Een goede week

Deze week is een goede week. In mijn beleving betekent dat de rollercoaster min of meer tot stilstand is gekomen. Uitgenomen de woede-uitbarsting van maandag ben ik eigenlijk best wel gelukkig. Zolang ik in het moment ben, kan ik echt genieten van de dingen die gebeuren. Lachen met gekke situaties, zoals die kluns die een volle plateau schuimwijn over een ober kiepert. De kluns knalrood, zich uitputtend in verontschuldigingen, de ober, de voorkant volledig doorweekt, geen spier vertrekkend, zijn waardigheid behoudend. Het had een scene kunnen zijn in één of andere Engelse komische serie. Genieten van een goed gesprek, waaruit af en toe inzichten kunnen ontstaan. Me nestelen in de zetel met een kopje thee, gezet op chinese wijze. Heerlijk. En zelfs de woede-uitbarsting was goed want had ik ze toen niet toegelaten zou ze nu nog altijd aan het gisten zijn.

Sommige mensen begrijpen niet dat ik nog kan genieten van het moment. Als zij in mijn plaats zouden zijn, zouden ze de zwartste periode van hun leven doormaken. Ik heb het al eens op die manier doorgemaakt toen een vorige relatie uiteen gevallen is. Het heeft me drie jaar van mijn leven gekost. Drie jaar waarin ik me meer slecht dan goed voelde. Drie jaar waarin ik op automatische piloot leefde en deed wat er van me verwacht werd (op dat moment studeren en een diploma halen). Ik ben niet van plan om die zelfde weg op te gaan. Ik wil mijn leven bewust meemaken, hier en nu. Niet in een parallelle realiteit van had ik maar... of was het toch maar... of als...

Oke, er zijn momenten dat het pijn doet. Ik laat die pijn dan ook toe. Moet ik op dat moment huilen? Dan huil ik, doe ik dat niet dan duurt de pijn heel de dag. Laat ik het toe, dan kan het op een half uurtje over zijn. Oke, de intimiteit is gereduceerd tot zo ongeveer nul maar een vinger, een trillend speeltje en wat fantasie nemen de grootste behoefte weg. Oke, ik zou willen dat het anders was, dat we nog altijd dat mooie koppel waren dat we een half jaar geleden waren, dat hij niet twijfelde, dat hij met heel zijn hart kon zeggen: ik zie je graag. Zo is het niet. Moet ik daarom mijn leven stilzetten? Ik denk het niet. Ik weet voor mezelf dat hij de man van mijn leven is, anders zou ik niet ja gezegd hebben toen hij me gevraagd heeft om te trouwen... Volgens mij hebben we mekaar nog veel te leren en kunnen we alleen maar groeien in onze relatie. Ik heb mijn keuze gemaakt, de keuze is nu aan hem. En hij mag alle tijd nemen die hij denkt nodig te hebben. Ik zet alleen mijn leven niet stil voor hem.