onweer

Hier zit ik dan, met het zonnetje op mijn gezicht, te genieten met mijn ogen dicht. Ik dwing mezelf om in het moment te blijven. Hier en nu. In kleermakerszit op het strand, de zon op mijn huid, de wind die door mijn haren speelt, het geluid van de golven in mijn oren. Ik dwing mezelf om niet af te dwalen naar de dingen die mis lopen in mijn leven. Ik wil er nu niet naar kijken, ze zijn er even niet.

Ik dacht dat we gelukkig waren. Blijkbaar had ik het mis. Of toch voor de helf. Ik was gelukkig, jij niet. Toen jij de woorden uitsprak, daverde mijn wereld op zijn grondvesten. Een donderslag bij heldere hemel. Of toch niet? In de verte had ik al wat wolken gezien: jij was zo afwezig, je trok je terug. Ach, dat zou wel overwaaien. Nooit had ik kunnen voorzien dat het onweer zo snel en zo heftig zou komen opzetten.

Het is donker en koud. De wind trekt aan. De regen stort met bakken naar beneden. Ik kan niet anders dan het allemaal over me heen laten komen. Hoe meer ik me verzet, hoe erger het wordt. Ik probeer mee te gaan met de wind in plaats van er tegenin te fietsen. Ik probeer een scheur in de wolken te ontdekken in plaats van te denken dat het nooit meer overgaat. Laat de regen de frustraties, de pijn, de woede, de eenzaamheid, de hopeloosheid, de angst en de twijfel wegspoelen. Niet alleen bij mij, ook bij jou, zodat we verfrist en gelouterd kunnen beginnen aan een nieuw avontuur in ons samenzijn. Al dan niet onder hetzelfde dak.