Verwachtingen en hun gevolgen

Het ergste wat er is, zijn verwachtingen die niet ingelost worden. Je verheugt je op een avondje lekker gezellig samen. Samen eten, glaasje wijn drinken, babbeltje doen, de vakantie tegemoet kijken. En dan komt er... niets. Niets van dat alles. Je eet alleen, drinkt uit frustratie een glas wijn, of twee, of drie. De liefde van je leven komt eindelijk thuis, zucht eens diep, zet zijn eten in de microgolf, doucht en gaat slapen. Niks geen knuffel, niks geen gezellige babbel, niks samen de vakantie inluiden.

Je blijft verweesd achter in de zetel, alleen, je vraagt jezelf af waar je dit aan verdiend hebt. Je hebt zo je best gedaan om voor eten te zorgen, gezorgd dat de was en de plas gedaan is. En wat krijg je? Een snel zoentje van ver. Al je verwachtingen aan diggelen, goed om de tranen van twijfel tevoorschijn te laten komen. Je kan jezelf wel vervloeken. Telkens trap je weer in diezelfde val. En telkens neem je je voor om het niet meer te doen.

Ik doe het al veel minder dan vroeger, verwachtingen hebben. Ik heb mezelf er al zo dikwijls mee pijn gedaan. Want dat is het: zelfpijniging, een "toekomst" voor je uitstippelen. Alleen laat die toekomst zich niet uitstippelen. Dat zou toch veel te gemakkelijk zijn, jijzelf die aan de touwtjes trekt, dat kan toch niet. Nee, andere factoren spelen een rol, komen tussen jou en je dromen, je verwachtingen. Nu eens klein, soms groot.

Tranen komen, maar minder dan de vorige keer. Ik wacht op de keer dat er geen verwachtingen zijn en dus ook geen tranen. Wanneer ik eindelijk kan leven in het nu. Ook al zou ik dat nu graag anders gezien hebben. Komt er een tijd wanneer ik het verschil in wat ik wil en wat is, kan aanvaarden zonder het gevoel te hebben dat ik tekort wordt gedaan? Dat ik er het mooie van inzien in plaats van het lelijke?