Magie:
Het bestaat nog in deze wereld. Gedachtendoos wordt helemaal meegesleept in de avonturen van Yelena, een meisje dat gered wordt van de strop, voorproever wordt van de commandant, haar magische vermogens en de liefde ondekt en daar ook weer van gescheiden wordt... Prachtig! De hele wereld rondom mij verandert in de wereld die beschreven wordt in de "Studie"" boeken van Maria Snyder. Dat noem ik nu eens magie. De gave om een lezer zo te laten opgaan in een verhaal dat die alles rondom zich vergeet. Alle zorgen, kwaaltjes, verdriet,... Vergeten, weg. Vervangen door de spannende avonturen van onze heldin. Wat bewonder ik de mensen die deze magische gave hebben! Eén van hun magische producten, boek genaamd, maakt het leven van duizende mensen aangenamer. Zo mooi. Ja, magie, het bestaat echt nog in deze wereld...
Een sms-je:
Ben jij thuis voor een theetje? Huh, VV die mij een sms-je stuurt om een theetje te komen drinken? Waar moet ik me nu aan verwachten? Wat bleek: hij kwam den Trotter van Griekenland halen maar eerst heeft hij nog verteld waarmee hij bezig is. Op een donderdagavond weggaan tot vroeg in de morgen. Op een vrijdagavond naar een concert gaan van "hoge en lage tonen" (????). Twee uur rijden op een zaterdagavond voor een tangosalon. En dat alles met zijn 16 jaar oudere vriendin waarvan hij volhoudt dat ze niets met elkaar hebben maar die misschien wel mee naar Griekenland gaat. Daar deed hij zeer vaag over.
Als ik zijn relaas aanhoor, komen een aantal bedenkingen naar boven.
1) Dit is niet de man die ik 12 jaar gekend heb. Door de week uitgaan tot 's morgens vroeg? Nee, nooit, werken was wat telde en dat zou hij nooit verwaarloosd hebben. Naar een concert gaan? Alleen als ik het voorstelde en dan pas na aandringen. Uit zichzelf? No way! Twee uur rijden voor een tangosalon? Vroeger was drie kwartier al te ver.... Welkom vreemde man.
2) Het is weer de vrouw die aanbrengt en bepaalt. Hij zegt als vanouds weer overal ja op. Ik snap het wel hoor. Iets nieuws is altijd leuk maar hij zit weer terug in hetzelfde patroon van altijd maar ja zeggen. Het patroon waardoor hij met mij gebroken heeft. Hij ging voor zichzelf denken en beslissen. Niet meer iemand anders laten bepalen. Ik zie het...
Is het mijn probleem? Nee, helemaal niet! Maar hij heeft nog altijd een plaatsje in mijn hart en als ik dit dan zie gebeuren kan ik alleen maar hopen dat hij geen 12 jaar meer nodig heeft om te beseffen dat hij zichzelf weer helemaal kwijt is...
Voila, dat moest er effe uit!
Als ik zijn relaas aanhoor, komen een aantal bedenkingen naar boven.
1) Dit is niet de man die ik 12 jaar gekend heb. Door de week uitgaan tot 's morgens vroeg? Nee, nooit, werken was wat telde en dat zou hij nooit verwaarloosd hebben. Naar een concert gaan? Alleen als ik het voorstelde en dan pas na aandringen. Uit zichzelf? No way! Twee uur rijden voor een tangosalon? Vroeger was drie kwartier al te ver.... Welkom vreemde man.
2) Het is weer de vrouw die aanbrengt en bepaalt. Hij zegt als vanouds weer overal ja op. Ik snap het wel hoor. Iets nieuws is altijd leuk maar hij zit weer terug in hetzelfde patroon van altijd maar ja zeggen. Het patroon waardoor hij met mij gebroken heeft. Hij ging voor zichzelf denken en beslissen. Niet meer iemand anders laten bepalen. Ik zie het...
Is het mijn probleem? Nee, helemaal niet! Maar hij heeft nog altijd een plaatsje in mijn hart en als ik dit dan zie gebeuren kan ik alleen maar hopen dat hij geen 12 jaar meer nodig heeft om te beseffen dat hij zichzelf weer helemaal kwijt is...
Voila, dat moest er effe uit!
Zaterdagavond...
Een aantal mensen gebeld. Noppes, ze bleken allemaal koppeltjes-in-de-zetel-avond gepland te hebben. Uiteindelijk 1 iemand bereid gevonden om mee te gaan maar wel pas na haar toneelvoorstelling.
