The End - gedaan, fini, schluβ, finished. De man van mijn leven heeft besloten om een punt te zetten achter onze relatie. Twaalf en half jaar samen en nu is het gedaan. Hij kan me geen reden geven. Een aantal kleine irritaties die zich ophopen maar waarvan hij tegen mij nooit iets heeft laten blijken. Nooit heb ik eens gehoord: hé zeg, dat vind ik niet fijn of daar kan ik niet tegen. Alles was altijd goed.
Ik voel me klein, nietig, mislukt, boos, bang, verdrietig. Alles tegelijkertijd. Ik heb me de ogen uit mijn hoofd geweend. Het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof hij niet wil vechten voor ons. Voor mij gaat het nog maar anderhalve maand slecht. Toen heeft hij me voor het eerst iets gezegd over zijn gevoelens van twijfel. Voor mij voelt het dan ook aan alsof hij het heel snel opgeeft. Anderhalve maand vechten voor een relatie van 12 jaar? Dat lijkt mij zeer kort. Ik voel me aan de kant gezet, gedumpt. Het meisje reageert/doet iets anders dan wat ik in mijn hoofd had, dus ik zet ze aan de kant. Met het meisje praten, uitleggen wat ze doet, hoe dat verschilt met wat je in je hoofd had, hoe jij zou willen wat er gedaan moet worden, die stap is overgeslagen. We gaan van: "Ah niet goed" naar "Ah weg dan". Het zou fijn geweest zijn mocht het van "Ah niet goed" naar "Ah iets anders proberen dan" gegaan zijn.
Maar kijk, als jij niet wil vechten, kan ik niet anders doen dan je laten gaan. Ook al zou ik het anders willen. Het doet me denken aan de volgende liedjestekst: Ik wil jouw schouder om op te huilen, jouw huis om in te schuilen, maar alles wat ik wil lijkt zover weg, zover weg van mij...
Het ga je goed mijn ventje, ik hoop dat je het geluk vindt. Je zal altijd een plekje in mijn hart blijven houden ook al doet het nu allemaal verschrikkelijk veel pijn. This is not the end because in the end everything will be allright, if it is not allright, it is not the end yet....
20 september 2013: een dag om snel te vergeten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je om gedachtendoos mee te helpen aanvullen!