Allerlei hersenspinsels

Er is zoveel in mijn leven aan de gang. Ik sta erbij en kijk ernaar. En laat het over me komen. Mijn relatie die verbroken is en op de één of andere manier omgezet wordt in iets anders. Geen partners meer.

Vrienden? Zo voelt het nog niet helemaal. Nog niet altijd. Kan dat eigenlijk wel? Velen geloven van niet, raden me aan om het contact volledig te verbreken, zeggen dat de wonde van de breuk op deze manier niet kan helen. Ik voel het anders. Volgens mij kan een vriendschap groeien uit een relatie. Misschien moeilijker maar het kan. En nee, dat is niet uit onrealistische hoop dat het ooit nog goed komt. Het is voor mij heel duidelijk dat VV echt niets meer voor me voelt (tenzij af en toe irritatie, maar dat is ook een gevoel natuurlijk...). We zoeken naar een manier om met mekaar om te gaan. Het moet nog wat groeien, wat het ook is, wat het ook zal worden: een vriendschap of  'somebody I used to know'.

Danspartners? Absoluut. Het voelt vertrouwd om met hem te dansen. Ik weet wat het betekent wanneer hij bepaalde moves maakt. Dat hij het even niet meer weet wanneer hij in 'trapjes' begint te dansen. Ik voel zijn gemoedstoestand aan de manier waarop hij danst: gespannen of relaxed.

Gisteren toen ik eindelijk in mijn zetel kon ploffen, schoot er ineens volgende gedachte door mijn hoofd: Heb ik VV eigenlijk wel echt graag gezien? Het antwoord daarop is JA. Ja, ik heb hem echt graag gezien, ik zie hem nog graag. Maar ik heb VV nooit nodig gehad om me een compleet mens te voelen. VV was een heel fijn extraatje, dat mijn leven kruidde. Het is niet leuk om een extraatje te moeten afgeven maar ik ben er niet minder door geworden. Ik ben nog steeds een compleet mens. Met alle gevoelens en emoties die daar bijhoren. Die er ook al waren voor hem, met hem en er nog steeds zijn.

En als ik die gevoelens toelaat, me er niet tegen verzet komt al hetgene ik nodig heb als vanzelf naar me toe. Uitnodigingen voor etentjes en feestjes, een lief berichtje van iemand die ik al heel lang niet meer gehoord had, een telefoontje. Ik sta ervan versteld hoeveel liefde, vriendschap en medeleven ik van alle kanten krijg. Het maakt me dankbaar. Heel dankbaar.

Ondertussen komt Thailand dichterbij. Het grootste deel van het lesgeld is betaald. Wat een heel gedoe geweest is via Paypal. De papieren voor het tijdskrediet liggen te wachten om binnen gedaan te worden bij de RVA en de afspraak voor de laatste inentingen is gemaakt. Ik kijk er enorm naar uit. Al besef ik heel goed dat ik geen te hoge verwachtingen mag koesteren. Het is niet dat het daar ineens allemaal ten goede gaat veranderen. Ik zal het zelf moeten doen, ook daar! Maar toch zal ik blij zijn om even uit mijn vertrouwde omgeving weg te zijn. Om even weg te zijn van alles en iedereen. Om mijn verleden achter me te laten. Ik ben er klaar voor: opnieuw beginnen met een ongeschreven boek om elk moment in te vullen. Om open te staan voor alles en iedereen die op mijn pad komt.