Na een aantal voorvallen waarvan ik het gevoel kreeg dat ik enkel tot het meubilair behoor, dat ik niet waard ben om mee te praten, dat er andere mensen/vrouwen zijn die meer over zijn intiem leven en zijn gevoelens weten dan ik, heb ik besloten om voor mezelf te kiezen. Ik heb mijn huisje, dat nu toch niet verhuurd is, grondig van onder tot boven aangepakt. Alle spullen die ik er niet meer wil hebben eruit gedaan. En nu kan ik het stilletjes terug tot een thuis beginnen om te toveren. Voor mij alleen. Al is het maar voor de laatste drie maanden voor het grote Thailand-avontuur begint, het gaat me deugd doen. Een plek volledig van mij, waar hij mag komen als gast. En waar hij mijn regels te respecteren heeft. Hoe vaak ik er ga zijn, zal een beetje afhangen van hoe ik me voel.
Over respect gesproken: ik wil niet op de tweede of derde plaats komen, ik wil dat hij me betrekt in wat er in zijn leven, zijn hoofd en zijn hart omgaat. Ik voel me nu zo afgewezen. Alsof ik maar een aanhangsel ben dat af en toe ook nog eens aandacht nodig heeft. Maar ja, dan heeft hij alles al gezegd tegen zijn vriendin. Dus wat schiet er voor mij nog over?
Daarnaast heb ik het gevoel dat hij dingen voor me achterhoudt. Zogezegd met de reden 'me niet te willen kwetsen'. Bullshit, het niet weten, maar het ergens wel aanvoelen, kwetst nog veel meer dan het wel te weten. Want nu kan ik alleen maar raden wat er aan de hand is. Waar hij zit, wat hij aan het doen is, wie bij hem is. Het wel weten doet ook pijn, maar dan is er maar één mogelijkheid, nu zijn er honderden. De ene al wat 'erger' dan de andere.
Kon ik het allemaal maar loslaten. Kon ik me er allemaal maar niet druk om maken. Kon het me allemaal maar niet raken. Soms lukt het, als ik in het moment ben. Soms helemaal niet. Vandaag helemaal niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je om gedachtendoos mee te helpen aanvullen!