Verbaasd...

Stel je het volgende scenario voor: drie dames in een café. Eentje gelukkig getrouwd en twee kindjes, de andere twee (waaronder gedachtendoos) single. Ze kennen elkaar van d'unief, zien elkaar niet zo regelmatig. Dan zou je toch denken dat er een heel geanimeerd gesprek ontstaat over vanalles en nog wat? Ik kan me in ieder geval al heel wat leuke onderwerpen bedenken om over te praten. Zoals de wijsneuzige uitspraken van de kindjes waarop de mama niet weet wat ze moet zeggen. De perikelen om aan een relatie te geraken, over dates en hoe die gaan. Over hoe gedachtendoos omgaat met het nieuwe singlebestaan. (Nog geen dates, laat me maar even op mijn plooi komen, ik ben trouwens binnen 5 weken het land uit, beter om hier niemand te moeten achterlaten.) Niets van dit alles! Werk! Het heeft zo ongeveer 95% van de tijd over werk gegaan! En van die 95% heeft gedachtendoos voor 1% bijgedragen aan het gesprek. Als er nu 1 ding is waar ik in mijn vrije tijd niet wil aan denken, laat staan over praten, is het toch wel dat.

Gedachtendoos heeft dan maar van op een afstandje zitten luisteren, zitten voelen hoe de gevoelens van frustratie zich opbouwden, geprobeerd om het gesprek naar andere onderwerpen af te leiden, gemerkt dat die pogingen consequent gesaboteerd werden en het daarbij dan maar gelaten. De gevoelens van frustratie veranderden langzaam in gevoelens van verbazing en verwondering. Verwondering over het feit dat een persoon heel haar leven rond haar werk bouwt. Wat als dat een keertje wegvalt?

Het was niet het leuke, ontspannende avondje op café geweest dat ik in gedachten had (wat is er nu leuk aan heel de avond over werk praten???) maar ik heb wel weer een waardevolle les geleerd. Ik ben goed bezig, mijn leven is gebouwd op verschillende pijlers. Als er daar eentje onderuit valt, is het geen ramp. Ik zal niet instorten. Net zoals ik niet ingestort ben toen VV onze relatie heeft verbroken. Het wegvallen van die pijler heeft in eerste instantie voor wat instabiliteit en een aantal emotionele uitbarstingen en inzinkingen gezorgd maar door het verschuiven van de vriendschap- en vrije tijdspijler staat mijn leven weer vrij stabiel. De ik-kan-het-alleen-ook-aan en de ik-hou-van-mezelf pijler staan nog niet altijd even stevig. Dat heb ik afgelopen weekend mogen ervaren. Gedachten in de trant van "zie mij hier nu zitten" en "ik wil een man die mij vastpakt" en "ik kan dit niet aan" vlogen door mijn hoofd. Maar dan, op het juiste moment, was er toch weer iemand/iets die me uit die stemming haalde. Ik mag me gelukkig prijzen...