Overuren

Ken je dat, dat je gedachten alle kanten opspringen? Dat er totaal geen lijn inzit? Dat je je zorgen maakt over alles en niks? Dat je je overweldigd voelt door alles wat je nog moet doen? Dat alles wat je moet doen helemaal niet overeenkomt met wat je wil doen?

Het was weer zo'n dagje vandaag. Mijn hersenen hebben overuren gemaakt. Terwijl ik in de auto zat, gingen zij hun eigen weg. Van het ene onderwerp naar het andere. Van mijn werk (bleih geen goesting) naar de Tango (wat we zondag gezien hebben in de les moet ik nog opschrijven. Ik voelde me een lompe olifant terwijl ik die beweging deed, volgens mij zag dat er absoluut zo onelegant uit als maar kan zijn. Hoe doet die Saskia dat toch? Maar ja, zij danst ook al 12 jaar. Na 2 jaar mag je jezelf daarmee nog niet vergelijken hé. Hoe zouden de andere dames over zichzelf denken? Ik heb er eigenlijk niet op gelet hoe zij het er vanaf brachten.) naar "wat eten we vandaag?" (Iets gemakkelijk, waarvoor ik niet naar winkel moet en dat niet te veel tijd in beslag neemt, maar toch gezond is) naar Grieks (Ik moet echt die griekse werkwoorden studeren anders zal ik niet veel van mijn test terecht brengen) naar vakantie (wanneer vertrekt de laatste trein naar Oostende, ik hoop dat dat na de Griekse les is anders is het weer zo'n heel gedoe met het educatief verlof) enzoverder...

Soms zou ik willen dat mijn hersenen een uitknop hadden zodat ik ze kon stilzetten. Nu ik dit hier opschrijf, besef ik dat ik die uitknop wel degelijk heb. Hij is enkel heel moeilijk bereikbaar. Enkel tijdens de yoga komt hij tevoorschijn. Dan zijn er echt momenten waarop ik aan niets meer denk, dat ik gewoon voel, gewoon bezig ben met wat er op dat moment is. De yogapose en mijn lichaam, mijn ademhaling en het nu. Wat een weldaad, met geen woorden te beschrijven.