Gedachtendoos is blij maar heeft toch een beetje een naar gevoel. De aanvraag voor het tijdskrediet is "principieel" goedgekeurd door het hoger management. Mondeling dus. Met de voorwaarde dat het enkel doorgaat als er drie maanden voor de gevraagde ingangsdatum nog een plaatsje vrij is. En dit alles zonder pittige discussie. Zit daar iets achter? Of ga ik het te ver zoeken? Ik zal maar even in mijn stoel gaan zitten, dan kan ik er afstand van nemen.
Stoel? Welke stoel? Mijn innerlijke stoel. Nooit van gehoord? Ik ook niet, tot twee weken geleden. Maar wat een ontdekking! Het heeft me geholpen om de gesprekken met baas en hoger management door te komen zonder emotioneel betrokken te raken dwz zonder tranen, zonder woede, zonder alles persoonlijk op te nemen. Eigenlijk om het allemaal van een afstand te bekijken en er niet door geraakt te worden.
Maar wat is dat dan, die innerlijke stoel? Heel simpel eigenlijk. Het is een plaats in jezelf, zo ergens in het midden van je hersenen, waar jij een stoel, zetel, bad of iets zet waar je rustig van wordt. Vanuit dat plekje, waar er enkel rust heerst, geen emoties, geen gedachten, geen gevoelens, enkel puur rust, bekijk je de wereld rondom jou. Je ziet en voelt wat er gebeurt maar je gaat er niet meer in mee. Je blijft in die rust. Heerlijk!
En natuurlijk, alles wat heerlijk is, kan niet lang blijven duren. Dikwijls wordt je uit je stoel getrokken door gebeurtenissen of gedachten. Ga je toch weer piekeren over wat en hoe en wat als. De kunst is om dan tegen jezelf te zeggen: "Gedachtendoos, je bent weer bezig, ga eens terug in je stoel zitten!" Soms lukt het, soms ook niet. Maar als het lukt, is de wereld een fijnere plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je om gedachtendoos mee te helpen aanvullen!