Op weg naar huis, net voor Zaventem, zag ik twee vliegtuigen kort na elkaar opstijgen. Bij het eerste moest ik glimlachen. Binnenkort zit ik daar ook, een gevoel van opluchting kwam over me. Bij het tweede stroomden de tranen over mijn wangen. Geen idee waar die ineens vandaan kwamen en waarom dan wel. Ik liet ze maar stromen, twee minuten later waren ze opgedroogd, brak het zonnetje door de wolken en verwarmde mijn hart. Van blij naar verdrietig en terug...
De notariële volmacht waar ik in mijn vorige post van sprak, kan nog last minute (= 2 dagen voor vertrek) geregeld worden. Fijn, hoef ik me niets aan te trekken van heel de rompslomp rond de verkoop en hoef ik me ook geen zorgen te maken dat ik daarvoor moet terugvliegen. Oké, ik moet er 200€ voor op tafel leggen maar dat is nog altijd minder dan een vlucht van ergens in Azië naar Brussel. Ben er wel verdrietig om dat die volmacht uberhaupt nodig is, maar toch ook wel blij dat het zonder ruzie kan. Van blij naar verdrietig en terug...
Sprekend over Brussel. Gisteren samen met mijn nicht naar de kerstmarkt in Brussel geweest. Heel fijn, veel rond gelopen, twee heel leuke cafeetjes gedaan, lekker chinees gegeten en veel gebabbeld. Zij is heel veroordelend naar VV toe, vindt dat je zoiets niet doet, vindt ook dat ik veel te braaf en naief ben tov hem. Het maakte me een beetje verdrietig. Ach, misschien heeft ze gelijk maar ik voel me goed bij de manier waarop VV en ik nu met elkaar kunnen omgaan. Ik moet verder met mijn leven en dat kan ik niet als ik me blijf vastklampen aan hem (door kwaad, veroordelend etc te zijn) Dus doe ik dat niet. Is dat braaf en naief? Dan is dat maar zo. Ik ben haar wel dankbaar voor een aantal suggesties ivm de notariële volmacht. VV heeft ze allemaal aanvaardt dus ik ga ervan uit dat ook dat allemaal op zijn pootjes terecht komt. We hebben trouwens veel meer over andere onderwerpen gepraat dan over VV hoor. Onder andere over het aantal onderbroeken dat ik ga meenemen (2 misschien 4 want het zijn strings, die wegen niet zoveel...) Haar gezicht was goddelijk! Ze gruwt alleen al van het idee.. Van blij naar verdrietig en terug...
Een ander ding waar ik zelf nog niet goed uit ben, is wat ik ga doen met deze blog. Om familie, vrienden en collega's op de hoogte te houden, ben ik een andere blog gestart. Zij weten niet van het bestaan van deze blog af (of toch zeer weinigen) en dat wil ik graag zo houden. Ik wil hier anoniem mijn gedachten en gevoelens kunnen neerpennen. Of ik tijd ga hebben om twee blogs bij te houden? Misschien wel, misschien niet. Ik ga ervan uit dat de frequentie van posten hier volgend jaar wat minder zal zijn. Volledig stopzetten wil ik niet. Mijn gedachtendoos blijft een fijne, veilige plek om dingen in te steken en dat wil ik niet opgeven. Van blij naar verdrietig en terug...
De laatste keer
Het begint te kriebelen! Van alles komt er een laatste keer voor het vertrek. De laatste tangoles, die ik dan nog wel moeten missen heb door een Salmonella-infectie opgelopen op het personeelsfeest van het werk. De laatste Pré-Soirée die supertof was dankzij veel schoon volk en een bende hippe collega's. De laatste werkdag. Eindelijk... Mijn werkkast opkuisen en alle papieren naar het containerpark brengen, voelde echt alsof ik een periode in mijn leven afsluit. En toch ga ik bepaalde collega's missen. Er zitten echt schatten van mensen tussen. Zo'n mooie, hartverwarmende reacties dat ik op mijn laatste mail gekregen heb. Mensen die me speciaal bellen om me succes te wensen. Het heeft me ontroerd...
