Met een open mond zitten kijken naar de paralympics. Ongelooflijk wat die menen presteren en hoe ze in het leven staan. Veel van die sporters waren vroeger kerngezond, maken dan iets mee, een ongeval, een beroerte of iets dergelijks en vechten zich helemaal een weg terug. Schitterend vind ik dat. Als mij zoiets zou overkomen, zou ik in een hoekje kruipen, willen dat ze me een spuitje gaven en klaar. Geen last meer met mij. Ik zou niet verder willen leven, laat staan zo gaan sporten!
Was me dat even een les in nederigheid! Wij met zijn allen maar zagen of triviale dingen terwijl die paralympiërs zo'n levenslust hebben, zo'n doorzettingsvermogen hebben. Ik doe er, met heel veel respect, met hoed voor af!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je om gedachtendoos mee te helpen aanvullen!