Onderstaand gedichtje beschrijft perfect hoe ik nu probeer mijn leven te leiden. Met de nadruk op probeer. Soms wil ik ze nog wel eens buitensluiten, die nare gedachten, maar dan bonzen ze alleen maar harder op de deur of komen ze langs de achterdeur binnen...
De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg:
elke ochtend weer bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase...
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt.
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
(Jalaluddin Rumi, Perzische dichter)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je om gedachtendoos mee te helpen aanvullen!