Het land even ingeruild voor het water

Zaterdagavond: op de planning een argentijns etentje met 20 tangodansers en -danseressen en nadien een tangosalon. Ik had verwacht dat ik heel de tijd op mijn stoel zou mogen blijven zitten omdat VV (Voormalig Ventje) er niet bij kon zijn wegens beestjes in zijn darmen. Maar niets was minder waar. Ik heb fijn en veel gedanst. Met dank aan alle mannen die me ten dans gevraagd hebben. Opeens gingen de lichten aan en was het voorbij. Zonder het te beseffen was de avond gepasseerd.

Een leuke avond, veel gelachen, veel gepraat, veel gedanst. Weinig aan VV gedacht, me niet slecht of eenzaam gevoeld. Hem toch wel een klein beetje gemist. Het dansen met hem voelt nog altijd het fijnst, het meest vertrouwd...

Zondagmorgen: veel te vroeg wakker na dat fijne avondje uit. Met een grote geeuw uit het grote bed gestapt. Een verwachtingsvol gevoel: ik mag het land even inruilen voor het water. Een twee uur durende boottocht van Gent naar Sas-van-gent. Onderweg thee drinken, koekjes knabbelen, genieten van het geluid van de motor, het rustig schommelen van de boot, de kat die komt kopjes geven. Toch even terugdenken aan diezelfde tocht 2 maand geleden, toen nog met VV. Het jammer vinden dat hij er nu niet bij is. Dat hij het verschil niet kan voelen tussen het wijdse van op het dek te zitten en het knusse van binnen te zitten. Ja, ik mis hem. Niet omdat ik hem nodig heb om me compleet te voelen maar omdat we nog zoveel te ontdekken hadden, omdat we nog zoveel konden groeien. Ieder apart maar ook als koppel. Het gevoel hebben dat ons verhaal niet af is, nog niet eens goed en wel begonnen was.

Die gevoelens en gedachten maar snel van me afschudden, me er niet door laten meeslepen, me concentreren op het moment. Het fijne moment op het water... Blij zijn met al die lieve mensen om me heen. Blij zijn met alle oprechte steun.