout is het telkens weer een klein beetje doodgaan, over je grenzen gaan, die mens die daar staat te schreeuwen "push y'all, you can do it" vervloeken maar nadien geeft het zo'n goed gevoel. Nog 6 weken te gaan, ik ben echt benieuwd wat het eindresultaat gaat zijn.
De zoektocht naar een trouwkleed...
is beëindigd! Ik heb de perfecte outfit gevonden. Maar het is helemaal iets anders geworden dan ik in gedachten had. En ook het budget is maar een "heel klein beetje" overschreden (slik). Ik wilde eigenlijk graag een kort kleedje, geen wit en geen zwart, dat ik achteraf nog kon dragen voor een speciale gelegenheid. Het is net iets anders uitgedraaid. Maar ik ben er superblij mee. Meer ga ik nog niet onthullen want mijn ventje kent deze blog ook en het moet een verrassing blijven.
Ik had al een tijdje geleden met mijn nicht afgesproken om samen te gaan trouwkleed shoppen. We weten de dag wel te kiezen! Net deze waarop de eerste sneeuw valt en niet zo'n klein beetje. Maar ja, allebei verlof genomen dus wij dan toch maar naar Arnhem. Mooie sneeuwlandschappen gingen traag aan ons voorbij. In het heengaan viel het allemaal nogal mee maar in het terugkomen was het echt een hel. Sneeuw, ijs, wegen die niet gestrooid waren, we hebben het allemaal meegemaakt. Vier uur onderweg voor een trip van twee uur. Ik ga de dag waarop ik mijn trouwkleed gekocht heb in ieder geval niet meer vergeten... ijskoud en sneeuw a volonté. De dag van de trouw mag van mij het omgekeerde zijn: snikheet en stralende zon. :-)
Wat de feestzaal betreft: dat is zo goed als in orde. We gaan wel wat meer mogen betalen voor de drank maar we kunnen de zaal in ieder geval al houden. Gelukkig want om opnieuw naar een zaal te gaan zoeken, dat zag ik echt niet zitten.
Volgende hurdle zullen mijn schoenen zijn. Ik met mijn maatje 3 à 34 zal ze op maat moeten laten maken. Ik hoop dat ze, in de winkel waar ik mijn dansschoenen laat maken, me ook kunnen helpen met mijn trouwschoenen. To be continued...
Ik had al een tijdje geleden met mijn nicht afgesproken om samen te gaan trouwkleed shoppen. We weten de dag wel te kiezen! Net deze waarop de eerste sneeuw valt en niet zo'n klein beetje. Maar ja, allebei verlof genomen dus wij dan toch maar naar Arnhem. Mooie sneeuwlandschappen gingen traag aan ons voorbij. In het heengaan viel het allemaal nogal mee maar in het terugkomen was het echt een hel. Sneeuw, ijs, wegen die niet gestrooid waren, we hebben het allemaal meegemaakt. Vier uur onderweg voor een trip van twee uur. Ik ga de dag waarop ik mijn trouwkleed gekocht heb in ieder geval niet meer vergeten... ijskoud en sneeuw a volonté. De dag van de trouw mag van mij het omgekeerde zijn: snikheet en stralende zon. :-)
Wat de feestzaal betreft: dat is zo goed als in orde. We gaan wel wat meer mogen betalen voor de drank maar we kunnen de zaal in ieder geval al houden. Gelukkig want om opnieuw naar een zaal te gaan zoeken, dat zag ik echt niet zitten.
Volgende hurdle zullen mijn schoenen zijn. Ik met mijn maatje 3 à 34 zal ze op maat moeten laten maken. Ik hoop dat ze, in de winkel waar ik mijn dansschoenen laat maken, me ook kunnen helpen met mijn trouwschoenen. To be continued...
Aaijaaijaai
Pfiew, het is alweer drie weken geleden dat ik hier nog eens gepost heb. Wat gaat de tijd toch snel! En wat is er ondertussen allemaal gebeurd waardoor ik deze blog een beetje verwaarloosd heb? Awel vanalles!
1) De uitbater van onze trouwzaal is er vandoor. Met de noorderzon verdwenen. En blijkbaar met meename van 80.000€ waaronder ook ons voorschot... Voor de moment is het onzeker hoe het nu verder moet. Er blijkt een nieuwe uitbater te gaan zijn vanaf 7 januari maar of we de zaal kunnen hebben (waarschijnlijk wel heeft hij ons telefonisch gezegd) aan dezelfde voorwaarden valt nog af te wachten. Dat gaan we bespreken ergens in de eerste twee weken van januari. Gelukkig heb ik onze uitnodigingen nog niet besteld. Het is op die manier ook dat we het te weten zijn gekomen. Ik wilde afspreken om samen met onze traiteur (een vriend van ons) te gaan kijken naar de keuken maar kreeg geen antwoord op mijn mails en telefoontjes. Dan maar langsgaan en met een gevoel van "dit kan toch niet waar zijn" naar het overnamepapier op de deur staan kijken. En nu wachten we af tot we kunnen afspreken met de nieuwe uitbater.
