Soms word ik toch zo moe van mezelf. Hoe ik van het kleinste prul een drama kan maken. Neem nu het volgende. Al jaren heb ik tijdens de kerstperiode zin om te schaatsen als ik de ijspiste zie op de kerstmarkt. Maar VV wilde nooit meedoen en dus deed ik dat dan ook maar niet. Dit jaar heb ik mezelf beloofd om het wel te doen. Maar mijn God, wat kan ik mezelf toch in de weg zitten...
Het is nochtans niet moeilijk hoor. Warm aankleden, naar ginder fietsen, betalen en schaatsen. Komt daar nog bij dat ik ontdekt heb dat ik gratis mag schaatsen omdat ik klant ben bij de sponserende bank. Het heeft 5 dagen geduurd vooraleer ik eindelijk mezelf er toe kunnen bewegen heb. En dat ging zo. Dag 1: opening kerstmarkt en ijspiste. Een beetje op mijn eentje rondgelopen om de boel te verkennen. Nee, vandaag niet, niet op de eerste dag. Al die mensen die erop staan te kijken... Nee toch maar niet. Dag 2: dag gevuld met andere bezigheden, er wel aan gedacht maar nee, te druk, morgen. Dag 3: Nee, te koud, geen zin, nog teveel andere dingen te doen. Dag 4: te emotioneel (zie vorige blogpost). Dag 5: Twijfel, twijfel. Ik moet naar de bib, dan ben ik er in de buurt en op een tijdstip dat het nog niet te druk gaat zijn. Maar ja, dan zit ik met die boeken. Een rugzak, dat hindert toch niet. Ja maar,... En zo ging de conversatie tussen bange en moedige Gedachtendoos nog even door in mijn hoofd.
Tot ik mezelf een spreekwoordelijk schop onder mijn kont heb gegeven, naar de bib ben gereden, niet teveel meer nagedachtheb, de ijspiste opgestapt ben en super genoten heb. In het begin was het nog wat wankel. Wat wil je, het moet bijna 20 jaar geleden zijn dat ik nog eens op schaatsen had gestaan. Maar na een tourke of 3 had ik de slag terug te pakken. Zalig, die wind rond mijn oren. Bijna niemand op de piste, dus tijd om er wat vaart achter te zetten. Whoehoe! Ik met een grote grijns op mijn gezicht zoevend over de piste. En dan, tjakka, foutje, boem patat op mijn gat! Oe, blauwe billen... Maar die grijns kreeg je niet meer van mijn gezicht... Voor geen meter...
Zie je, zo moeilijk is dat helemaal niet. En daarvoor heb ik dan 5 dagen nodig gehad... Is het omdat ik diep in mijn binnenste vond dat ik die ervaring met iemand moest kunnen delen, dat ik het niet waard was om ze alleen te hebben? Wie zal het zeggen? Ik ben in ieder geval superblij dat ik het uiteindelijk aangedurfd heb. En het zal niet de laatste keer geweest zijn, Gedachtendoos gaat de ijspiste nog onveilig maken... Ze weet nu tenslotte hoe het moet... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je om gedachtendoos mee te helpen aanvullen!