Rollercoaster van emoties

Gevoelens gaan op en neer. Nu ben ik sterk, het volgende moment barst ik in tranen uit. Nu ben ik kwaad, het volgende moment wil ik alleen maar wegkruipen ergens diep in een donker hoekje. Ik voel me zo machteloos. En ik haat het om machteloos te zijn. En dus verslind ik boeken (voornamelijk e-boeken die ik download via obscure sites) waarvan ik denk dat ze een oplossing kunnen bieden. Zo heb ik deze week o.a gelezen: "working on yourself doesn't work", "make every man want you", "how to create a magical relationship", "transurfing 1" en "love in the present tense".

Love in the present tense is een 'echt' boek en heeft me enorm aangesproken. Het laat je op een andere manier kijken naar je relatie en hoe jij daarin staat. Ik zou willen dat mijn ventje het boek ook zou kunnen lezen. Helaas is hij geen lezer en al helemaal niet in het Engels...

Ondertussen zijn er momenten dat ik het ook niet meer weet. Ik weet niet meer hoe ik me moet gedragen, wat ik nog wel kan doen, wat ik beter niet doe. Zet ik een masker op van onverschilligheid of laat ik toch mijn gevoelens zien? Wat zijn die gevoelens nog? Hoe ga ik om met de fysieke afstand die er tussen ons is? Vroeger liepen we altijd hand in hand, nu niet meer. Vroeger gaven we mekaar spontaan al eens een zoen zomaar midden op straat, nu is het alsof er 700 man tussen ons staat. Soms vraag ik me af of ik niet beter alleen doorga, ik weet dat ik dat kan. Ik heb hem niet nodig om mijn leven te leven. Ik heb mijn leven niet stilgezet omdat er nu een ring aan mijn vinger zit en ik heb hem ook nooit gevraagd om dat te doen.

Aan de andere kant geeft het universum me misschien wel exact wat ik nodig heb. Als het tijd is om uit te zoeken hoe deze relatie me kan helpen om te groeien, door bvb eindelijk eens mijn gevoelens te tonen ipv ze altijd in te houden, is dit wel de ideale situatie. En toch ben ik bang. Bang dat hij me in de steek zal laten door alles wat er boven gaat komen. Gek eigenlijk want vijf regels hierboven zeg ik nog dat ik zonder hem door kan gaan... En ik meen het ook... Waar ben ik dan echt bang voor?

Ondertussen is middernacht gepasseerd. Ik ben klaarwakker. Onbegrijpelijk, dat meisje dat 9 uur slaap per nacht nodig heeft, zit op dit uur nog achter haar pc. Ik heb het geprobeerd, om half 11 in mijn bed. Draaien en keren, om half 12 er maar weer uit. Mijn gedachten toevertrouwd aan het scherm. Alles om die stroom te kanaliseren, om niet compleet gek te worden.

Meditatie zeg je? Soms ben ik er echt te onrustig voor, mijn lichaam wil niet blijven zitten, mijn geest draait dol. Misschien moet ik maar eens zoeken naar een actieve meditatie.

meditatie helpt echt

Om om te gaan met het onweer boven mijn leven (zie vorige post) helpt het me echt om zoveel mogelijk in het moment te blijven en de verhaaltjes in mijn hoofd zo snel mogelijk af te breken.

Meditatie is een manier om me daarbij te helpen. De meditatie die ik op youtube gevonden heb, doet wonderen. Het brengt me telkens weer aan het huilen wanneer ik erin zit maar achteraf voel ik me zoveel beter. Rustiger, liefdevoller. Heel veel dank aan de persoon die ze gepost heeft! Voor degenen die zelf eens willen proberen, hierbij de link guided love meditation

onweer

Hier zit ik dan, met het zonnetje op mijn gezicht, te genieten met mijn ogen dicht. Ik dwing mezelf om in het moment te blijven. Hier en nu. In kleermakerszit op het strand, de zon op mijn huid, de wind die door mijn haren speelt, het geluid van de golven in mijn oren. Ik dwing mezelf om niet af te dwalen naar de dingen die mis lopen in mijn leven. Ik wil er nu niet naar kijken, ze zijn er even niet.

Ik dacht dat we gelukkig waren. Blijkbaar had ik het mis. Of toch voor de helf. Ik was gelukkig, jij niet. Toen jij de woorden uitsprak, daverde mijn wereld op zijn grondvesten. Een donderslag bij heldere hemel. Of toch niet? In de verte had ik al wat wolken gezien: jij was zo afwezig, je trok je terug. Ach, dat zou wel overwaaien. Nooit had ik kunnen voorzien dat het onweer zo snel en zo heftig zou komen opzetten.

Het is donker en koud. De wind trekt aan. De regen stort met bakken naar beneden. Ik kan niet anders dan het allemaal over me heen laten komen. Hoe meer ik me verzet, hoe erger het wordt. Ik probeer mee te gaan met de wind in plaats van er tegenin te fietsen. Ik probeer een scheur in de wolken te ontdekken in plaats van te denken dat het nooit meer overgaat. Laat de regen de frustraties, de pijn, de woede, de eenzaamheid, de hopeloosheid, de angst en de twijfel wegspoelen. Niet alleen bij mij, ook bij jou, zodat we verfrist en gelouterd kunnen beginnen aan een nieuw avontuur in ons samenzijn. Al dan niet onder hetzelfde dak.

...

Snikken, niet tegen te houden. Vanuit mijn tenen lijken ze te komen. Mijn leven davert op zijn grondvesten. Eén gesprek en alles wankelt. Was het een leugen?

Onzekerheid en verdriet krijgen de bovenhand. Woede sluimert. Bovenal voel ik liefde. Liefde voor alles wat geweest is en voor alles wat hopelijk nog moet komen.

Je moet niets

Achter de pc. Pfff, geen zin meer. Ik sta op. Loop wat rond. Wat nu gedaan? Grr... weet het niet. Chaos in mijn gedachten. Terug achter de pc. Kan me niet concentreren. Naar de zetel. Neem het boek. 2 zinnen. Nee, geen zin om te lezen. Naar de keuken. Iets om te eten? NEE, dat is geen oplossing! Naar boven. Wat doe ik hier eigenlijk? Ik weet niet wat ik wil, ik weet niet wat ik moet doen, heb het gevoel dat niets lukt. Drentel van hier naar daar. Beland in kleermakerszit op een geïmproviseerd meditatiekussen. Mijn benen willen opstaan, mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik praat tegen mezelf.

Ademen, dat is wat je moet doen. Ademen, niets anders. Volg die adem.
Kijk waar hij naar binnen gaat.
Kijk waar hij eindigt.
Kijk hoe hij naar buiten gaat.
En weer opnieuw.

Onrust, weerstand. "Adem, focus op je adem!"
Langzaam minder gedachten,
meer rust.

Plots tranen. Ze rollen over mijn wangen. Ik veeg ze niet weg. Ik adem.
Meer tranen, snikken.
Laat maar komen, ik adem.
Zuivering. Rust
Eindelijk rust.
Ik adem, tranen drogen op.
Ik ben