Mijn laatste wapenfeit op deze blog. Hoe het leven zo kan veranderen! Gedachtendoos is niet meer de persoon die ze beschreven heeft in de "wie ben ik" sectie. Het project is tot een einde gekomen. Ik leef in een warm land. Om een meer accuraat beeld te geven zou ik heel wat schrijfwerk moeten doen. En om eerlijk te zijn, daar heb ik geen zin in. En ook geen tijd voor. Andere dingen zijn op dit moment belangrijker. Deze Gedachtendoos was een fijne plaats om mijn verdriet tijdens een heel moeilijke periode te kanaliseren. Dat hoofdstuk heb ik ondertussen mentaal afgesloten. Een nieuw spannend hoofdstuk is gestart. Ik zoek mijn weg, op mijn eentje, en daarom wil ik deze Gedachtendoos die te zwaar weegt om mee te zeulen achterlaten. Misschien start ik ooit nog eens een andere gedachtendoos, of heropen ik deze om ze om te kieperen en opnieuw te vullen. Voorlopig sluit ik ze zachtjes en laat ze waar ze hoort, achter mij...
Nieuw leven
Nee, ik ben niet zwanger! Ik heb gewoon het gevoel dat ik aan een heel nieuw leven begonnen ben. Eentje dat niet meer rijmt met wat ik in de Wie ben ik Pagina geschreven heb. Eentje waarin Het Project een andere richting is uitgegaan dan voorzien. Maar waar ik wel heel blij mee ben. Ik zit nog altijd in Thailand maar heb de yoga ingeruild voor Medical Qigong. Ik leer, zie, voel en doe fantastische dingen. Mijn lichaam verandert. In de goede zin. De oude enkelblessure waarvan ik dacht dat ik altijd last ging hebben, heelt stilletjes aan. Mijn holle rug wordt stilletjes aan minder hol. Ik zit, sta en loop anders. Meer relaxt, minder gespannen. Ik moet er hard voor werken, duizend keer dezelfde uiterlijk poepsimpele oefeningen doen, pijn als een signaal zien dat ik de oefening niet goed doe, 700 keer op hetzelfde punt gecorrigeerd worden en doodmoe thuiskomen. Maar "loving every minute of it!" Een nieuwe gedachtendoos is in de maak...
Gemakkelijk of toch niet?
Bewust Zijn, in de Stilte zijn. Het is niet moeilijk alleen op het strand. Het hypnotiserend geluid van de golven in mijn oren. Geen mensen om me heen. Het wordt maar moeilijk in de wereld. Wanneer ik interageer met mensen. Wanneer ik in situaties terecht kom waar ik eigenlijk niet in wil zijn. Het is maar dan dat ik echt zie hoe bewust ik ben. Hoe ik reageer. Nemen mijn mind en mijn oude patronen het over of kan ik vanuit een nieuw perspectief (re)ageren? Misschien eens niets doen in plaats van weg te lopen. Het eens niet op mijn manier hebben en kijken wat dat met me doet. Aanvaarden dat ik me ongemakkelijk/boos/verdrietig/angstig voel zonder dat te willen veranderen. De controle loslaten...
patronen en spiegels
Mijn grote test is bezig, de familie is op bezoek en we reizen samen door het mooie Thailand. En ik zie patronen. Dezelfde patronen die ik ontdekt heb in mijn relatie met VV zie ik nu bij mijn ouders en in mindere mate bij mijn broer en zijn vriendin. Ze zijn spiegels voor mij. En ze vergroten uit. Ik zie de patronen en besef nu waar ze vandaan komen. Ik besef ook dat ik nog heel dikwijls terugval in net diezelfde patronen. Achteraf, dezelfde avond of soms al 5 minuten na het voorval denk ik: 'dju, ik heb het weer gedaan'! Maar ooit komt er een dag dat ik niet meer automatisch ga reageren. Dat ik net voordat ik iets doe of zeg, inzie dat ik een keuze heb. De keuze om anders te reageren.