Ja wadde. Acteurs en actrices, dat is toch echt wel een ras apart. Hoe dat zij een toneelstuk kunnen analyseren van voor naar achter en van achter naar voor. Hoe dat zij dingen bekijken waar ik die in't publiek zat gewoon niet bij stil heb gestaan. Op den duur geniet je niet meer van het stuk zelf maar ben je het aan't kapot analyseren. En dan de uitspraken over medespelers en -speelsters... De beste vond ik toch wel: "Denkt die dat er regenbogen uit zijn gat komen, ofwa???!!!" Ik kwam niet meer bij!
Ik had me de zaterdagavond anders voorgesteld maar ik kan niet zeggen dat ik er niet van genoten heb.
Let's make a memory
Vrijdagavond: twee uitnodigingen komen binnen. Eentje voor een gezellig avondje eten en drinken onder koppels en eentje voor een lekker-uit-de-bol-gaan party met single ladies en gentlemen. Als nieuwbakken single lady is de keuze dan vrij snel gemaakt.
Het was me het avondje wel: eentje om in te kaderen. Eerst een gratis filmpje meegepikt. Al maar goed dat mijn maag gevuld was want al dat eten dat in "Bella Martha" werd getoond. Je zou er reuzehonger van gekregen hebben. Wat napraten bij een drankje, nadien richting vriendin haar huis om onze uitdossing, make-up etc in orde te brengen. En hup, naar de place to be voor een vet feestje. Dachten we... Veel ambiance was er niet toen we binnenkwamen. Veel volk wel. Na wat wringen en duwen een plaatsje gevonden waar we niet te ver van de bar stonden maar toch voldoende ruimte hadden om te dansen.
Het feestje is losgekomen en gedanst hebben we. En geflirt. En gezoend. Wat??? Gezoend??? Nee, dat was in mijn dromen... Of toch niet? Het was in ieder geval heel vroeg in de morgen vooraleer ik, na een laatste glaasje cava in een poepsjiek Berchems herenhuis, in bed gerold ben en mijn ogen dichtgedaan heb. De vogeltjes floten al en de zon kwam stilletjes kijken hoe ik me met een glimlach op mijn gezicht nestelde in de armen van de slaap.
Drie uur later liep de wekker af. De boosdoener: een afspraak bij de kapper. Met kleine oogjes maar met een helder hoofd - Bob zijn heeft zo zijn voordelen- op de afspraak verschenen. Samen met de haren vielen de laatste gevoelens voor VV van me af. Wat een nachtje stappen allemaal niet kan doen...
Het was me het avondje wel: eentje om in te kaderen. Eerst een gratis filmpje meegepikt. Al maar goed dat mijn maag gevuld was want al dat eten dat in "Bella Martha" werd getoond. Je zou er reuzehonger van gekregen hebben. Wat napraten bij een drankje, nadien richting vriendin haar huis om onze uitdossing, make-up etc in orde te brengen. En hup, naar de place to be voor een vet feestje. Dachten we... Veel ambiance was er niet toen we binnenkwamen. Veel volk wel. Na wat wringen en duwen een plaatsje gevonden waar we niet te ver van de bar stonden maar toch voldoende ruimte hadden om te dansen.
Het feestje is losgekomen en gedanst hebben we. En geflirt. En gezoend. Wat??? Gezoend??? Nee, dat was in mijn dromen... Of toch niet? Het was in ieder geval heel vroeg in de morgen vooraleer ik, na een laatste glaasje cava in een poepsjiek Berchems herenhuis, in bed gerold ben en mijn ogen dichtgedaan heb. De vogeltjes floten al en de zon kwam stilletjes kijken hoe ik me met een glimlach op mijn gezicht nestelde in de armen van de slaap.
Drie uur later liep de wekker af. De boosdoener: een afspraak bij de kapper. Met kleine oogjes maar met een helder hoofd - Bob zijn heeft zo zijn voordelen- op de afspraak verschenen. Samen met de haren vielen de laatste gevoelens voor VV van me af. Wat een nachtje stappen allemaal niet kan doen...
Pré-Soirée
Flikkerende lichten, dreunende beats.
Een hand op mijn schouder.
Een mond dicht tegen mijn oor.
Een lach, een knipoog.
Een arm rond me.
Samen gek doen.
Mijn hart in mijn keel.