De voorbereidingen zijn nog niet helemaal rond maar het zijn geen grote essentiële dingen meer die nog open staan. Dus ik ben er gerust in dat alles op zijn pootjes zal komen.
Emotioneel gaat het me goed doen om een tijdje volledig geen contact meer te hebben met VV. Het zijn stomme voorvalletjes die me doen ontploffen. Een sms-je om tussenpersoon te spelen bij zaken die hij nog af te handelen heeft met mijn broer en een vriend. Nee, ik doe dat niet meer! Ik ben zijn partner niet meer! Dat hij zijn dingen zelf regelt! Hij kan het geregeld krijgen om naar Griekenland te gaan met zijn blinde madam, dan moet hij dit ook maar regelen! Ik die hem daarover bel, hij die de telefoon zomaar inhaakt. Als de timing ongepast was, is het wel zo netjes om dat even te zeggen of gewoon niet op te nemen. Net voor dit alles gebeurde dacht ik nog dat mijn gevoelens voor VV echt wel weg waren. Maar dan wordt er op één of ander knoppeke gedrukt en komt er stoom uit mijn oren... Ik zal er wel een les moeten uit leren maar ik ben er alleen nog niet achter dewelke. Voer om over na te denken.
Ook voer om over na te denken is hoe we het gaan aanpakken met de verkoop van ons huis. Ik wil me tijdens de teacher training enkel kunnen concentreren op de yoga en op niets anders. Ik wil echt niet met een verkoop van een huis in mijn hoofd zitten, ik wil daar niet mee geconfronteerd worden. Daarnaast wil ik niet moeten terugvliegen om een handtekening te gaan zetten. Voor mij is heel die verkoop niet dringend en ik zou hem het liefst zien uitgesteld worden tot eind 2014 of totdat ik definitief weet of ik al dan niet terug naar België kom (alle mogelijkheden open houden hé). Natuurlijk wil VV het tegenovergestelde. Hij wil alles zo snel mogelijk achter de rug zodat hij een eigen huis kan kopen. Misschien is er een mogelijkheid om de notaris volmacht te geven en hoef ik me er niets van aan te trekken? Met nog twee weken voor mijn vertrek en de feestdagen ertussen, kadootjes die nog gekocht moeten worden, mensen die me absoluut nog willen zien etc, kan dit er eigenlijk echt meer bij...
De voorbereidingen zijn nog niet helemaal rond maar het zijn geen grote essentiële dingen meer die nog open staan. Dus ik ben er gerust in dat alles op zijn pootjes zal komen.
Emotioneel gaat het me goed doen om een tijdje volledig geen contact meer te hebben met VV. Het zijn stomme voorvalletjes die me doen ontploffen. Een sms-je om tussenpersoon te spelen bij zaken die hij nog af te handelen heeft met mijn broer en een vriend. Nee, ik doe dat niet meer! Ik ben zijn partner niet meer! Dat hij zijn dingen zelf regelt! Hij kan het geregeld krijgen om naar Griekenland te gaan met zijn blinde madam, dan moet hij dit ook maar regelen! Ik die hem daarover bel, hij die de telefoon zomaar inhaakt. Als de timing ongepast was, is het wel zo netjes om dat even te zeggen of gewoon niet op te nemen. Net voor dit alles gebeurde dacht ik nog dat mijn gevoelens voor VV echt wel weg waren. Maar dan wordt er op één of ander knoppeke gedrukt en komt er stoom uit mijn oren... Ik zal er wel een les moeten uit leren maar ik ben er alleen nog niet achter dewelke. Voer om over na te denken.