De stille kracht in mezelf
In één van mijn vorige posts heb ik geschreven dat ik hier op het eiland een spirituele lerares heb die me mijn schaduwkanten helpt te ontdekken. Eigenlijk is dat een beetje een foute omschrijving. Ze helpt me patronen te ontdekken die ertoe leiden dat ik telkens opnieuw dezelfde situatie ontmoet. En ze helpt om deze patronen los te laten.
Zo had ze me de opdracht gegeven om maar eens te gaan kijken hoe ik me in de relatie met VV had gedragen, hoe ik reageerde en wat ik deed of niet deed. Waaaw, wat een lijst! Als ik die lijst zag, vroeg ik me af hoe het mogelijk was dat we nog 12 jaar samen zijn geweest. Dat hij niet na een maand gillend is weggelopen! Een kleine bloemlezing: Ik regelde alles: onze vakanties, onze financiën, tot zelfs de afspraken bij de kapper (onder het mom van: hij telefoneert niet graag) Ik nam hem dingen uit handen, ik probeerde hem te verbeteren (nee, dat doe je zo toch niet...) Ik had de controle in onze relatie: hoe de dingen gedaan moesten worden, wanneer we elkaar moesten zien,... Als hij de dingen anders zag, praatte ik zo op hem in tot hij meeging in mijn standpunt. Ik verdedigde mezelf, ik sloot mezelf af, ik toonde zelden of nooit gevoelens, werd nooit kwaad, bijna nooit verdrietig. De emoties bleven meestal maar op een vlakke lijn. Ik voelde ze wel maar ik uitte ze nooit. En als ik terugkijk, deed ik net hetzelfde in mijn eerste lange relatie...
We hebben daarop gewerkt en het blijkt dat ik het geloof had (vandaag losgelaten in een sessie met haar) dat emoties tonen gelijk is aan in de steek worden gelaten. Dat als alles onder controle was, alles goed was en dat ze dan van me hielden. Maar liefde kan je niet controleren, je kan niet controleren of iemand van je houdt. Maar dat geloofde het kleine meisje in mij wel. En ik heb dat geloof steeds weer aan mezelf bewezen. Ik koos altijd vriendinnetjes die opeens geen vriendinnetjes meer waren omdat ik een keertje boos was geworden. Ik koos partners die zelf ook niet met hun emoties konden omgaan en dan maar wegliepen als er emoties aan te pas kwamen. Ik zonderde me al op voorhand af in groepen want dan konden ze me toch niet kwetsen.
Taro heeft me laten zien en laten ervaren dat er een kracht is in mezelf die ik elk moment kan aanboren. Een kracht die niet door iemand anders opgeroepen kan worden en die niet kan teniet gedaan worden door iemand anders. Die ik niet kan weggeven, die er altijd is. Die kracht, die stilte, is de plaats in mezelf waar ik thuis ben bij mezelf, waar ik van mezelf hou wat er in de buitenwereld ook gaande is. Aan mij nu om de moed te vinden om anders te reageren, om mijn emoties toe te laten, te laten zijn, ze niet meer onder controle te houden. En telkens die stille kracht aan te boren.
Het schijnt dat de grootste test ligt in de omgang met je familie omdat je van hen (en zij weer van hun ouders) die geloven geleerd hebt. Als je niet meer terug in het patroon vervalt, weet je dat je het echt losgelaten hebt. Mijn test komt er binnen een kleine twee weken aan. Dan komen mijn ouders, broer en zijn vriendin over en gaan we samen drie weken door Thailand reizen. Ik ben er klaar voor...Ik wil niet meer terug naar de controlerende Gedachtendoos.
Als ik Taro een aantal jaren vroeger leren kennen had, zouden VV en ik dan nog samen geweest zijn? Zouden we samen tot een evenwichtige relatie gekomen zijn waar gevoelens wel geuit werden, waar ik hem de persoon zou laten zijn die hij was? Djees, ik heb altijd gedacht dat ik hem niet wilde veranderen... Zat ik ernaast...Ik kan alleen maar zeggen dat ik me niet bewust was van het achterliggende patroon en dat ik het in een volgende relatie anders zal doen.