2) Ik heb twee weekjes verlof gehad en wat heeft dat deugd gedaan! Ik had een heel to-do lijstje maar heb maar de helft kunnen afstrepen. En weet je, eigenlijk kan het me niets schelen. Ik heb zo van die me-time genoten. Veel gelezen (De schaduwgrens serie van Tad Williams, gisteren begonnen in het laatste deel) mijn Grieks gestudeerd, wat yoga gedaan, tango gaan dansen, op de kerstmarkt geweest, geskypt met mijn broer en zijn vriendin die aan hun laatste weken van hun wereldreis begonnen zijn en die tangolessen in Argentinië aan't volgen zijn (Jaloers!). Niets moest, alles mocht
3) Ineens tot de conclusie gekomen dat het zo niet verder meer kon. Ik stond gisteren 1 januari op de weegschaal en daar stond 61,5 kg op. Verschrikkelijk en ik trouw binnen 4 maand. Ik heb diezelfde dag nog Insanity gedownload en de fittest gedaan. Mijn ventje languit in de zetel en ik al zwetend en puffend voor de pc. Ja watte! Het is echt zijn naam waard. Insane, niet normaal. Na afloop had ik het gevoel dat ik moest overgeven, het werd zwart voor mijn ogen, ik duizelde helemaal. En mijn spieren voelde na een uurtje al pijnlijk. Deze morgend deden vooral mijn benen pijn maar dat was niks tegenover hoe ze nu voelen na dag twee van de workout. Volgens mij moeten ze me morgen uit mijn bed rollen. Hoe ik de trappen ga af geraken weet ik echt niet. En van rusten is geen sprake tot dag 7...
Ik heb foto's genomen en ben dat van plan elke week te doen om mijn vooruitgang te tracken. Wie weet post ik ze hier wel na 60 dagen (want zo lang duurt het programma)
1) De uitbater van onze trouwzaal is er vandoor. Met de noorderzon verdwenen. En blijkbaar met meename van 80.000€ waaronder ook ons voorschot... Voor de moment is het onzeker hoe het nu verder moet. Er blijkt een nieuwe uitbater te gaan zijn vanaf 7 januari maar of we de zaal kunnen hebben (waarschijnlijk wel heeft hij ons telefonisch gezegd) aan dezelfde voorwaarden valt nog af te wachten. Dat gaan we bespreken ergens in de eerste twee weken van januari. Gelukkig heb ik onze uitnodigingen nog niet besteld. Het is op die manier ook dat we het te weten zijn gekomen. Ik wilde afspreken om samen met onze traiteur (een vriend van ons) te gaan kijken naar de keuken maar kreeg geen antwoord op mijn mails en telefoontjes. Dan maar langsgaan en met een gevoel van "dit kan toch niet waar zijn" naar het overnamepapier op de deur staan kijken. En nu wachten we af tot we kunnen afspreken met de nieuwe uitbater.
2) Ik heb twee weekjes verlof gehad en wat heeft dat deugd gedaan! Ik had een heel to-do lijstje maar heb maar de helft kunnen afstrepen. En weet je, eigenlijk kan het me niets schelen. Ik heb zo van die me-time genoten. Veel gelezen (De schaduwgrens serie van Tad Williams, gisteren begonnen in het laatste deel) mijn Grieks gestudeerd, wat yoga gedaan, tango gaan dansen, op de kerstmarkt geweest, geskypt met mijn broer en zijn vriendin die aan hun laatste weken van hun wereldreis begonnen zijn en die tangolessen in Argentinië aan't volgen zijn (Jaloers!). Niets moest, alles mocht
3) Ineens tot de conclusie gekomen dat het zo niet verder meer kon. Ik stond gisteren 1 januari op de weegschaal en daar stond 61,5 kg op. Verschrikkelijk en ik trouw binnen 4 maand. Ik heb diezelfde dag nog Insanity gedownload en de fittest gedaan. Mijn ventje languit in de zetel en ik al zwetend en puffend voor de pc. Ja watte! Het is echt zijn naam waard. Insane, niet normaal. Na afloop had ik het gevoel dat ik moest overgeven, het werd zwart voor mijn ogen, ik duizelde helemaal. En mijn spieren voelde na een uurtje al pijnlijk. Deze morgend deden vooral mijn benen pijn maar dat was niks tegenover hoe ze nu voelen na dag twee van de workout. Volgens mij moeten ze me morgen uit mijn bed rollen. Hoe ik de trappen ga af geraken weet ik echt niet. En van rusten is geen sprake tot dag 7...
Ik heb foto's genomen en ben dat van plan elke week te doen om mijn vooruitgang te tracken. Wie weet post ik ze hier wel na 60 dagen (want zo lang duurt het programma)
Abonneren op:
Posts (Atom)