Ook voer om over na te denken is hoe we het gaan aanpakken met de verkoop van ons huis. Ik wil me tijdens de teacher training enkel kunnen concentreren op de yoga en op niets anders. Ik wil echt niet met een verkoop van een huis in mijn hoofd zitten, ik wil daar niet mee geconfronteerd worden. Daarnaast wil ik niet moeten terugvliegen om een handtekening te gaan zetten. Voor mij is heel die verkoop niet dringend en ik zou hem het liefst zien uitgesteld worden tot eind 2014 of totdat ik definitief weet of ik al dan niet terug naar België kom (alle mogelijkheden open houden hé). Natuurlijk wil VV het tegenovergestelde. Hij wil alles zo snel mogelijk achter de rug zodat hij een eigen huis kan kopen. Misschien is er een mogelijkheid om de notaris volmacht te geven en hoef ik me er niets van aan te trekken? Met nog twee weken voor mijn vertrek en de feestdagen ertussen, kadootjes die nog gekocht moeten worden, mensen die me absoluut nog willen zien etc, kan dit er eigenlijk echt meer bij...
Drama, schaatsen, happy end
Soms word ik toch zo moe van mezelf. Hoe ik van het kleinste prul een drama kan maken. Neem nu het volgende. Al jaren heb ik tijdens de kerstperiode zin om te schaatsen als ik de ijspiste zie op de kerstmarkt. Maar VV wilde nooit meedoen en dus deed ik dat dan ook maar niet. Dit jaar heb ik mezelf beloofd om het wel te doen. Maar mijn God, wat kan ik mezelf toch in de weg zitten...
Het is nochtans niet moeilijk hoor. Warm aankleden, naar ginder fietsen, betalen en schaatsen. Komt daar nog bij dat ik ontdekt heb dat ik gratis mag schaatsen omdat ik klant ben bij de sponserende bank. Het heeft 5 dagen geduurd vooraleer ik eindelijk mezelf er toe kunnen bewegen heb. En dat ging zo. Dag 1: opening kerstmarkt en ijspiste. Een beetje op mijn eentje rondgelopen om de boel te verkennen. Nee, vandaag niet, niet op de eerste dag. Al die mensen die erop staan te kijken... Nee toch maar niet. Dag 2: dag gevuld met andere bezigheden, er wel aan gedacht maar nee, te druk, morgen. Dag 3: Nee, te koud, geen zin, nog teveel andere dingen te doen. Dag 4: te emotioneel (zie vorige blogpost). Dag 5: Twijfel, twijfel. Ik moet naar de bib, dan ben ik er in de buurt en op een tijdstip dat het nog niet te druk gaat zijn. Maar ja, dan zit ik met die boeken. Een rugzak, dat hindert toch niet. Ja maar,... En zo ging de conversatie tussen bange en moedige Gedachtendoos nog even door in mijn hoofd.
Tot ik mezelf een spreekwoordelijk schop onder mijn kont heb gegeven, naar de bib ben gereden, niet teveel meer nagedachtheb, de ijspiste opgestapt ben en super genoten heb. In het begin was het nog wat wankel. Wat wil je, het moet bijna 20 jaar geleden zijn dat ik nog eens op schaatsen had gestaan. Maar na een tourke of 3 had ik de slag terug te pakken. Zalig, die wind rond mijn oren. Bijna niemand op de piste, dus tijd om er wat vaart achter te zetten. Whoehoe! Ik met een grote grijns op mijn gezicht zoevend over de piste. En dan, tjakka, foutje, boem patat op mijn gat! Oe, blauwe billen... Maar die grijns kreeg je niet meer van mijn gezicht... Voor geen meter...