Zo had ze me de opdracht gegeven om maar eens te gaan kijken hoe ik me in de relatie met VV had gedragen, hoe ik reageerde en wat ik deed of niet deed. Waaaw, wat een lijst! Als ik die lijst zag, vroeg ik me af hoe het mogelijk was dat we nog 12 jaar samen zijn geweest. Dat hij niet na een maand gillend is weggelopen! Een kleine bloemlezing: Ik regelde alles: onze vakanties, onze financiën, tot zelfs de afspraken bij de kapper (onder het mom van: hij telefoneert niet graag) Ik nam hem dingen uit handen, ik probeerde hem te verbeteren (nee, dat doe je zo toch niet...) Ik had de controle in onze relatie: hoe de dingen gedaan moesten worden, wanneer we elkaar moesten zien,... Als hij de dingen anders zag, praatte ik zo op hem in tot hij meeging in mijn standpunt. Ik verdedigde mezelf, ik sloot mezelf af, ik toonde zelden of nooit gevoelens, werd nooit kwaad, bijna nooit verdrietig. De emoties bleven meestal maar op een vlakke lijn. Ik voelde ze wel maar ik uitte ze nooit. En als ik terugkijk, deed ik net hetzelfde in mijn eerste lange relatie...
We hebben daarop gewerkt en het blijkt dat ik het geloof had (vandaag losgelaten in een sessie met haar) dat emoties tonen gelijk is aan in de steek worden gelaten. Dat als alles onder controle was, alles goed was en dat ze dan van me hielden. Maar liefde kan je niet controleren, je kan niet controleren of iemand van je houdt. Maar dat geloofde het kleine meisje in mij wel. En ik heb dat geloof steeds weer aan mezelf bewezen. Ik koos altijd vriendinnetjes die opeens geen vriendinnetjes meer waren omdat ik een keertje boos was geworden. Ik koos partners die zelf ook niet met hun emoties konden omgaan en dan maar wegliepen als er emoties aan te pas kwamen. Ik zonderde me al op voorhand af in groepen want dan konden ze me toch niet kwetsen.
Taro heeft me laten zien en laten ervaren dat er een kracht is in mezelf die ik elk moment kan aanboren. Een kracht die niet door iemand anders opgeroepen kan worden en die niet kan teniet gedaan worden door iemand anders. Die ik niet kan weggeven, die er altijd is. Die kracht, die stilte, is de plaats in mezelf waar ik thuis ben bij mezelf, waar ik van mezelf hou wat er in de buitenwereld ook gaande is. Aan mij nu om de moed te vinden om anders te reageren, om mijn emoties toe te laten, te laten zijn, ze niet meer onder controle te houden. En telkens die stille kracht aan te boren.
Het schijnt dat de grootste test ligt in de omgang met je familie omdat je van hen (en zij weer van hun ouders) die geloven geleerd hebt. Als je niet meer terug in het patroon vervalt, weet je dat je het echt losgelaten hebt. Mijn test komt er binnen een kleine twee weken aan. Dan komen mijn ouders, broer en zijn vriendin over en gaan we samen drie weken door Thailand reizen. Ik ben er klaar voor...Ik wil niet meer terug naar de controlerende Gedachtendoos.
Als ik Taro een aantal jaren vroeger leren kennen had, zouden VV en ik dan nog samen geweest zijn? Zouden we samen tot een evenwichtige relatie gekomen zijn waar gevoelens wel geuit werden, waar ik hem de persoon zou laten zijn die hij was? Djees, ik heb altijd gedacht dat ik hem niet wilde veranderen... Zat ik ernaast...Ik kan alleen maar zeggen dat ik me niet bewust was van het achterliggende patroon en dat ik het in een volgende relatie anders zal doen.
Hemels...
Hemels, anders kan ik de volgende ervaring niet noemen. Misschien heeft het een officiële naam maar eigenlijk interesseert die me niet. De ervaring op zich is genoeg. En hopelijk blijft het niet bij deze ene keer.