Flirten, wat was dat ook al weer?
Oh ja, dit geweldige gevoel.
Plots, lichten aan, muziek gedaan.
Bruusk ontwaken.
Spijtige blik.
Eén onuitgesproken vraag.
Afspraak over twee weken?
Een hand op mijn schouder.
Een mond dicht tegen mijn oor.
Een lach, een knipoog.
Een arm rond me.
Samen gek doen.
Mijn hart in mijn keel.
Flirten, wat was dat ook al weer?
Oh ja, dit geweldige gevoel.
Plots, lichten aan, muziek gedaan.
Bruusk ontwaken.
Spijtige blik.
Eén onuitgesproken vraag.
Afspraak over twee weken?
Allerlei hersenspinsels
Er is zoveel in mijn leven aan de gang. Ik sta erbij en kijk ernaar. En laat het over me komen. Mijn relatie die verbroken is en op de één of andere manier omgezet wordt in iets anders. Geen partners meer.
Vrienden? Zo voelt het nog niet helemaal. Nog niet altijd. Kan dat eigenlijk wel? Velen geloven van niet, raden me aan om het contact volledig te verbreken, zeggen dat de wonde van de breuk op deze manier niet kan helen. Ik voel het anders. Volgens mij kan een vriendschap groeien uit een relatie. Misschien moeilijker maar het kan. En nee, dat is niet uit onrealistische hoop dat het ooit nog goed komt. Het is voor mij heel duidelijk dat VV echt niets meer voor me voelt (tenzij af en toe irritatie, maar dat is ook een gevoel natuurlijk...). We zoeken naar een manier om met mekaar om te gaan. Het moet nog wat groeien, wat het ook is, wat het ook zal worden: een vriendschap of 'somebody I used to know'.
Danspartners? Absoluut. Het voelt vertrouwd om met hem te dansen. Ik weet wat het betekent wanneer hij bepaalde moves maakt. Dat hij het even niet meer weet wanneer hij in 'trapjes' begint te dansen. Ik voel zijn gemoedstoestand aan de manier waarop hij danst: gespannen of relaxed.
Gisteren toen ik eindelijk in mijn zetel kon ploffen, schoot er ineens volgende gedachte door mijn hoofd: Heb ik VV eigenlijk wel echt graag gezien? Het antwoord daarop is JA. Ja, ik heb hem echt graag gezien, ik zie hem nog graag. Maar ik heb VV nooit nodig gehad om me een compleet mens te voelen. VV was een heel fijn extraatje, dat mijn leven kruidde. Het is niet leuk om een extraatje te moeten afgeven maar ik ben er niet minder door geworden. Ik ben nog steeds een compleet mens. Met alle gevoelens en emoties die daar bijhoren. Die er ook al waren voor hem, met hem en er nog steeds zijn.
En als ik die gevoelens toelaat, me er niet tegen verzet komt al hetgene ik nodig heb als vanzelf naar me toe. Uitnodigingen voor etentjes en feestjes, een lief berichtje van iemand die ik al heel lang niet meer gehoord had, een telefoontje. Ik sta ervan versteld hoeveel liefde, vriendschap en medeleven ik van alle kanten krijg. Het maakt me dankbaar. Heel dankbaar.
Ondertussen komt Thailand dichterbij. Het grootste deel van het lesgeld is betaald. Wat een heel gedoe geweest is via Paypal. De papieren voor het tijdskrediet liggen te wachten om binnen gedaan te worden bij de RVA en de afspraak voor de laatste inentingen is gemaakt. Ik kijk er enorm naar uit. Al besef ik heel goed dat ik geen te hoge verwachtingen mag koesteren. Het is niet dat het daar ineens allemaal ten goede gaat veranderen. Ik zal het zelf moeten doen, ook daar! Maar toch zal ik blij zijn om even uit mijn vertrouwde omgeving weg te zijn. Om even weg te zijn van alles en iedereen. Om mijn verleden achter me te laten. Ik ben er klaar voor: opnieuw beginnen met een ongeschreven boek om elk moment in te vullen. Om open te staan voor alles en iedereen die op mijn pad komt.