Zie je, zo moeilijk is dat helemaal niet. En daarvoor heb ik dan 5 dagen nodig gehad... Is het omdat ik diep in mijn binnenste vond dat ik die ervaring met iemand moest kunnen delen, dat ik het niet waard was om ze alleen te hebben? Wie zal het zeggen? Ik ben in ieder geval superblij dat ik het uiteindelijk aangedurfd heb. En het zal niet de laatste keer geweest zijn, Gedachtendoos gaat de ijspiste nog onveilig maken... Ze weet nu tenslotte hoe het moet... ;-)
Het is nochtans niet moeilijk hoor. Warm aankleden, naar ginder fietsen, betalen en schaatsen. Komt daar nog bij dat ik ontdekt heb dat ik gratis mag schaatsen omdat ik klant ben bij de sponserende bank. Het heeft 5 dagen geduurd vooraleer ik eindelijk mezelf er toe kunnen bewegen heb. En dat ging zo. Dag 1: opening kerstmarkt en ijspiste. Een beetje op mijn eentje rondgelopen om de boel te verkennen. Nee, vandaag niet, niet op de eerste dag. Al die mensen die erop staan te kijken... Nee toch maar niet. Dag 2: dag gevuld met andere bezigheden, er wel aan gedacht maar nee, te druk, morgen. Dag 3: Nee, te koud, geen zin, nog teveel andere dingen te doen. Dag 4: te emotioneel (zie vorige blogpost). Dag 5: Twijfel, twijfel. Ik moet naar de bib, dan ben ik er in de buurt en op een tijdstip dat het nog niet te druk gaat zijn. Maar ja, dan zit ik met die boeken. Een rugzak, dat hindert toch niet. Ja maar,... En zo ging de conversatie tussen bange en moedige Gedachtendoos nog even door in mijn hoofd.
Tot ik mezelf een spreekwoordelijk schop onder mijn kont heb gegeven, naar de bib ben gereden, niet teveel meer nagedachtheb, de ijspiste opgestapt ben en super genoten heb. In het begin was het nog wat wankel. Wat wil je, het moet bijna 20 jaar geleden zijn dat ik nog eens op schaatsen had gestaan. Maar na een tourke of 3 had ik de slag terug te pakken. Zalig, die wind rond mijn oren. Bijna niemand op de piste, dus tijd om er wat vaart achter te zetten. Whoehoe! Ik met een grote grijns op mijn gezicht zoevend over de piste. En dan, tjakka, foutje, boem patat op mijn gat! Oe, blauwe billen... Maar die grijns kreeg je niet meer van mijn gezicht... Voor geen meter...
Zie je, zo moeilijk is dat helemaal niet. En daarvoor heb ik dan 5 dagen nodig gehad... Is het omdat ik diep in mijn binnenste vond dat ik die ervaring met iemand moest kunnen delen, dat ik het niet waard was om ze alleen te hebben? Wie zal het zeggen? Ik ben in ieder geval superblij dat ik het uiteindelijk aangedurfd heb. En het zal niet de laatste keer geweest zijn, Gedachtendoos gaat de ijspiste nog onveilig maken... Ze weet nu tenslotte hoe het moet... ;-)
Ik worstel...
Ik worstel heel erg met mijn gevoelens rond wat ik gisteren te horen heb gekregen. VV is na de tangoles nog even binnen geweest om den Trotter van Griekenland terug te brengen en om even te melden dat Molleke voor 4 weken met hem meegaat naar Griekenland. En dat ze daarna waarschijnlijk samen India, Nepal, Tibet en China gaan doen. AAAAAAHHH, dat waren onze plannen!!! Of toch zeker het laatste stuk!
Ja, Molleke, toen ik deze blogpost schreef heb ik haar naam lukraak gekozen, nog niet wetende dat ze mijn relatie/huwelijk zou ondermijnen. Blijkbaar is er intuïtie mee gemoeid geweest... Molleke komt ook terug in vorige blogposts als de vriendin van VV. Degene die 16 jaar ouder is en waarmee hij geen relatie heeft. Misschien geen romantische/sexuele relatie maar een relatie heeft hij er zeker mee want anders ga je er geen 4 weken mee op vakantie...