Wat is er gebeurd? Tijdens een meditatie voelde ik me alsof ik in slaap zou gaan vallen. Je kent dat gevoel wel. Je hoofd klapt naar voren en veert dan weer terug. Het was ook zoiets maar niet helemaal. Het was eerder met mijn hele bovenlichaam. En het veerde niet terug maar het spiraalde eerder terug. Maar je kan het het beste vergelijken met precies in slaap vallen. Dan opeens alle haren op mijn armen die rechtop komen en opeens was er geen gedachtendoos meer. Ik bestond volledig uit vibratie, ik was er een deeltje van maar tegelijkertijd ook het geheel. Ik voelde geen lichaam meer, ik weet niet of ik nog ademde en ik heb geen enkel idee hoe lang het geduurd heeft. Dat kan een seconde geweest zijn maar even goed 3 minuten. En dan werd ik me ineens terug bewust van mijn ademhaling, leek het alsof ik terug kleiner werd en voelde ik mijn lichaam terug.
Ik ben er een hele dag ondersteboven van geweest. Zo mooi!
Wat is er gebeurd? Tijdens een meditatie voelde ik me alsof ik in slaap zou gaan vallen. Je kent dat gevoel wel. Je hoofd klapt naar voren en veert dan weer terug. Het was ook zoiets maar niet helemaal. Het was eerder met mijn hele bovenlichaam. En het veerde niet terug maar het spiraalde eerder terug. Maar je kan het het beste vergelijken met precies in slaap vallen. Dan opeens alle haren op mijn armen die rechtop komen en opeens was er geen gedachtendoos meer. Ik bestond volledig uit vibratie, ik was er een deeltje van maar tegelijkertijd ook het geheel. Ik voelde geen lichaam meer, ik weet niet of ik nog ademde en ik heb geen enkel idee hoe lang het geduurd heeft. Dat kan een seconde geweest zijn maar even goed 3 minuten. En dan werd ik me ineens terug bewust van mijn ademhaling, leek het alsof ik terug kleiner werd en voelde ik mijn lichaam terug.
Ik ben er een hele dag ondersteboven van geweest. Zo mooi!
Niet allemaal kommer en kwel
Als ik mijn laatste twee schrijfseltjes terug lees, moet ik effe slikken. Het klinkt zo negatief allemaal. Dat is het niet. Er zijn absoluut moeilijke momenten. Maar daar tegenover staan ook heel mooie momenten. En momenten van diepe inzichten in mezelf. De mooie momenten overheersen nog altijd de moeilijke momenten! Toch blijf je langer stilstaan bij de moeilijke momenten. Wat zit een mens toch raar in elkaar...
Ik voel dat ik groei. Ik groei in de manier waarop ik naar het leven kijk, in de manier waarop ik naar mezelf kijk, in de manier waarop ik naar andere mensen kijk. Veel meer observerend, vanop een afstand in plaats van veroordelend. Ik ben er blij mee, met elke stap die ik zet om minder door mijn gedachten geleid te worden, om minder in mijn emotionele buien te zwelgen, om ze meer vanop een afstand te bekijken.
Mooie inzichten over mezelf komen op de raarste momenten naar boven. Zo heb ik hier inzicht gekregen in de reden waarom ik zo graag yoga geef. En dat is een heel andere reden dan ik wil mensen helpen om te ontspannen, om meer in contact te komen met hun lichaam. Nee, dat is maar een secundaire reden. De echte reden is dat ik me goed voel wanneer mensen goed over mij denken. En dat doen ze als ik yoga geef... Nu, op zich maakt het niet uit om welke reden ik yoga geef maar dit is wel belangrijk om te weten. Het is een stimulans om aan mijn zelfbeeld te werken. Om mijn goed voelen niet te laten afhangen van wat mensen van me denken maar om intrinsiek tevreden te zijn met wie ik ben. Wat ik ook doe, of dat nu yoga geven is of kwaad zijn :-)
Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb en dat die weg nooit zal eindigen maar ik ben blij met alle inzichten die ik hier al gekregen heb. Ik ben ervan overtuigd dat ze nooit geopenbaard zouden zijn geworden als ik in mijn vertrouwde leventje zou zijn gebleven. Moeilijk af en toe maar oh zo fascinerend en mooi!