Vrienden? Zo voelt het nog niet helemaal. Nog niet altijd. Kan dat eigenlijk wel? Velen geloven van niet, raden me aan om het contact volledig te verbreken, zeggen dat de wonde van de breuk op deze manier niet kan helen. Ik voel het anders. Volgens mij kan een vriendschap groeien uit een relatie. Misschien moeilijker maar het kan. En nee, dat is niet uit onrealistische hoop dat het ooit nog goed komt. Het is voor mij heel duidelijk dat VV echt niets meer voor me voelt (tenzij af en toe irritatie, maar dat is ook een gevoel natuurlijk...). We zoeken naar een manier om met mekaar om te gaan. Het moet nog wat groeien, wat het ook is, wat het ook zal worden: een vriendschap of 'somebody I used to know'.
Danspartners? Absoluut. Het voelt vertrouwd om met hem te dansen. Ik weet wat het betekent wanneer hij bepaalde moves maakt. Dat hij het even niet meer weet wanneer hij in 'trapjes' begint te dansen. Ik voel zijn gemoedstoestand aan de manier waarop hij danst: gespannen of relaxed.
Gisteren toen ik eindelijk in mijn zetel kon ploffen, schoot er ineens volgende gedachte door mijn hoofd: Heb ik VV eigenlijk wel echt graag gezien? Het antwoord daarop is JA. Ja, ik heb hem echt graag gezien, ik zie hem nog graag. Maar ik heb VV nooit nodig gehad om me een compleet mens te voelen. VV was een heel fijn extraatje, dat mijn leven kruidde. Het is niet leuk om een extraatje te moeten afgeven maar ik ben er niet minder door geworden. Ik ben nog steeds een compleet mens. Met alle gevoelens en emoties die daar bijhoren. Die er ook al waren voor hem, met hem en er nog steeds zijn.
En als ik die gevoelens toelaat, me er niet tegen verzet komt al hetgene ik nodig heb als vanzelf naar me toe. Uitnodigingen voor etentjes en feestjes, een lief berichtje van iemand die ik al heel lang niet meer gehoord had, een telefoontje. Ik sta ervan versteld hoeveel liefde, vriendschap en medeleven ik van alle kanten krijg. Het maakt me dankbaar. Heel dankbaar.
Ondertussen komt Thailand dichterbij. Het grootste deel van het lesgeld is betaald. Wat een heel gedoe geweest is via Paypal. De papieren voor het tijdskrediet liggen te wachten om binnen gedaan te worden bij de RVA en de afspraak voor de laatste inentingen is gemaakt. Ik kijk er enorm naar uit. Al besef ik heel goed dat ik geen te hoge verwachtingen mag koesteren. Het is niet dat het daar ineens allemaal ten goede gaat veranderen. Ik zal het zelf moeten doen, ook daar! Maar toch zal ik blij zijn om even uit mijn vertrouwde omgeving weg te zijn. Om even weg te zijn van alles en iedereen. Om mijn verleden achter me te laten. Ik ben er klaar voor: opnieuw beginnen met een ongeschreven boek om elk moment in te vullen. Om open te staan voor alles en iedereen die op mijn pad komt.
Het land even ingeruild voor het water
Een leuke avond, veel gelachen, veel gepraat, veel gedanst. Weinig aan VV gedacht, me niet slecht of eenzaam gevoeld. Hem toch wel een klein beetje gemist. Het dansen met hem voelt nog altijd het fijnst, het meest vertrouwd...
Zondagmorgen: veel te vroeg wakker na dat fijne avondje uit. Met een grote geeuw uit het grote bed gestapt. Een verwachtingsvol gevoel: ik mag het land even inruilen voor het water. Een twee uur durende boottocht van Gent naar Sas-van-gent. Onderweg thee drinken, koekjes knabbelen, genieten van het geluid van de motor, het rustig schommelen van de boot, de kat die komt kopjes geven. Toch even terugdenken aan diezelfde tocht 2 maand geleden, toen nog met VV. Het jammer vinden dat hij er nu niet bij is. Dat hij het verschil niet kan voelen tussen het wijdse van op het dek te zitten en het knusse van binnen te zitten. Ja, ik mis hem. Niet omdat ik hem nodig heb om me compleet te voelen maar omdat we nog zoveel te ontdekken hadden, omdat we nog zoveel konden groeien. Ieder apart maar ook als koppel. Het gevoel hebben dat ons verhaal niet af is, nog niet eens goed en wel begonnen was.
Die gevoelens en gedachten maar snel van me afschudden, me er niet door laten meeslepen, me concentreren op het moment. Het fijne moment op het water... Blij zijn met al die lieve mensen om me heen. Blij zijn met alle oprechte steun.
Abonneren op:
Posts (Atom)