observaties (gewone en minder gewone)

- Sommige mensen praten veel te veel. Over triviale dingen, je hoeft enkel maar ja te knikken terwijl je aan andere dingen aan't denken bent. Om nadien het verwijt te krijgen dat ze je dat toch gezegd hebben. Ergens tussen alle andere 'interessante' dingen tussendoor die het ene oor in en het andere oor uitgegaan zijn. Ook dat feitje. Oeps...

- Leuk om ongezien mensen te observeren. Zoals die ene zeer slanke dame die, in gesprek met een heer, zich absoluut ongemakkelijk voelde. Haar ene hand ging telkens naar haar kin, haar andere hand met daarin een kop koffie trilde een beetje. Ze zag eruit alsof ze zich het liefst in een donker hoekje zou verstoppen.

- Jaloers op de kat die uitgestrekt, ongegeneerd kan genieten van het moment. Haar kop op haar voorpoten. De nagels die ritmisch in- en uitgetrokken worden. De staart die af en toe een klein zwiepke maakt. Soms een grote geeuw. Geen zorgen.

- Ik saboteer mezelf. Om nadien te kunnen zeuren dat het toch niet lukt, dat het alle moeite niet waard is. Dat ik er beter mee kan stoppen. Misschien is dat juist wat ik moet doen. Stoppen. Stoppen met iets willen bereiken (55 kg, twee keer per week sporten, niet meer snoepen,...) en aanvaarden wat is. Maar dan kan ik niet meer zagen en klagen... Weg die samenhorigheid onder vrouwen (toch erg hé, ben je net een halve kilo kwijt, kan je dat pak koeken toch niet weerstaan zeker. Gij ook? Ja, en niets anders helpt hé. Nee, ik weet het jong, verschrikkelijk hé, blablabla) Weg, het hele ik-ben-toch-zo-zielig, de-hele-wereld-is-tegen-mij gevoel. Af en toe is het toch zo fijn om kalimero te zijn.... Huh!?

- Een kaarsvlammetje is hypnotiserend

- Bubbleshooting is verslavend

- Het is nooit meer echt stil. Altijd hoor je wel ergens een geluid

- Bloggen vraagt tijd, tijd die ik niet altijd heb of wil hebben.

- Sommige mensen praten teveel, ik denk teveel.