Ik voel dat ik groei. Ik groei in de manier waarop ik naar het leven kijk, in de manier waarop ik naar mezelf kijk, in de manier waarop ik naar andere mensen kijk. Veel meer observerend, vanop een afstand in plaats van veroordelend. Ik ben er blij mee, met elke stap die ik zet om minder door mijn gedachten geleid te worden, om minder in mijn emotionele buien te zwelgen, om ze meer vanop een afstand te bekijken.
Mooie inzichten over mezelf komen op de raarste momenten naar boven. Zo heb ik hier inzicht gekregen in de reden waarom ik zo graag yoga geef. En dat is een heel andere reden dan ik wil mensen helpen om te ontspannen, om meer in contact te komen met hun lichaam. Nee, dat is maar een secundaire reden. De echte reden is dat ik me goed voel wanneer mensen goed over mij denken. En dat doen ze als ik yoga geef... Nu, op zich maakt het niet uit om welke reden ik yoga geef maar dit is wel belangrijk om te weten. Het is een stimulans om aan mijn zelfbeeld te werken. Om mijn goed voelen niet te laten afhangen van wat mensen van me denken maar om intrinsiek tevreden te zijn met wie ik ben. Wat ik ook doe, of dat nu yoga geven is of kwaad zijn :-)
Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb en dat die weg nooit zal eindigen maar ik ben blij met alle inzichten die ik hier al gekregen heb. Ik ben ervan overtuigd dat ze nooit geopenbaard zouden zijn geworden als ik in mijn vertrouwde leventje zou zijn gebleven. Moeilijk af en toe maar oh zo fascinerend en mooi!
Hoe te beschrijven..
wat er door me heen gaat? Zoveel emoties wisselen mekaar in een snel tempo af. Het ene moment moet ik huilen, een halve minuut later moet ik lachen. Het ene moment voel ik me eenzaam, het volgende moment ben ik blij dat ik op mijn eentje in mijn hangmat kan gaan zitten. Nu eens kwaad, daarna verdrietig. Een vleugje angst afgewisseld met een overvloed aan dankbaarheid. Oppervlakkige gesprekken afgewisseld met diepgaande conversaties. Het passeert hier allemaal de revue. Op één dag, soms zelfs op één uur!
De yoga is geweldig, het doet me zo'n deugd en toch zijn er momenten dat ik zou willen weglopen uit de les. Twee keer per dag, zes dagen op zeven diezelfde opwarmingsoefeningen... Ik leer hier wat overgave is... De teachings die we krijgen zijn enerzijds eye-openers, anderzijds liggen ze zover van mijn gewone belevingswereld af dat ik soms niet weet wat ik ermee aan moet. Sommige laat ik voorlopig maar even aan de kant liggen, misschien dat ik er later, als ik verder op mijn spiritueel pad ben, wel mee aan de slag wil.
Zoveel dingen om te verwerken, om over na te denken. En die ene levensvraag die altijd terugkomt: wat is mijn levensdoel, waarvoor ben ik hier?
Groeipijnen
Twee weken ver in de TTC. Mooie momenten afgewisseld met minder leuke momenten. Lachen afgewisseld met tranen. Vreugde afgewisseld met pijn. Ik ontdek vele dingen over mezelf. Voornamelijk de schaduwkant die ik niet kon of wilde zien. Lichamelijke pijnen die voortkomen uit kwaadheid. Kwaadheid en weerstand tegen regels en structuur. Maar onder die kwaadheid zit angst. Angst dat ik dit niet aankan, dat ik er niet goed genoeg voor ben.