Het doet me echt pijn. Ik heb niet gekozen om alleen verder te moeten maar ik moet het wel doen! Alleen naar Azië, daar alleen gaan reizen omdat er geen partner meer is om het mee samen te doen. VV ging opnieuw beginnen, alleen, maar hij is helemaal niet alleen. Hij heeft iemand om mee te gaan. Hij hoeft niet alleen een café of restaurant binnen te stappen en medelijdend bekeken te worden. Hij hoeft zijn ervaringen niet alleen te verwerken. Ik moet dit wel allemaal doen. En hoe dankbaar ik ook ben voor alle lieve mensen rondom mij, die ene speciale persoon waar je alles mee deelt, mis ik heel hard. Aaaaah, het is niet eerlijk! Gillen zou ik willen doen, erop kloppen, roepen, tieren, schoppen,...
Maar Gedachtendoos blijft beschaafd en pinkt een traan weg...een hele vloedgolf...
Ja, Molleke, toen ik deze blogpost schreef heb ik haar naam lukraak gekozen, nog niet wetende dat ze mijn relatie/huwelijk zou ondermijnen. Blijkbaar is er intuïtie mee gemoeid geweest... Molleke komt ook terug in vorige blogposts als de vriendin van VV. Degene die 16 jaar ouder is en waarmee hij geen relatie heeft. Misschien geen romantische/sexuele relatie maar een relatie heeft hij er zeker mee want anders ga je er geen 4 weken mee op vakantie...
Het doet me echt pijn. Ik heb niet gekozen om alleen verder te moeten maar ik moet het wel doen! Alleen naar Azië, daar alleen gaan reizen omdat er geen partner meer is om het mee samen te doen. VV ging opnieuw beginnen, alleen, maar hij is helemaal niet alleen. Hij heeft iemand om mee te gaan. Hij hoeft niet alleen een café of restaurant binnen te stappen en medelijdend bekeken te worden. Hij hoeft zijn ervaringen niet alleen te verwerken. Ik moet dit wel allemaal doen. En hoe dankbaar ik ook ben voor alle lieve mensen rondom mij, die ene speciale persoon waar je alles mee deelt, mis ik heel hard. Aaaaah, het is niet eerlijk! Gillen zou ik willen doen, erop kloppen, roepen, tieren, schoppen,...
Maar Gedachtendoos blijft beschaafd en pinkt een traan weg...een hele vloedgolf...
Het voorlopig laatste tangosalon...
was een succes. De muziek was een leuke afwisseling tussen neo en oude tango. De companie was gezellig en ik heb bijna geen tijd gehad om op mijn stoel te gaan zitten. Ik heb vele mooie dansen mogen doen en daar ben ik heel dankbaar om. Ik ga hem missen, die tango... Maar wie weet kom ik in Azië wel ergens op een plaats waar ze deze mooie dans dansen. Afwachten maar en nog genieten van de laatste twee lessen.
Verbaasd...
Stel je het volgende scenario voor: drie dames in een café. Eentje gelukkig getrouwd en twee kindjes, de andere twee (waaronder gedachtendoos) single. Ze kennen elkaar van d'unief, zien elkaar niet zo regelmatig. Dan zou je toch denken dat er een heel geanimeerd gesprek ontstaat over vanalles en nog wat? Ik kan me in ieder geval al heel wat leuke onderwerpen bedenken om over te praten. Zoals de wijsneuzige uitspraken van de kindjes waarop de mama niet weet wat ze moet zeggen. De perikelen om aan een relatie te geraken, over dates en hoe die gaan. Over hoe gedachtendoos omgaat met het nieuwe singlebestaan. (Nog geen dates, laat me maar even op mijn plooi komen, ik ben trouwens binnen 5 weken het land uit, beter om hier niemand te moeten achterlaten.) Niets van dit alles! Werk! Het heeft zo ongeveer 95% van de tijd over werk gegaan! En van die 95% heeft gedachtendoos voor 1% bijgedragen aan het gesprek. Als er nu 1 ding is waar ik in mijn vrije tijd niet wil aan denken, laat staan over praten, is het toch wel dat.