Op andere momenten vraag ik me af of dit wel is wat ik wil. Ik weet het niet. Wil ik hier echt mee doorgaan, wil ik gaan lesgeven, gaat dat me voldoening geven? Zo dikwijls denk ik dat ik nooit iets ga vinden om mijn leven zin te geven, dat ik niets echt graag doe. Ik wil van alles wat proeven en mijn hele leven nieuwe dingen blijven leren. Maar hoe kan ik daarmee in mijn levensonderhoud voorzien. Ik heb geen idee en dat frustreert me enorm. De idee dat ik geen controle heb over mijn toekomst. Dat ik het niet weet. Die onzekerheid, dat is iets waar ik moet mee leren omgaan. Ik moet leren vertrouwen te hebben, ik moet leren te geloven dat alles op zijn pootjes komt. En dat dit meestal anders is dan ik me had voorgesteld. Ik moet leren de controle los te laten.
En dan kom ik automatisch terecht bij VV. Heb ik in onze relatie ook teveel controle uitgeoefend? Heb ik alles op mijn manier gedaan? Ik kan niet anders dan daar ja op antwoorden. Maar ik moet het ook nuanceren. VV heeft het langs zijn kant toegelaten dat ik dat deed. Hij heeft me nooit weerwerk geboden. Nooit eens gezegd: "Dit kan voor mij niet, ik wil het op mijn manier en niet op de jouwe". Ergens mis ik hem, het zou mooi geweest zijn om mijn groeiproces met hem te delen en ik zou het ook fijn gevonden hebben om zijn groeiproces mee te maken. Hij heeft echter anders besloten...
Ik ben er zeker van dat er nog vele dingen zullen naar boven komen en ik ben dankbaar dat ik een hele goede spirituele lerares heb hier op het eiland die niets met de TTC te maken heeft maar die me met mijn neus op mijn schaduwkant kan drukken. Respect voor hoe zij mensen hun ingesleten patronen kan laten zien. En niet alleen dat, ze helpt me ook om die oude patronen los te laten.
Op andere momenten vraag ik me af of dit wel is wat ik wil. Ik weet het niet. Wil ik hier echt mee doorgaan, wil ik gaan lesgeven, gaat dat me voldoening geven? Zo dikwijls denk ik dat ik nooit iets ga vinden om mijn leven zin te geven, dat ik niets echt graag doe. Ik wil van alles wat proeven en mijn hele leven nieuwe dingen blijven leren. Maar hoe kan ik daarmee in mijn levensonderhoud voorzien. Ik heb geen idee en dat frustreert me enorm. De idee dat ik geen controle heb over mijn toekomst. Dat ik het niet weet. Die onzekerheid, dat is iets waar ik moet mee leren omgaan. Ik moet leren vertrouwen te hebben, ik moet leren te geloven dat alles op zijn pootjes komt. En dat dit meestal anders is dan ik me had voorgesteld. Ik moet leren de controle los te laten.
En dan kom ik automatisch terecht bij VV. Heb ik in onze relatie ook teveel controle uitgeoefend? Heb ik alles op mijn manier gedaan? Ik kan niet anders dan daar ja op antwoorden. Maar ik moet het ook nuanceren. VV heeft het langs zijn kant toegelaten dat ik dat deed. Hij heeft me nooit weerwerk geboden. Nooit eens gezegd: "Dit kan voor mij niet, ik wil het op mijn manier en niet op de jouwe". Ergens mis ik hem, het zou mooi geweest zijn om mijn groeiproces met hem te delen en ik zou het ook fijn gevonden hebben om zijn groeiproces mee te maken. Hij heeft echter anders besloten...
Ik ben er zeker van dat er nog vele dingen zullen naar boven komen en ik ben dankbaar dat ik een hele goede spirituele lerares heb hier op het eiland die niets met de TTC te maken heeft maar die me met mijn neus op mijn schaduwkant kan drukken. Respect voor hoe zij mensen hun ingesleten patronen kan laten zien. En niet alleen dat, ze helpt me ook om die oude patronen los te laten.
Mooie ervaringen
Ik ben nog maar twee dagen ver in de TTC maar ik heb al hele mooie ervaringen mogen meemaken. Niet alleen hier maar ook op mijn weg hier naartoe. Ik had schrik om in mijn eentje de reis te doen. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Ga ik het kunnen? Hoe gaat het zijn? Gaat er wel iemand zijn die me een beetje leuk vindt? Allemaal dingen waarover ik me helemaal geen zorgen had hoeven te maken. De reis is keigoed meegevallen. Op de bus met een Engelse gepraat die ook interesse had in yoga. Op de boot met een Canadees aan de praat geraakt, over vanalles en niks. Beide ontmoetingen hebben me deugd gedaan. Hebben me een gevoel gegeven van niet alleen te zijn.
De mooie ervaringen in de TTC hebben ook weer te maken met mensen. Hoe eentje me spontaan een hoofdlamp leende omdat ik die meer nodig had op mijn fiets dan zij op haar brommer. Hoe iemand anders samen met mij een huis om te delen wil gaan zoeken voor maand 2 en 3. Hoe ikzelf heel waardevol advies heb gekregen van iemand die hier op het eiland woont en Agama yoga kent. Ze vertelde mij: zie dit hele gebeuren als een experiment met jezelf als het lab, het experiment, de onderzoeker en het resultaat allemaal tegelijkertijd. Voel je pijn, ga na wat die pijn veroorzaakt, ga diep en laat dan los. Ik heb haar raad al nodig gehad... Veel TTC-studenten zijn veel meer ervaren en dan komt mijn oude angst naar boven: ik kan dit niet, ik ben hier niet goed genoeg voor. De pijn die ik in mijn schouders en nek voelde tijdens de opwarming, kwam ook van dit geloof. Het loslaten via EFT heeft de pijn weggenomen. Ik ben nu al zeker dat er nog vele dingen zullen bovenkomen maar dat is ook waarvoor ik hier ben. Om mezelf en mijn onbewuste reaktiepatronen te leren kennen. Hoe pijnlijk dat ook is.
En dan is er het hotel waar ik verblijf tot 3 februari. Heel vriendelijke mensen die omdat ze weten dat ik Grieks spreek dat ook spreken met mij, en daarbij heel veel geuld hebben. Elke zondag is er een open mic en deze zondag was het tango. Ik heb op een tropisch eiland tango gedanst op blote voeten! Geweldig toch! En omdat er zoveel enthousiasme was, wordt het waarschijnlijk volgende zondag opnieuw georganiseerd. Ik kijk er al naar uit. En nu op naar de evening class!
De mooie ervaringen in de TTC hebben ook weer te maken met mensen. Hoe eentje me spontaan een hoofdlamp leende omdat ik die meer nodig had op mijn fiets dan zij op haar brommer. Hoe iemand anders samen met mij een huis om te delen wil gaan zoeken voor maand 2 en 3. Hoe ikzelf heel waardevol advies heb gekregen van iemand die hier op het eiland woont en Agama yoga kent. Ze vertelde mij: zie dit hele gebeuren als een experiment met jezelf als het lab, het experiment, de onderzoeker en het resultaat allemaal tegelijkertijd. Voel je pijn, ga na wat die pijn veroorzaakt, ga diep en laat dan los. Ik heb haar raad al nodig gehad... Veel TTC-studenten zijn veel meer ervaren en dan komt mijn oude angst naar boven: ik kan dit niet, ik ben hier niet goed genoeg voor. De pijn die ik in mijn schouders en nek voelde tijdens de opwarming, kwam ook van dit geloof. Het loslaten via EFT heeft de pijn weggenomen. Ik ben nu al zeker dat er nog vele dingen zullen bovenkomen maar dat is ook waarvoor ik hier ben. Om mezelf en mijn onbewuste reaktiepatronen te leren kennen. Hoe pijnlijk dat ook is.
En dan is er het hotel waar ik verblijf tot 3 februari. Heel vriendelijke mensen die omdat ze weten dat ik Grieks spreek dat ook spreken met mij, en daarbij heel veel geuld hebben. Elke zondag is er een open mic en deze zondag was het tango. Ik heb op een tropisch eiland tango gedanst op blote voeten! Geweldig toch! En omdat er zoveel enthousiasme was, wordt het waarschijnlijk volgende zondag opnieuw georganiseerd. Ik kijk er al naar uit. En nu op naar de evening class!