Gedachtendoos heeft dan maar van op een afstandje zitten luisteren, zitten voelen hoe de gevoelens van frustratie zich opbouwden, geprobeerd om het gesprek naar andere onderwerpen af te leiden, gemerkt dat die pogingen consequent gesaboteerd werden en het daarbij dan maar gelaten. De gevoelens van frustratie veranderden langzaam in gevoelens van verbazing en verwondering. Verwondering over het feit dat een persoon heel haar leven rond haar werk bouwt. Wat als dat een keertje wegvalt?
Het was niet het leuke, ontspannende avondje op café geweest dat ik in gedachten had (wat is er nu leuk aan heel de avond over werk praten???) maar ik heb wel weer een waardevolle les geleerd. Ik ben goed bezig, mijn leven is gebouwd op verschillende pijlers. Als er daar eentje onderuit valt, is het geen ramp. Ik zal niet instorten. Net zoals ik niet ingestort ben toen VV onze relatie heeft verbroken. Het wegvallen van die pijler heeft in eerste instantie voor wat instabiliteit en een aantal emotionele uitbarstingen en inzinkingen gezorgd maar door het verschuiven van de vriendschap- en vrije tijdspijler staat mijn leven weer vrij stabiel. De ik-kan-het-alleen-ook-aan en de ik-hou-van-mezelf pijler staan nog niet altijd even stevig. Dat heb ik afgelopen weekend mogen ervaren. Gedachten in de trant van "zie mij hier nu zitten" en "ik wil een man die mij vastpakt" en "ik kan dit niet aan" vlogen door mijn hoofd. Maar dan, op het juiste moment, was er toch weer iemand/iets die me uit die stemming haalde. Ik mag me gelukkig prijzen...
Gedachtendoos heeft dan maar van op een afstandje zitten luisteren, zitten voelen hoe de gevoelens van frustratie zich opbouwden, geprobeerd om het gesprek naar andere onderwerpen af te leiden, gemerkt dat die pogingen consequent gesaboteerd werden en het daarbij dan maar gelaten. De gevoelens van frustratie veranderden langzaam in gevoelens van verbazing en verwondering. Verwondering over het feit dat een persoon heel haar leven rond haar werk bouwt. Wat als dat een keertje wegvalt?
Het was niet het leuke, ontspannende avondje op café geweest dat ik in gedachten had (wat is er nu leuk aan heel de avond over werk praten???) maar ik heb wel weer een waardevolle les geleerd. Ik ben goed bezig, mijn leven is gebouwd op verschillende pijlers. Als er daar eentje onderuit valt, is het geen ramp. Ik zal niet instorten. Net zoals ik niet ingestort ben toen VV onze relatie heeft verbroken. Het wegvallen van die pijler heeft in eerste instantie voor wat instabiliteit en een aantal emotionele uitbarstingen en inzinkingen gezorgd maar door het verschuiven van de vriendschap- en vrije tijdspijler staat mijn leven weer vrij stabiel. De ik-kan-het-alleen-ook-aan en de ik-hou-van-mezelf pijler staan nog niet altijd even stevig. Dat heb ik afgelopen weekend mogen ervaren. Gedachten in de trant van "zie mij hier nu zitten" en "ik wil een man die mij vastpakt" en "ik kan dit niet aan" vlogen door mijn hoofd. Maar dan, op het juiste moment, was er toch weer iemand/iets die me uit die stemming haalde. Ik mag me gelukkig prijzen...
Gedichtje
Onderstaand gedichtje beschrijft perfect hoe ik nu probeer mijn leven te leiden. Met de nadruk op probeer. Soms wil ik ze nog wel eens buitensluiten, die nare gedachten, maar dan bonzen ze alleen maar harder op de deur of komen ze langs de achterdeur binnen...
De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg:
elke ochtend weer bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase...
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt.
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
(Jalaluddin Rumi, Perzische dichter)
De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg:
elke ochtend weer bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase...
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt.
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
(Jalaluddin Rumi, Perzische dichter)
Abonneren op:
Posts (Atom)