Goodbye 2013, welcome 2014
Het was een bewogen laatste week van een bewogen jaar. Kerst vieren bij mijn ouders zoals elk jaar. Goed merken dat mijn ma het lastig heeft om heel het gebeuren een plaatsje te geven. En met heel het gebeuren bedoel ik niet alleen de breuk met VV maar ook de manier waarop ik ermee om ga en het feit dat ik morgen op mijn eentje naar de andere kant van de wereld vertrek.
Afscheid nemen van vrienden, samen nog een laatste keer iets gaan drinken, gaan feesten. Slik, vreemd gevoel.
Naar de notaris voor de notariële volmacht en nadien bij VV langs om de papieren van ons huis binnen te brengen. Het was een heel emotioneel moment. Ik heb hem mijn gevoelens over zijn plannen met Molleke voor de voeten geworpen. Heb hem al huilend gezegd dat het me heel veel pijn doet, dat ik het verschrikkelijk vind dat hij een deel van ons plannen met haar gaat uitvoeren, dat volgens mijn gevoel/intuïtie Molleke hem gebruikt om uit haar eigen miserabele situatie te komen. Uiteindelijk toch nog op een mooie manier kunnen afscheid nemen met een dikke knuffel en een "het gaat je goed" langs beide kanten.
De rugzak aan't samenstellen zijn (watte, 18 kg?? Da's veel te veel, laat die broek, dat t-shirt en die cremekes maar thuis) en op dat moment een mailtje krijgen van een collega dat me raakte. En daar kwamen de waterlanders weer. Voor de zoveelste keer deze week... Want nu begint het besef maar echt door te dringen dat je hier veel mensen achterlaat die om je geven.
Oudjaar was supertof. Eerst bij een vriendin en een voor mij onbekende vriend van haar gaan eten. Heel gezellig, lekker gegeten, fijn gebabbeld, goed gelachen. Daarna het stad in om het vuurwerk te bewonderen. Dit jaar stond ik op de eerste rij, op het achterdek van een boot op 50m van de afschietplaats. De max!!! 2014 is op een geweldige manier ingezet, laat het nu op een geweldige manier verdergaan aub...
Afscheid nemen van vrienden, samen nog een laatste keer iets gaan drinken, gaan feesten. Slik, vreemd gevoel.
Naar de notaris voor de notariële volmacht en nadien bij VV langs om de papieren van ons huis binnen te brengen. Het was een heel emotioneel moment. Ik heb hem mijn gevoelens over zijn plannen met Molleke voor de voeten geworpen. Heb hem al huilend gezegd dat het me heel veel pijn doet, dat ik het verschrikkelijk vind dat hij een deel van ons plannen met haar gaat uitvoeren, dat volgens mijn gevoel/intuïtie Molleke hem gebruikt om uit haar eigen miserabele situatie te komen. Uiteindelijk toch nog op een mooie manier kunnen afscheid nemen met een dikke knuffel en een "het gaat je goed" langs beide kanten.
De rugzak aan't samenstellen zijn (watte, 18 kg?? Da's veel te veel, laat die broek, dat t-shirt en die cremekes maar thuis) en op dat moment een mailtje krijgen van een collega dat me raakte. En daar kwamen de waterlanders weer. Voor de zoveelste keer deze week... Want nu begint het besef maar echt door te dringen dat je hier veel mensen achterlaat die om je geven.
Oudjaar was supertof. Eerst bij een vriendin en een voor mij onbekende vriend van haar gaan eten. Heel gezellig, lekker gegeten, fijn gebabbeld, goed gelachen. Daarna het stad in om het vuurwerk te bewonderen. Dit jaar stond ik op de eerste rij, op het achterdek van een boot op 50m van de afschietplaats. De max!!! 2014 is op een geweldige manier ingezet, laat het nu op een geweldige manier verdergaan aub...
Abonneren op:
Posts (Atom)